La Délicatesse

Nathalie, een jonge vrouw, maakt de mooiste tijd van haar leven mee. Ze wordt verliefd. Dan gaat ze door de diepste diepten als haar geliefde komt te overlijden. Ze stort zich in haar werk waar ze een niet voor de hand liggende relatie krijgt met een hele lieve man.

Waarom niet voor de hand liggend dan? Omdat zij heel knap is en hij niet. She’s Out Of My League maakte er een leuke romantische komedie van. Zie hier het grootste probleem van La Délicatesse: de film weet de juiste toon niet te vinden. Of beter gezegd, er is geen harmonie in tonen.

Het begin van de film, met prille liefde en inhoudsvolle beloftes is licht van toon door zowel het onderwerp als de manier waarop het wordt behandeld. Met grappige kunstgrepen, zoals wanneer het tweetal van hun gewone kleding in bruidskleding wordt getoverd. Als het mis gaat, komt dit misschien minder hard aan dan verwacht, juist door het luchtige karakter van voorheen, waardoor je nog geen echte band met de personages hebt opgebouwd, maar eerder van een afstand even hebt geglimlacht, alsof je ze op straat op een teder moment bent tegen gekomen. En dit terwijl de klap heel hard aan komt voor Nathalie. Pijn die zeer serieus en vrij intens wordt vertolkt door Audrey Tautou. Die pijn laten we echter al snel achter ons als we een paar jaar verder in de tijd gaan om in te zoemen op haar drukke baan en de ontmoeting met een Zweedse collega. Vanaf hier wordt weer de komische noot gezocht, in vreemd gedrag (de eerste kus) of een raar onderonsje met de ouders van de Zweed. Het is te sporadisch en bovendien niet leuk genoeg. Daarbij heeft wat overblijft ook niet echt veel te bieden.

Los daarvan blijf je zitten met de grote vraag wat ze nu eigenlijk in deze man ziet. Is het puur de persoonlijke aandacht die haar het verleden (even?) doet vergeten? Om nog even terug te grijpen naar She’s Out Of My League; in die film had de door Jay Baruchel gespeelde minder knappe helft van het romantische duo een onmiskenbare charme en humor, eigenschappen die zijn mindere uiterlijk moesten doen vergeten, wat best geloofwaardig was. In La Délicatesse mis ik dit element.

Al met al goed bedoeld maar weinig zeggend.