Als ik dan toch bezig ben met een reis door de tijd, laat ik
dan ook de jaren ’90 niet overslaan. Na Sleepaway
Camp (1983) en Spirit
Camp (2009) komt dit keer Death
Spa (1990) op mijn pad. De film is in zoverre niet te vergelijken met de
andere twee films, omdat dit geen echte slasher is.
De openingsbeelden doen direct denken aan een gimmick dat gebruikt
werd in de griezelfilm Motel Hell (1980).
Motel Hell heet eigenlijk Motel Hello, maar de verlichting van de ‘o’ is
uitgevallen. De neonreclame van de ‘health club’ waarop wordt ingezoemd in Death Spa spelt ‘Starbody Health Spa’,
waarna de bliksem inslaat die maar liefst negen letters onklaar maakt met de
titel van de film tot gevolg.*
De spa in kwestie is zeer luxe en grotendeels
computergestuurd. Als er een ongeluk gebeurt en een klant met chemische
brandwonden wordt afgevoerd komt de politie direct een kijkje nemen. Misschien
ligt het aan de computer? Er volgen meer incidenten waarbij opvalt dat er
alleen gewonden vallen en geen doden. Opvallend voor een griezelfilm.
Er worden wat familielijnen duidelijk. De eigenaar van de
club was ooit getrouwd met een vrouw die zelfmoord heeft gepleegd (verbrand),
iets dat haar tweelingbroer en computerdeskundige van de club zijn zwager (de
eigenaar dus) nog altijd kwalijk neemt. Verder loopt er nog een hulpje rond (een
rol van Ken Foree!), zijn de twee agenten die het onderzoek doen niet meer weg
te slaan van de club en spelen de advocaat van de eigenaar en diens partner (?)
ook nog een rol van betekenis.
Ook hier tref je de tijdgeest (eind tachtiger jaren) goed
aan. De superstrakke stretchpakjes in spetterende kleuren met dubbele
beenwarmers doen direct denken aan Jamie Lee Curtis en de letterlijke
belichaming van perfectie in Perfect.
Naast vele mooie meiden in fitness kleding, of zonder onder de douche, laten ook
de mannen hun gebronsde en gespierde lichamen zien, maar dan weer niet onder
douche natuurlijk. In het oor springend is de muziek, disco, met de ‘clap track’,
de invloeden van Prince en de toepassing van breakbeat samples, bekend van het
nummer ‘Owner of a Lonely Heart’ van Yes.
De film verbergt meerdere adders onder het gras en als de
douchetegels in de rondte vliegen komt er zelfs een paranormaal tintje aan het
geheel. Is it (wo)man or
machine? Is it from this side or the other? Op een gegeven moment wordt
het redelijk zorgvuldig opgebouwde sfeertje teniet gedaan en gaan alle (special
effects) registers open, met een opstandige zombie-makreel (of zoiets) als
hilarisch hoogtepunt.
Iets meer mate had de film meer dan goed gedaan. Wel is
overduidelijk waar Final Destination 3
zijn inspiratie vandaan moet hebben gehaald voor de diverse ongelukken.
*over een soortgelijke persoonlijke ervaring lees je hier meer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten