Kijk ik in het linker-, of in het rechteroog? Gedachten die
meestal niet bij je op zullen komen omdat het vanzelf gaat. Daarbij zit er op
het eerste oog (ha!) niet veel verschil tussen twee kijkers. Bij heterochromie
is dat anders. Dan hebben de ogen verschillende kleuren. Dan dwalen je eigen
ogen van de linker naar de rechter en weer terug, als je naar iemand kijkt die
dat heeft. Zoals Lucy. Dat betekent dat iemand twee zielen heeft, zegt de
verpleegster die Lucy’s stage begeleidt. Een verder weinig zeggende opmerking
die alleen moet dienen om de aandacht op die ogen te vestigen, omdat dit later
nog van belang is. De tiendaagse stage is net begonnen met de verpleging van
zeer oude en bedlegerige mensen, die moeten worden verschoond, een injectie
nodig hebben of bloedtransfusie. Dat laatste is het geval bij een beroemde
danslerares die in coma ligt. Ze ziet er uit alsof ze honderd jaar geleden al
is gestorven. ‘Livide’ betekent lijkbleek. Het slaat echter eerder op de
spierwitte Lucy dan de uitgemergelde gelige heks die in bed ligt en sferen
oproept van Suspiria maar daar nooit
bij in de buurt komt. Ondertussen is er ‘never a dull moment’ in de verpleging,
zeker gezien het feit dat de verpleegster zo haar eigen bloederige bezigheden
er op na houdt en het oude lijk een schat schijnt te herbergen die een
aanlokkelijke prooi is voor Lucy en haar twee vrienden. Het oude huis geeft haar
geheimen echter niet zomaar prijs tot een sleutel deuren opent die beter gesloten
hadden kunnen blijven. Spook ahoy!
Het voornamelijk suggestieve karakter van de film wordt
slechts hier en daar onderbroken door vreemdsoortige gruwelballetten, die
eigenlijk alleen maar vraagtekens oproepen, ondanks de vele flashbacks die er
niet in slagen duidelijke uitleg te geven maar veeleer de spanningsopbouw
blijven onderbreken.
Het Franse regisseurskoppel Alexandre Bustillo en Julien
Maury kwamen in 2007 gewapend met een moker het filmtoneel op om hun
nietsontziende eersteling À L’intérieur over
het nietsvermoedende publiek uit te storten en slaagden daar cum laude in. Dit
keer ligt de nadruk op sfeer en suggestie, maar het duo verliest zich in afgekloven
thema’s en een vertelstructuur vol vaagheden, waardoor het nooit eng wordt,
maar vooral heel erg onvolmaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten