Brave

Het is een prachtige, zomerse dag als we naar Haarlem rijden om onze auto voor een onderhoudsbeurt + APK bij de garage af te leveren. Er staan twee mooie fietsen voor ons klaar, maar we besluiten om te gaan lopen. Het is een minuut of twintig naar het centrum en we moeten toch de hele dag volmaken, want de auto is pas aan het einde van de dag klaar. Vandaar dat we geen haast hebben en we eens heerlijk gaan genieten van een dagje Haarlem. In de zon, zou je denken. Maar dat komt later wel. Eerst een bezoekje aan de Pathé bioscoop. Deze lijkt me vrij nieuw en ziet er zeer gelikt uit. De kleine ruimte boven waar zich de kassa bevindt is slechts het topje van de ijsberg, want eenmaal de trap af heb je een zeer grote ruimte waar je van alles kunt kopen, liggen er vele zalen verscholen en tref je diverse lounge plekken aan, waar je heerlijk kunt zitten. Die trap af gaat overigens niet voordat mijn rugtas is geïnspecteerd, om veiligheidsredenen en om te zien of ik geen consumpties mee smokkel. Dat doen ze in Amsterdam (nog) niet.

Brave draait tot mijn grote vreugde niet alleen in 3D, maar ook in 2D. Voor die laatste optie ga ik dan ook meteen, want het hele 3D gebeuren boeit me niet. Het is een donderdag, 10:20 uur en de niet al te grote zaal herbergt naast ons slechts een kind of zeven.

Als opwarmertje krijgen we de korte film La Luna te zien. Het is een magisch pareltje over opgroeien, het vinden van je eigen identiteit, zonder (verstaanbare) woorden, maar met zoveel zeggingskracht dat het je hart verwarmt.

Dan Brave zelf. Over de Schotse prinses Merida, die door haar moeder wordt klaargestoomd tot haar (saaie) evenbeeld, want Merida moet zich toch gedragen als een prinses en trouwen met één van de eerstgeboren zonen van één van de drie clanhoofden. Maar Merida heeft eerder de aard van haar vader, een ruwe bolster met blanke pit, die zijn dochter een handboog geeft. In het schieten is ze binnen de kortste keren ‘vrouw en meesteres’. De wilde meid is niet te temmen en weet haar eigen willetje door te drijven, wat natuurlijk de nodige gevolgen kent die leiden tot een poldermodel waarin iedereen weer wat heeft geleerd en nader tot elkaar is gekomen.

Van een vernieuwend verhaal moeten we het dit keer niet hebben. Dat is echter helemaal niet erg, want het verhaal is onderhoudend genoeg. Er is een prima balans tussen avontuur, actie, spanning en komedie. Ik maak me even zorgen als de drie(ling) kleine broertjes van Merida worden geïntroduceerd, maar ze krijgen precies genoeg tijd om te zorgen voor diverse grappige intermezzo’s en spelen uiteindelijk ook nog een rol van belang aan het einde. Daarnaast zijn er nog vele karakters met simpele, eenvoudige rollen, die hen juist daarom zo leuk maken. Maar boven alles is het de animatie die het een feest maakt om naar deze film te kijken. Het ziet er werkelijk schitterend uit. De prachtige natuur vol details, de karaktervolle koppen van de clanleden, maar vooral de grote wilde rode bos haren van Merinda. Alleen al daarvoor zou je naar de bioscoop moeten gaan. Hoe die haren bewegen, dansen, wiegen. Het doet denken aan één van de korte filmpjes van Mark de Cloe en Jeroen Berkvens uit Life Is Beautiful waarin een jongen vertelt dat hij zo graag het haar van zijn geliefde zou zijn, zodat hij altijd heel dicht bij haar was. In het haar van Merida zou je willen wonen, verdwalen, spelen…

Brave is vernieuwend noch briljant. Maar wel uitgebalanceerd, zo nu en dan eigenzinnig en uiterst vermakelijk.