Livide

Kijk ik in het linker-, of in het rechteroog? Gedachten die meestal niet bij je op zullen komen omdat het vanzelf gaat. Daarbij zit er op het eerste oog (ha!) niet veel verschil tussen twee kijkers. Bij heterochromie is dat anders. Dan hebben de ogen verschillende kleuren. Dan dwalen je eigen ogen van de linker naar de rechter en weer terug, als je naar iemand kijkt die dat heeft. Zoals Lucy. Dat betekent dat iemand twee zielen heeft, zegt de verpleegster die Lucy’s stage begeleidt. Een verder weinig zeggende opmerking die alleen moet dienen om de aandacht op die ogen te vestigen, omdat dit later nog van belang is. De tiendaagse stage is net begonnen met de verpleging van zeer oude en bedlegerige mensen, die moeten worden verschoond, een injectie nodig hebben of bloedtransfusie. Dat laatste is het geval bij een beroemde danslerares die in coma ligt. Ze ziet er uit alsof ze honderd jaar geleden al is gestorven. ‘Livide’ betekent lijkbleek. Het slaat echter eerder op de spierwitte Lucy dan de uitgemergelde gelige heks die in bed ligt en sferen oproept van Suspiria maar daar nooit bij in de buurt komt. Ondertussen is er ‘never a dull moment’ in de verpleging, zeker gezien het feit dat de verpleegster zo haar eigen bloederige bezigheden er op na houdt en het oude lijk een schat schijnt te herbergen die een aanlokkelijke prooi is voor Lucy en haar twee vrienden. Het oude huis geeft haar geheimen echter niet zomaar prijs tot een sleutel deuren opent die beter gesloten hadden kunnen blijven. Spook ahoy!

Het voornamelijk suggestieve karakter van de film wordt slechts hier en daar onderbroken door vreemdsoortige gruwelballetten, die eigenlijk alleen maar vraagtekens oproepen, ondanks de vele flashbacks die er niet in slagen duidelijke uitleg te geven maar veeleer de spanningsopbouw blijven onderbreken.

Het Franse regisseurskoppel Alexandre Bustillo en Julien Maury kwamen in 2007 gewapend met een moker het filmtoneel op om hun nietsontziende eersteling À L’intérieur over het nietsvermoedende publiek uit te storten en slaagden daar cum laude in. Dit keer ligt de nadruk op sfeer en suggestie, maar het duo verliest zich in afgekloven thema’s en een vertelstructuur vol vaagheden, waardoor het nooit eng wordt, maar vooral heel erg onvolmaakt.