Eigenlijk kon het niet mooier. Eerst The Butler en nu Fruitvale
Station. Die eerste eindigt op macroniveau met een teken van hoop, de
bekende poster van Obama. Die tweede begint op microniveau met diezelfde
afbeelding, heel klein op de tank van een benzinestation. Je zou er zo over
heen kijken. Het geeft direct een aantal verschillen tussen deze twee films
aan, die hetzelfde onderwerp hebben, maar dit heel anders benaderen. De laatste
film van het PAC festival is een kijkje in het nu, hoe staan we er nu voor met
het racisme. Gebaseerd op ware gebeurtenissen is dit het (bekende) verhaal van
een zwarte jongen die na een periode van ellende op het juiste pad wil blijven,
maar het wordt hem niet makkelijk gemaakt. Hij heeft een vriendin, een kindje,
een liefhebbende familie, maar geen baan en wel connecties met randfiguren uit
een verleden die hem op gemakkelijke maar illegale wijze kunnen helpen aan
geld. Het is een jongen met een goede inborst, maar een wat opvliegend
karakter. Dat het mis zal gaan weten we al, omdat we de tekenen daarvan aan het
begin van de film hebben gezien. Misschien wordt het plaatje van deze jongen
iets te overdreven mooi ingekleurd, met die dikke knuffels voor zijn dochter,
het hulp bieden in de supermarkt, het geven van fooi aan een straatmuzikant,
etc. Een beetje Hollywoodachtige manier om de ellende die komen gaat zwaarder
te laten wegen. Misschien ook niet. Feit is dat als het dan mis gaat, dit hard
aankomt en je doet beseffen dat de vooroordelen nog altijd bestaan, diepe wortels
kennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten