The Dark Knight Rises

Als ik naar één blockbuster film heb uitgekeken deze zomer is het wel deze. Als ik na afloop aan mijn zoon vraag hoe hij het vond, zegt hij bedachtzaam: ‘wel leuk’. Ik ben het grondig met hem eens…

De trailer die we zien van Gangster Squad lijkt opeens heel misplaatst, in het licht van de tragische gebeurtenissen enkele dagen geleden bij de nachtelijke première van de nieuwe Batman film in Denver, waarbij een gek maar liefst 70 mensen neerschoot, waarvan er 12 zijn overleden. In de trailer schieten een viertal gangsters in een bioscoop hun machinegeweren leeg op het publiek. Als ik op het internet kijk voor informatie omtrent de gebeurtenis stuit ik op het nieuws dat de scène uit die film zal worden gehaald en er een nieuwe scène geschoten zal worden. Het doet denken aan de trailer voor de eerste Spider-Man film van Sam Raimi. Dat was een zeer geslaagd mini-filmpje waarin Spidey een web spant tussen de Twin Towers om boeven te vangen. De trailer was van vlak vóór 9/11 en werd daarna direct uit de roulatie gehaald.

Terug naar de film zelf. The Dark Knight Rises duurt maar liefst 164 minuten. Het is niet de lengte van de film die me aan het denken zet, maar de inhoud die me niet genoeg boeit. Met ‘aan het denken zetten’ bedoel ik dat ik tijd heb om me te verwonderen over zaken, waar ik helemaal niet mee bezig zou moeten zijn. Dat ik me erger aan gebeurtenissen, waar ik me niet mee bezig zou houden als de film me had ingepakt. Dat ik let op dingen, waar ik normaal niet op zou letten, omdat ik in de film zou zitten.

Het ‘verhaal’ doet er niet zo veel toe. Dit keer is er een slechterik genaamd Bane en een niet zo slechterik met een klein hartje genaamd Selina Kyle (a.k.a. Catwoman) die Batman dwars zitten. Opvallend is de politiek getinte inslag (‘power to the people’) onder valse voorwendsels (want daar gaat het Bane natuurlijk helemaal niet om). In het vorige deel, The Dark Knight, waren het twee elementen die de film naar een hoger plan tilden en de aandacht volledig opeisten: het feit dat de Joker alleen maar uit was op chaos, waardoor er geen regels meer waren en alles mogelijk was. Een angstaanjagende krankzinnigheid die briljant werd ingevuld door Heath Ledger, het tweede element. We zijn nu weer terug bij de oude spelregels, van stoere mannen (en vrouwen) in pakken, die vooral heel erg willen laten zien hoe sterk en/of slim ze zijn. We zijn weer terug bij ingenieuze plannen, oude wonden die maar niet helen en wraakgevoelens die alles overheersen. Op zich niets mis mee, maar de manier waarop het wordt uitgewerkt is naar mijns inziens onder de maat. De hoge lat die Christopher Nolan zelf heeft gelegd wordt helaas niet gehaald.

De openingsscène is één van de weinige scènes die redelijk inventief en daardoor memorabel is te noemen. Zijn memorabele scènes niet de peilers van een goede actiefilm? De trailer geeft een ander hoogtepunt al weg, namelijk die van het football stadion. Maar waarom houdt die speler de bal vast als hij moet rennen voor zijn leven? Het is iets dat me op gaat vallen, omdat de scène eigenlijk uit gaat als een nachtkaars (de trailer laat het hoogtepunt zien) en de speler die het na lang rennen dus net haalt emotieloos achterom kijkt. Hoe ongeloofwaardig is het dat Bruce Wayne al zeven jaar met krukken loopt door een blessure aan zijn been, terwijl hij later binnen een maand volledig hersteld nadat hij finaal in elkaar is getrapt. Het zijn dingen waar ik niet op moet letten. Maar het is aan de film om mij daarvan af te houden. Mij in te doen zien dat ik er zoveel voor terug krijg dat ik daar niet om maal. Iets dat in The Dark Knight wel degelijk lukte, hoewel daar vast ook veel van dit soort onzin in zit. Ik ga nog even verder. Waarom gaan de boeven rondrijden met een bom? Om het zichzelf moeilijker te maken om dat ding te verdedigen en het de tegenpartij makkelijk te maken om het ding te stoppen? Het is verre van logisch en zo interessant is de vondst ook niet. Was het dat maar, dan was die onlogica nog te vergeven. Wat ook in de weg zit, is het masker van Bane (laat ik het verder niet eens over zijn stem hebben). Het gebrek aan gezichtsuitdrukking is tot daar aan toe, maar ook zijn mond is niet te zien en dat blijkt toch een zeer belangrijk element in het overbrengen van emotie. Iets waar Willem Dafoe met zijn statische Green Goblin masker ook al onder te lijden had. Misschien is Darth Vader wat dat betreft  de grote uitzondering. Verder is het even voorspelbaar als irritant dat Batman het opeens niet meer alleen aan kan, zodra er ‘collega’s zijn die hem uit de brand kunnen helpen. Een laatste doorn in het oog doet me denken aan een opmerking van mijn zoon, terwijl we The Water Margin aan het kijken waren.  Als held Lin Chung aan het vechten is, wachten de vijanden even rustig af als hij iets tegen een medestrijder moet zeggen. Als hij is uitgepraat, wordt hij weer aangevallen. Ze vallen ook nooit allemaal tegelijk aan, waardoor ze het nooit van hem zullen winnen. Voor zo’n serie uit 1973 is het charmant. In The Dark Knight Rises komt een soortgelijke scène voor (in een gebouw onder de grond) waarbij de overmacht nooit als zodanig wordt ingezet. Storend.

Het lijkt wel een klaagzang. Dat is het in zekere zin ook. Omdat de film voort borduurt op dingen die we al kennen en daar niet veel aan toe voegt. Omdat ik meer had verwacht. Omdat ‘wel leuk’ allang niet meer voldoende is. Zeker niet voor Christopher Nolan. Zeker niet na The Dark Knight en Inception.