Sleepaway Camp

Het is weer vakantie tijd. Het lijkt me dan ook toepasselijk om wat horror films te kijken die daarmee te maken hebben. Je komt dan snel uit bij de kinderen van oermoeder Friday The 13th (1980), waarin menig  vakantietiener een voortijdig eind tegemoet gaat in Camp Crystal Lake. Een simpel uitgangspunt met een seriemoordenaar die de vakantievreugde ernstig verstoord.

Het lijkt me dan ook leuk om eens twee van dit soort slasher films na elkaar te bekijken, waarvan er eentje uit 1983 komt en eentje uit 2009. Geen van beide films heb ik eerder gezien. Ik begin met Sleepaway Camp uit 1983.

De film begint met een soort proloog waarin het jonge meisje Angela iets heel naars overkomt. Acht jaar later zien we dat het zijn sporen heeft achter gelaten en ze is wat contact gestoord en erg op zichzelf. Geen goede eigenschappen voor sociale deelname aan het zomerkamp waar ze met haar neefje naar toe gaat. Natuurlijk zijn er zeer vervelende individuen bij die het Angela en haar neefje (die haar enorm beschermd) knap lastig maken. Al gauw komen deze individuen aan een pijnlijk eind, waarbij het niet duidelijk is wie de moordenaar is (p.o.v. gebruik), maar het laat zich wel raden.

Opvallend aan deze film is het feit dat gekozen is voor een groots opgezet zomerkamp, waarin heel veel kinderen van diverse leeftijdsgroepen onder leiding van een uitgebreide staf allerlei activiteiten onderneemt. Zoals het er echt aan toe kan gaan in zo’n kamp. Het getraumatiseerde meisje is een slimme zet om een spanningsveld te creëren. De meeste moorden worden in niet al te veel detail getoond, hoewel bijvoorbeeld het resultaat van kokend water effectief in beeld wordt gebracht. Omdat veel van de (pogingen tot) moorden in het begin nog afgedaan kunnen worden als ongelukken, heerst er ook geen sfeer van een boogieman die het kamp onveilig maakt. Politie onderzoekt de zaak en het duurt dan ook even voordat nieuwe moorden als zodanig worden herkend maar er door de versnelling geen houden meer aan is.

Naast het feit dat je je kunt verkneukelen aan de mode van toen, waarin veel jongens (!) in ultra korte shirtjes lopen (van vlak boven de navel tot zelfs vlak onder de tepels!), de korte broekjes superstrak en hoog opgetrokken zijn en het cool was om een shirt van de band Asia te dragen, is het opvallend dat er in de hele film geen bloot te zien is, wat meestal toch onlosmakelijk is verbonden met dit soort film. De makers wilden het kennelijk over een iets serieuzere en realistischer boeg gooien.

Grootste openbaring in de film is de verrassing aan het eind, die ik echt niet had zien aankomen en het geheel in een nog triester daglicht stelt.