Gimme The Loot

“Bomb the Apple”! ‘Bomb’ staat voor iets met graffiti onderspuiten en ‘the Apple’ is dan een grote appel die tevoorschijn komt als de New York Mets een homerun slaan in hun eigen stadion. Als je van graffiti spuiten houdt en je bent Yankees fan, is dit het hoogst haalbare.

Sophia en Malcolm willen dit ultieme doel gaan bereiken en hun ‘tag’ op die appel spuiten. Via een contact die in het stadion werkt zouden ze dan naar binnen kunnen, maar dan moeten ze wel $ 500,00 betalen. De film laat voornamelijk zien hoe de twee proberen het geld te bemachtigen. Dat doen ze door wiet te bezorgen, oude schulden te innen, dingen te verkopen. Het zijn schimmige deals en slechte plannetjes, waarvan er geen één loopt zoals gepland. Sophia en Malcolm zijn ‘too good to be bad ass’ en blijven toch een beetje sukkeltjes. Prachtig voorbeeld is als Malcolm samen met een vriend die verstand heeft van sloten wil inbreken, maar dat lukt niet, waarop Malcolm voorstelt: “let’s google how to pick a lock”. Zowel Malcolm als Sophia denken dat ze alles “in the bag” hebben, maar niets blijkt minder waar. Ondertussen zijn we getuige van hun ontmoetingen en gesprekken met mensen onderweg en hun onderlinge relatie die misschien meer inhoudt dan ze zelf willen toegeven.

Hun pogingen zijn schattig, de gesprekken realistisch en relaxed, net als de manier van filmen. We hebben hier wel van doen met kinderen van de straat, dus ‘fuck’, ‘bitch’ en ‘shit’ zijn niet van de lucht. Daarbij leer je nog eens wat over ‘ghetto swimming pools’ (de bekende watertanks op de daken in New York).

Het is een pretentieloze film die zeer sympathiek overkomt. Enkele uren in het leven van…

Black Mirror

(1^e en 2^e seizoen, 3 afleveringen p/s, 45 min, IMDb 8,7)

1984 van George Orwell was het spookbeeld van een dystopie. Vandaag de dag is het niet alleen voor een groot deel werkelijkheid, het wordt door de meeste mensen omarmd. Van hoger hand worden we allemaal in de gaten gehouden, maar we leveren die informatie grotendeels zelf aan in ‘Clouds’, op Facebook, Twitter, Instagram, etc., waar hele levens worden vastgelegd. Black Mirror (geproduceerd door Endemol!) laat zien hoe dit vreselijk mis kan lopen en op welke wijze. De serie houdt ons een zwarte spiegel voor en het is walgelijk om te zien. In de zes afleveringen van nu reeds twee seizoenen krijgen we visies op het heden en de toekomst, waar we zijn en waar we heen zouden kunnen gaan. Dat blijft soms heel dicht bij een mogelijke werkelijkheid en soms gaat het er wat verder vanaf, maar het borduurt altijd voort op wat er technisch mogelijk zou zijn, waarbij het dan eerder de vraag is of we het menselijk gezien zouden aanvaarden. Zijn we dan stille getuigen, of actieve deelnemers? Maakt het wat uit? 

Voor mij is de hedendaagse samenleving eigenlijk al deels een spookbeeld, waar ik dan ook zo min mogelijk mee te maken wil hebben. Ik ben niet actief op sociale media (behalve deze ‘anonieme’ blog), bewaar niets in wolken, heb zelfs geen mobiele telefoon. Aan mijn lijf geen wifi-tracking! Aan de andere kant maak ik gebruik van internet en heb ik een laptop, dus ook ik laat gedragssporen na. Maar ik probeer er in ieder geval bewust mee om te gaan.

Terug naar de serie. Ik geef een korte beschrijving per aflevering.

1. Een hertogin wordt ontvoerd en de premier krijgt een on-inwilligbare eis die hij uit zal moeten voeren wil de jonge dame niet om 16:00 uur worden vermoord. De boodschap gaat ‘global’ via internet en de wereld heeft haar mening klaar en zit voor de TV om alles live te kunnen aanschouwen. Even bizar als angstaanjagend, omdat het op dit moment zou kunnen worden uitgevoerd.
2. Wat als je wereld bijna alleen maar virtueel is en je dagelijkse arbeid bestaat uit fietsen voor punten om gadgets te kopen voor die virtuele omgeving? Een leven in een spelcomputer waar menig jongere waarschijnlijk nog voor zou gaan ook.
3. De Google Glass als een soort van implant, die alles vastlegt wat je ziet. Ieders leven is dus per seconde terug te kijken, als herbeleving, om beter te analyseren, maar ook om elkaar op fouten te betrappen, achter waarheden te komen die verborgen leken. ‘Everything you see can be held against you’!
4. Na de dood voortleven via een computerprogramma dat van alles wat je ooit online hebt gedeeld jouw ‘after life personality’ creëert, waarmee je geliefde dan kan praten alsof je nog leeft. Een soort Her, maar dan van een overledene, waarbij het nog verder gaat richting Real Humans.
5. Wakker worden in een huis, niet weten wie of waar je bent. Eenmaal buiten word je door iedereen met mobieltjes gefilmd en zitten gemaskerde mensen je achterna om je te doden. Deze aflevering doet in eerste instantie denken aan The Signal, maar kent een nog veel zuurdere ontknoping.
6. TV-geilheid via een geanimeerde bully die op zeer populistische wijze aan het schoppen is tegen politici. Een soort doorgevoerde variant op Pownews. Maar welke kant van het verhaal is eigenlijk het ergst? De leugens van een nette politicus of de waarheid van platte bully. Eerlijkheid spreekt de mensen aan boven valse beloftes, ook al staat er niets tegenover.

Black Mirror is ontluisterend, bizar, tragisch en hoogst origineel.

(ps. Grappig dat in elke van de eerste drie afleveringen een acteur uit Downton Abbey zit)

Sherlock

(3e seizoen, 3 afleveringen, 90 min, IMDb 9,3)

Is ie dood? Nee, natuurlijk niet. Seizoen drie met drie films van anderhalf uur.

The Empty Hearse

Na twee jaar maakt Sherlock zijn rentree voor de ogen van zijn beste vriend Watson op een totaal ongepaste wijze natuurlijk. Het duurt dus ook even voordat de twee weer met elkaar aan de slag gaan. Watson doet zijn (saaie) werk als huisarts en Sherlock pakt zijn werk als speurneus weer op. Toch gaan ze elkaar missen en de dreiging van een terroristische aanslag in Londen brengt ze weer samen.

Sherlock is weer even onuitstaanbaar als briljant in zijn gedrag, observaties en deducties en er worden heerlijke mindgames gespeeld. Er zijn fantastische gevisualiseerde theorieën van Sherlocks fans over hoe hij aan de dood is ontsnapt (einde serie 2) die door deze aflevering heen zijn gevlochten. Enige minpuntje is dat de oplossing van de dreiging aan het einde wat simplistisch is.

The Sign Of Three

Dit keer staat het huwelijk van John Watson en Mary Morstan centraal. Sherlock, onze ‘high functioning sociopath’, is de getuige van John, neemt dit heel serieus, maar wel op geheel eigen wijze. In een briljante speech vertelt hij over diverse opmerkelijke zaken uit het verleden. Grappig, maar het lijkt een soort rommelige quilt-deken, bestaande uit verschillende lapjes die bijeen worden gehouden door de stof waaraan ze vast zitten (de bruiloft). Wat een beetje onbevredigend lijkt te gaan worden munt uit in een subliem uitgedachte aflevering waarin niet de bruiloft, maar Sherlock de stof is die alle delen bij elkaar brengt en oplost.

His Last Vow

Weer een totaal andere insteek voor deze aflevering wat op zich al zo voor de serie spreekt. Krantenmagnaat Magnussen heeft een enorme kluis aan kennis die hij gebruikt om mensen te chanteren en zijn macht te vergroten. Via een variant op de Google Glass weet hij die informatie te allen tijde visueel beschikbaar te hebben en kan hij elke aanval pareren c.q. elke bezwarende informatie inzetten. Sherlock en Watson gaan de strijd aan met deze man, hoewel het een probleem is dat hij banden heeft met Sherlock’s broer Mycroft. Sherlock zelf heeft ondertussen een vriendin (de getuige van Mary op diens bruiloft) en moet in tijden van hoge nood dringend gebruik maken van zijn eigen gedachtenpaleis (een plekje in zijn hoofd van waaruit hij bij alle informatie kan die hij ooit in zijn hersenen heeft opgeslagen). Niets is wat het lijkt en zowel de kijker als Sherlock worden bij de neus genomen dit keer. Alleen maakt die laatste een razendsnelle inhaalslag waarbij hij uiteindelijk iedereen voorbij gaat. “That’s the thing with Sherlock, always the unexpected”. Deze laatste aflevering weet dan ook nog eens de losse eindjes uit de vorige afleveringen aan elkaar te binden.

Dit blijft een zeer enerverende, intelligente, fascinerende en aparte serie, van waaruit ondertussen de twee hoofdpersonen een grote internationale carrière tegemoet zijn getreden (Benedict Cumberbatch in o.a. The Hobbit en Star Trek: Into Darkness; Martin Freeman is en in The Hobbit). 

Agents of S.H.I.E.L.D

(1e seizoen, 15 afleveringen, 45 min, IMDb 7,2)

Agent Phil Coulson maakte zijn filmische entree in Iron Man, stond zijn mannetje in Iron Man 2 en Thor en blies zijn laatste adem uit in The Avengers. Dat van die laatste adem vonden veel mensen erg jammer, want hij was een geliefd bijfiguur. Daar valt wel wat uit te slepen, moeten ze bij Marvel gedacht hebben en een serie met hem als hoofdpersoon en ‘agent of S.H.I.E.L.D’ was geboren.

Hoe leuk Coulson ook als bijfiguur in de films was, de serie komt toch een beetje als een slap en simplistisch aftreksel van de superheldenfilms over en de link met de mannen in elastische pakjes is er vooral eentje door het laten vallen van namen (als Tony Stark en de Tesseract). Ondanks wat futuristische gadgets doet de serie denken aan The A-Team (uit de jaren ’80), met Coulson als Hannibal en zijn gekozen kompanen (van wetenschapper tot super-agent) als zijn team. Aan de andere kant moet je het misschien ook niet vergelijken. Het gaat namelijk niet zo zeer om helden met superkrachten, maar om geheim agenten met pistolen. Dus zien we een hoop schieten en vuistgevechten. Toch helpen de platte karakters het geheel niet echt en mis ik ook een interessante verhaallijn.  

Het is me iets te simpele hap-snap om dit te blijven volgen en ik ben dan ook afgehaakt. Daar konden zelfs een paar seconden Samuel L. Jackson als opperbaas Nick Fury niets aan veranderen. 

Broadchurch

(1e seizoen, 8 afleveringen, 45 min, IMDb 8,4)

Misschien iets overdreven wordt in de eerste minuten van deze serie het perfecte stadje Broadchurch (aan de prachtige en imponerende kustlijn van West Dorset) afgeschilderd waar iedereen elkaar kent en elkaar aardig begroet. Het dient om de schok te benadrukken die volgt als de moord op een kind aan het licht komt. Plaatselijke Detective Sergeant Ellie Miller moet werken met buitenstaander Detective Inspector Alec Hardy, die de positie inneemt die zij had willen hebben. Het onderzoek maakt duidelijk dat zaken al snel persoonlijk worden in deze hechte gemeenschap, wat alles extra ingewikkeld maakt. Er zijn mensen die dingen verbergen, mensen die verdacht worden, mensen die liegen. Hoe je tegen je buurman aankijkt kan drastisch veranderen, omdat iedereen verdacht is zolang het tegendeel is bewezen. “I really do pity you”, zegt een verdachte tegen Hardy als die hem verhoord, “seeing depravity in perfectly normal behaviour. I’d hate to be in your mind”. Niet alleen de politie, maar de pers die er lucht van krijgt gaat wroeten in het verleden van enkele inwoners wat de boel alleen nog maar meer op scherp zet. Tel daarbij de roddel en achterklap op en de gemeenschap wordt danig aan het wankelen gebracht. Te meer omdat de toeristen wegblijven (wie wil er pootje baden aan het strand waar een jongetje is gevonden) en de inkomsten dus achter blijven.

Wat de serie prachtig laat zien is de onwetendheid, de angst, het rouw- en verwerkingsproces van de familie van het vermoorde jongetje. Daarbij zien we hoe oppervlakkig de uiterlijke schijn van perfectie binnen die gemeenschap was. Maar bovenal is daar de wrijving en wisselwerking tussen de twee detectives. Hardy is een asociale, eigenzinnige en onhebbelijke man die de mislukking van een vergelijkbare zaak als donkere schaduw boven zijn hoofd heeft hangen. Miller is het tegenovergestelde, innemend, gevoelig, betrokken. Ze stoten elkaar af, maar moeten toch samen tot een oplossing komen. Het geeft heerlijke verbale uitingen zoals wanneer Miller aan Hardy vraagt “are you religious?” hij op geheel eigen wijze antwoordt “yes, I pray nightly you’ll stop asking me questions”. Als laatste pluspunt wil ik noemen dat de serie spannend is tot en met de laatste aflevering, er geen losse eindjes zijn en de ontknoping pijnlijker is dan verwacht.

Misschien een beetje vergelijkbaar met The Killing, maar dan zonder de politiek en het sleept zich gelukkig niet zo voort. Een prima serie!

Orange Is The New Black

(1e seizoen, 13 afleveringen, 60 min, IMDb 8,6)

Piper Chapman neemt een heerlijke warme douche in haar vertrouwde appartement. Maar dat blijkt een herinnering aan betere tijden, want ze staat klaar om de kale douche van de gevangenis binnen te gaan. Ze zit namelijk een straf uit van 15 maanden omdat ze haar (lesbische) vriendin heeft geholpen met het verschepen van drugsgelden. Per aflevering krijgen we meer informatie over haar huidige situatie in het gevang, haar verleden en krijgen we ook meer te zien van het verleden van één van de medegevangenen en zelfs achtergrondverhalen bij de bewakers. De zeer uiteenlopende en aparte delinquenten die rondlopen hebben allemaal een aangrijpende geschiedenis. De Russische kok Galina 'Red' Reznikov, de godsdienstwaanzinnige Tiffany 'Pennsatucky' Doggett, obsessieve Suzanne 'Crazy Eyes' Warren, de latinos, Piper’s ex geliefde Alex Vause, de verlopen yoga lerares Yoga Jones, etc. Daarnaast zijn er de bewakers. Van de op macht en seks beluste George ‘pornosnor’ Mendez tot nieuwkomer Susan Fischer die nog een onbeschreven blad is. Dan is er nog de link met de buitenwereld, Piper’s vriend Larry en haar familie, die op hun eigen wijze met de feiten om proberen te gaan.

In de nor zijn er aparte regels, voor niets gaat de zon op en zelfs die zie je alleen op gezette tijden. Ruilhandel, connecties, kanalen, aanpassen, geen privileges, geen privacy, poepen zonder deur, seksuele driften, mensonterende handelingen.

Piper is naïef, een schichtig vogeltje als ze binnen komt. Misschien daardoor en omdat ze bovenmatig intelligent is weet ze zich redelijk stand te houden. Maar misschien nog het meest omdat ze het goed bedoelt allemaal. Ze merkt echter dat haar wereldje heel klein wordt, alsof ze in een vissenkom leeft en ze staat dagelijks stil bij de ellende van de situatie, zoals uit deze conversatie blijkt waar een medegevangene haar vraagt hoe het met haar mentale gezondheid is gesteld. “I can’t shake the feeling that at the end of the day I’ll be able to go home. And like in the morning, when I wake up, there are these few seconds before I realize where I am. And then I do realize and I can’t breathe and I wanna cry and throw shit and kill myself. When does that end?” “I’ll let you know” is het antwoord. Dat ook Piper haar grenzen leert kennen wordt duidelijk in de schokkende finale van dit eerste seizoen, waarin zelfs het kleinste foutje grote gevolgen kan hebben.

Een zeer interessant, boeiend, aangrijpend en vermakelijk kijkje in een gevangenis zoals ik dat nog niet eerder heb gezien.

HitRECord on TV

(1e seizoen, ? afleveringen, 23 min, IMDb 9,3)

Zoals gezegd ga ik vanaf dit jaar niet wachten met het recenseren van tv-series tot het einde van het jaar in het jaaroverzicht, wat ik tot nu toe altijd deed. Zodra ik een serie heb gezien zal ik er over schrijven. Dat kan aan het einde van de serie (seizoen) zijn, of eerder als ik voortijdig afhaak. Er zit een hoop in de pen: Sophie’s Web, Masters Of Sex, Real Humans S2, Girls S3, True Detectives, The White Queen, Helix, Danni Lowinski S2…

Een aantal series heb ik al afgewerkt en komen er aan.

Als je trouwens op de hoogte wilt blijven van alles wat met TV-series te maken heeft wil ik je verwijzen naar de hoogst informatieve blog The TV-Files. 

HitRECord on TV is een buitenbeentje en gebruik ik nu meer als inleiding voor de aankondiging andere series en gewoon om je er op te wijzen. Het is het ‘brainchild’ van de bekende acteur Joseph Gordon-Levitt (en zijn broer) die enkele jaren geleden begonnen met een website voor hun ‘Open Collaborative Production Company’. De vrolijke en zeer aimabele gastheer van de show legt het zelf even uit. “Open meaning anyone can contribute. Collaborative meaning we use the internet to work on our projects together. Production Company, cause that’s what we do”. Ze brengen namelijk korte films uit, boeken, albums, zijn op tournee geweest en als klap op de vuurpijl zijn ze nu op TV!

Het is dus de bedoeling dat iedereen op de wereld zijn rode RECord knop op aan zet en creatief in de weer gaat. De site is dan waar alles samen komt en van daaruit kan men elkaar aanvullen en worden dingen vervolmaakt. De hoogtepunten zien we nu terug op TV.

Het is een eclectische show die toch iets van eenheid probeert te scheppen door per aflevering een thema te kiezen. Dit keer is dat het getal ‘1’, waar je dan op zich weer alle kanten mee op kan gaan. De show is zowel grappig, informatief (zoals het Pando Forest en de Honey Mushroom) , ‘thought provoking’, creatief, maar toch ook wat onsamenhangend en erg in de tijdgeest: vluchtig en snel, snel, snel.

Joseph is de prima gastheer die ook nog blijkt te kunnen piano spelen en zingen. Het algemene gevoel dat ik na één uitzending had: positiviteit!

Mocht je mee willen doen met dit creatieve proces, leef je dan uit via HitRECord.org. Daar kun je ook clips van de show bekijken.

Nymph( )maniac (part 2)

Dat Nymph( )maniac in twee delen is geknipt doet de film geen goed. Aan het begin van dit tweede deel wordt nog duidelijker dat von Trier eigenlijk een spelletje speelt. De opzet begint te vervelen, net als de analogieën. De nymfomane raakt door al het neuken gevoelloos, afgestompt en gaat op zoek naar nieuwe, heftigere vormen van seks om maar aan haar gerief te komen. Interraciaal, lesbisch, sadomasochisme. Zelfs pedofilie wordt aangestipt. Hoe schokkend of controversieel dit nu eigenlijk is ligt ‘in the eye of the beholder’ denk ik. Dat de liefde schokkende vormen aan kan nemen werd mij begin jaren negentig al duidelijk toen ik The Dead Man 2: Return of the Dead Man van Ian Kerkhof zag, waarin twee mannen in elkaars mond kotsen als onderdeel van het liefdesspel.

Het ging mij om de manier waarop von Trier dit onderwerp zou behandelen en daarin word ik dan toch teleurgesteld. Naarmate de film vordert heb je steeds meer het idee dat hij je bij de neus neemt. Zoals de scène die hij kopieert uit zijn eigen film Antichrist, met het jongetje dat uit zijn bedje klimt als de ouders seks hebben. Of het feit dat de constante vergelijkingen die Seligman maakt tussen de seksuele beslommeringen van Joe en de bijna wiskundige zaken die hij daarbij aanhaalt, een andere invalshoek krijgen door een terloopse opmerking van Joe aan het einde. Hij speelt met het idee van is dat wat we zien en horen wel echt? Moeten we er gewoon maar in mee gaan? Als er een deurklopper wordt gebruikt horen we een bel klinken. Als de film bijna klaar is en het doek weer zwart wordt gaat het geluid nog verder en kunnen we invullen wat we als vanzelfsprekend vinden. Moeten we twijfelen?

Ik heb het idee dat von Trier ons gewoon een ondeugend sprookje vertelt. Een soort van Fifty Shades Of Grey. De intellectuele benadering van een seksuele afwijking van de norm draait zichzelf echter de nek om met een einde dat zo slap is als de piemel van Seligman. Misschien was het de bedoeling en ‘brainfucks’ von Trier ons allemaal.

The Wolf Of Wall Street

SEKS en DRUGS en GELD. Waarbij geld niet alleen een middel is om de seks en drugs te bekostigen, maar het is het grootste verslavende product van alles. Jordan Belfort (fenomenaal gespeeld door Leonardo diCaprio) is de man die zichzelf opwerkt uit het niets en een zeer geslaagde beurshandelaar wordt, alhoewel dat niet geheel volgens de regelgeving gaat. Vanwege zijn uiterst vlotte babbel wordt hij binnen de kortste keren puissant rijk en doet zich buitensporig te goed aan alles wat geld kan kopen. De testosteron die hem drijft wordt vergroot door de drugs die hij gebruikt. Maar zijn opvallende manier van leven en handelen ontgaat ook de FBI niet die haar uiterste best doet om Belfort in het gevang te krijgen.

Gebaseerd op het levensverhaal (en de boeken) van Jordan Belfort weten Martin Scorsese en Leonardo diCaprio er een waar feest van te maken. Een feest om naar te kijken en van te genieten. Een feest dat maar liefst drie uur duurt en geen seconde verveelt. Op zich al een knappe prestatie, want het laat een best eenzijdig verhaal zien, waarin we kunnen smullen van de uitspattingen van Belfort die op het obscene af zijn, maar de andere kant van de medaille, de vele gedupeerden die het vaak toch al niet zo breed hadden, komt totaal niet aan bod. Een keuze die voor deze film toch goed uitpakt. De combinatie van komedie en misdaad vloeit mooi samen en maakt het tot een licht verteerbaar geheel, waarin diCaprio van het doek spat (hij heeft er niet voor niets al een Golden Globe voor gewonnen). De beste scènes zijn die waarin hij (onbewust of bewust van zijn omgeving) laat zien wat een ongelooflijke overtuigingskracht hij heeft als hij aan de telefoon zit met een klant aan wie hij aandelen wil verkopen. Onbewust in de scène waarin hij bij een lokale handelaar in penny stocks (lage prijzen, enorme commissies) begint en door zijn geweldig enthousiaste en doordachte verhaal meteen voor een paar duizend dollar verkoopt, terwijl de rest van het kantoor ademloos zit te kijken en zich afvraagt wie dit is en hoe hij dat doet. Bewust, als hij door heeft hoe goed hij is, een eigen kantoor begint en zijn medewerkers op hilarisch wijze laat zien hoe zo’n klusje geklaard wordt.

Maar er is veel meer. Van dwergwerpen tot coke snuiven uit de privédelen van een hoer. Memorabele en unieke scènes, zoals die waarin hij te veel van een bepaalde drug heeft genomen en bijna verlamt in zijn witte ‘Sonny Crockett’ Ferrari Testarossa naar huis wil rijden. De film zit vol met dit soort mooie vondsten.

Als je er over na gaat denken besef je wat voor schurk Belfort eigenlijk is. Maar daar gunt Scorsese je geen tijd voor. Net zo min als al die mensen er bij stil staan die nu nog altijd in praktijk willen brengen wat Belfort maar al te graag in zijn seminars overbrengt: hoe verdien je zo snel mogelijk zo veel mogelijk geld. Dat dit vaak over de ruggen van anderen gaat is dan bijzaak.

TV series 2013

TV beleeft weer hoogtijdagen. Zeker in Amerika wordt er flink geld gestoken in series die zeer succesvol zijn en kunnen wedijveren met bioscoopfilms. De lijst van series die ik volg wordt steeds langer en ik heb het dit jaar ook wat beter bijgehouden. Dus hieronder een flink aantal van de series die ik heb gevolgd, maar nog niet eens alles. Daarbij zijn er nog enkele waar ik nog aan moet beginnen, of waar ik net aan ben begonnen. Die ga ik vanaf dit jaar bespreken zodra ik zo’n serie heb gezien. 

Het staat hieronder op alfabetische volgorde en je merkt vanzelf of ik het wat vond.

Arrow (1^e seizoen, 23 afleveringen, 42 min, IMDb 8,1)

Een biljonair playboy-vigilante à la Batman, maar dan zonder diepgang. Hij spoort slechterikken op en dood ze met een pijl. Het voelt echter aan als een soap, ‘The Bow And The Beautiful’ of zoiets en de lege huls gaat al snel vervelen. Na een aflevering of wat afgehaakt.

Bates Motel (1^e seizoen, 10 afleveringen, 60 min, IMDb 8,0)

Norma Louise Bates en haar zoon Norman verhuizen naar een motel. Je ziet HET hotel met daarachter HET huis. Je denkt dat het zich in de jaren ’60 afspeelt als je de beginbeelden van deze serie ziet, maar niets is minder waar. Als de titel van de serie in beeld is geweest zien we Norman, met oortjes in, luisterend naar muziek. Hij is 17 jaar en onderweg naar school. Het is een gedurfde zet om het verhaal naar het heden te verplaatsen, ook al is het gebaseerd op jongere versies van karakters uit de beroemde film Psycho van Hitchcock uit 1960! Een prequel in de toekomst, die verder weinig met het origineel gemeen heeft. Norman is een wat nerdige, maar verder redelijk normale jongen die echter last heeft van ‘episodes’ waarin hij (gewelddadige) dingen doet die hij zich later niet meer kan herinneren. Hij heeft een vrijgevochten broer die ook in het huis komt wonen en zich bezig houdt met drugshandel die gedoogd wordt door de inwoners van het vreemde plaatselijke stadje. Maar de serie draait toch vooral om moeder Norma, die op formidabele wijze wordt gespeeld door Vera Farmiga. Slinks, manipulatief, directief, gedesillusioneerd in mensen, een beetje vreemd, sexy, maar tegelijkertijd ook kinderlijk en naïef. De band tussen Norma en Norman is stevig en wordt zeer subtiel aangehaald door moeders. Naast het alledaagse leven van de zorg voor het hotel en het krijgen van relaties, brengt de historie van de oude eigenaar van het hotel problemen met zich mee, die ongewild uitmonden in moord en doodslag. De serie kent een oubollig soort van plattelandsgevoel, alsof de tijd toch wel een beetje heeft stil gestaan. Een beetje Twin Peaks achtig. Een andere overeenkomst met die serie van Lynch is de seksuele ondertoon die broeierig aanwezig is. Het gaat allemaal niet heel erg vlot, maar Vera Farmiga maakt het een genot om naar te kijken. Om met een mooie uitspraak van haar te eindigen: “why do crazy people keep gravitating towards me”?

Boardwalk Empire (4^e seizoen, 12 afleveringen, 60 min, IMDb 8,7)

Aan het einde van het derde seizoen kwam de onvermijdelijke confrontatie met grote gevolgen. Zo schreef ik dat ook bij het tweede seizoen en ook dit keer is er niets aan gelogen. De confrontatie in seizoen 2 was echter persoonlijk en in 3 grootser en zakelijk, met een hoop dooien tot gevolg. Aangezien Nucky Thompson niet van oorlog houdt roept hij de grote bazen bijeen om rust te verkrijgen. Mijn favoriete personage Arnold Rothstein weet het mooi samen te vatten: “All of man’s troubles come from his inability to sit quietly in a room by himself.” Aangename aanvulling is trouwens Patricia Arquette, als Florida connectie en Jeffrey Wright in de prachtrol van Dr. Valentin Narcisse, een eloquente man die zich sterk maakt voor het zwarte volk dat hij steevast Libyans noemt, maar net zo slecht is als de rest van de gangsters.

Borgen (1^e seizoen, 10 afleveringen, 60 minuten, IMDb 8,0)

Borgen is een veel geroemde Deense serie over een vrouwelijke politieke leider die premier wordt en wat dit feit met haar doet en hoe het haar verandert. Het maakt mij eens te meer duidelijk dat ik niet van politiek hou en al het achterbakse gedoe er omheen. Macht en misbruik daarvan. Het gesjacher, gesjoemel en geneuzel. Ik hoef het niet te zien en het boeit me niet. Ander feit is dat ik kennelijk niet echt aansluiting kan vinden met Deense series. Met veel moeite en op aanraden heb ik me door The Killing heen geworsteld. Best goed, maar echt veel te langdradig. Borgen is flauw gezegd The Killing zonder ‘killing’.

Braquo (1^e en 2^e seizoen, 8 afleveringen, 52 min, IMDb 8,0)

Een brute Franse politieserie. Van een groep van vijf Parijse politiemensen pleegt er eentje zelfmoord omdat hij in de gevangenis terecht dreigt te komen omdat hij een verdachte heeft mishandeld. De vier overgebleven maten (drie man en een vrouw) gaan op onderzoek en daarbij gaat een getuige in de zaak per ongeluk dood. De zaakjes waarbij het team is betrokken zijn vies en geweld is voor hen de enige manier om de problemen c.q. de zaken op te lossen. Het gaat echter van kwaad tot erger, waardoor interne zaken achter ze aan zit en zelfs hun eigen chef het eigenlijk niet meer ziet zitten met ze. “Ze zijn de beste en iedereen wil daarbij horen. Maar we doen niets en nemen geen risico en wachten tot mensen die we zo bewonderen een fout maken. Een fout die ons beter maakt dan onze helden”. De problemen stapelen zich op, zowel privé als zakelijk en de neerwaartse spiraal waarin de vier zitten geeft geen hoop op verbetering. De verhalen en de personages zijn boeiend. Hoewel het wat ongeloofwaardig is hoe deze vier politiemensen als bijna criminelen door het leven gaan vergoed hun spel en de sympathie die ze ondanks alles opwekken meer dan genoeg. Een stuk zwart-witter dan tegenhanger Engrenages, maar dat heeft ook wel wat. Om er nog een mooie Armeense wijsheid uit de serie tegenaan te gooien: “Als er achter elke baard wijsheid schuilt, zouden alle geiten profeten zijn”.

Breaking Bad (5^e seizoen, 16 afleveringen, 45 min,  IMDB 9,5)

Ik voorspelde een noodlottig einde van deze serie. Of dat zo is ga ik niet verklappen.  

Het sublieme van deze serie is het feit dat ze je altijd een stap voor zijn en blijven. Het is en blijft de beste serie die ik in jaren heb gezien en ik baal dat het is afgelopen. Maar, om iets te quoten wat ik heb gelezen op internet: "Don't cry because it's over, smile because it didn't end like Dexter."

Ik heb die fucking limited edition bluray barrel box set gewoon in huis gehaald en ga de serie snel weer herkijken. Bitch!

Charlie (1^e seizoen, 10 afleveringen, 25 min. IMDb 7,2)

Dit is een aparte ziekenhuisserie met goede acteurs. Hoofdpersoon Charlie (Halina Reijn) werkt op de spoedeisende hulp van een groot ziekenhuis. Daar neemt ze soms beslissingen die niet altijd helemaal volgens het boekje zijn. Daarnaast is ze verslaafd aan medicijnen en houdt ze dit verborgen voor haar man en kindertjes, die ook niet weten dat ze er een affaire met een collega op na houdt. De serie kent wat aparte (ziekenhuis)typetjes, die niet allemaal even genietbaar zijn. Zo werkt de stagiaire me heel erg op zenuwen. Door de iets andere insteek, leuke acteurs en korte afleveringtijd is het best leuk om deze serie te volgen.

Comic Book Men (2^e seizoen, 8 afleveringen, 21 min, IMDb 7,5)

De vier mannen uit Jay and Silent Bob’s Secret Stash zien weer heel wat speciale comics en toys aangeboden worden, die ze na veel heen en weer bieden meestal voor een goed prijsje weten te bemachtigen. Is het niet voor de winkel, dan wel voor de eigen collectie. Veel (on)gein en passie voor alles wat met deze pop-culture te maken heeft. De afleveringen zijn korter nu, maar het blijft leuk voor idioten (zoals ik) die bekend zijn met het wereldje. 

Danni Lowinski (1^e seizoen, 13 afleveringen, 40 min, IMDb 7,3)

Danni is een flamboyante advocaat zonder kantoor, met een goed idee. Ze mag een tafeltje neerzetten in de gemeenschappelijke ruimte van een winkelcentrum, alwaar ze haar klanten voor één euro per minuut van consult voorziet. Per aflevering komt een zaak aan bod, waarbij Lowinski niet altijd de juiste insteek heeft, maar al doende leert ze met vaak goede resultaten. Hulp en advies krijgt ze van enkele mensen uit winkels om haar heen, zoals de fietsenmaker, het koffiemeisje en de jongen van de massage stoelen. Zelfs die leuke advocaat van het dure kantoor boven weet ze op haar geheel eigen wijze voor zich te winnen. Die geheel eigen wijze is waar het om gaat in deze serie en dat wordt op innemende wijze gedaan door nieuwkomer Marlijn Weerdenburg. Heerlijke stoorfactor is Michiel Romeyn die haar aan een rolstoel gekluisterde vader speelt. Erg leuke serie.

Dexter (8^e seizoen, 12 afleveringen, 55 min, IMDb 9,0)

Het achtste en laatste seizoen. Debra zit in haar diepste dal ooit, Dexter leert nieuwe dingen over zichzelf via een psychiater die op haar beurt wordt geteisterd door een seriemoordenaar. De serie is toch wel over het hoogtepunt heen en het is goed dat er een einde aan komt. Het gezeur over eventuele opvolgers en gelijkgestemden komt ook nu weer om de hoek kijken. Maar dat willen we niet. Er is maar één Dexter en dat is Dexter. Het feit dat hij door de jaren heen steeds ‘menselijker’ wordt betekent dat hij steeds meer invloeden van buitenaf toe laat, wat zowel voor zichzelf als zijn omgeving alleen maar negatief uitpakt. Op zich een goed gegeven, maar de uitwerking blijft flink achter bij het idee. De uit het niets opgetrommelde psychiater met enorme invloedssfeer staat me ook tegen. Het slot laat me achter met gemengde gevoelens. Deze serie had veel beter verdient.

Doris (1^e seizoen, 8 afleveringen, 30 min, IMDb 7,9)

Doris is net gescheiden en woont met haar twee kinderen in een benedenwoning in Amsterdam. Met steun van zus Saar en vriend Tim weet ze zich al multi-taskend door het leven te bewegen, zich continue vragen stellend over dat leven. Alledaagse situaties krijgen een enorme meerwaarde door het grote komische talent van Tjitske Reidinga die Doris speelt. Haar mimiek is buitengewoon treffend. Ze is ook de bedenker van de serie, samen met Roos Ouwehand (die haar zus speelt). Lekker behapbaar ook, die dertig minuten per keer.

Downton Abbey (4^e seizoen, 9 afleveringen, 65 min, IMDb 8,7)

Het derde seizoen eindigde hoe we het allemaal graag hoopten, tot er in de laatste scène iets vreselijks gebeurt. Alweer een dode, en niet zo maar eentje. Maar ja, ‘life goes on’, ook op dit landgoed. Wederom spelen de grootse zaken in het leven een rol, maar blijft alles toch op aristocratische wijze rustig voortkabbelen. Goed fatsoen en orde zorgen daar wel voor. “The business of life is the acquisition of memories. In the end that’s all there is” weet butler Carson mooi te formuleren. De heerlijkste uitspraken komen echter nog altijd van de al bijna tachtig (!) jarige Maggie Smith in haar rol van Lady Crawley. Als haar wordt gezegd “how you hate to be wrong” repliceert ze op typische wijze: “I wouldn’t know. I’m not familiar with the sensation”. Heerlijk!

Engrenages (4^e seizoen, 12 afleveringen, 52 min, IMDb 8,3)

Seizoen vier gaat aan de slag met een linkse actiegroep die opkomt voor illegale vluchtelingen. Hun acties zijn echter extreem en dit geeft zowel de politie als mijn favoriete advocaat Karlsson weer voldoende om handen. Advocaat Pierre Clement gaat in zijn nieuwe functie ook voor criminelen werken. De actie van Laure uit het vorige seizoen hangt als een zwaard van Damocles boven haar hoofd, aangezien een nieuwkomer binnen haar afdeling als getuige bij zijn (ware) verhaal blijft, terwijl de oude rotten Laure willen ontzien. Rechter Roban heeft het zwaar met zijn familie en binnen het gerechtelijk systeem, als hij steeds meer een eigenwijze outcast wordt die niet volgens de onzuivere regels wil spelen. En wie hebben we daar? Johan Leysen heeft een aardige rol weten te bemachtigen! Deze serie blijft zeer vermakelijk, maar dit vierde seizoen is niet het beste. Misschien daarom dat het cijfer van IMDb van een 8,3 naar een 7,8 is gegaan?

The Fall (1^e seizoen, 5 afleveringen, 60 min, IMDb 8,1)

Belfast, Noord Ierland. Een stad die zo zijn eigen regels kent. Alice Monroe is een Detective Superintendant die door de Metropolitan Police naar deze stad is gestuurd om zich bezig te houden met het onderzoek naar een moord. Ze is berekenend, doortastend, zakelijk en gaat recht op haar doel af. Het worden moorden, een seriemoordenaar zo blijkt. Er worden carrièrevrouwen vermoord, die allemaal hetzelfde profiel hebben. Tegenover Monroe staat de moordenaar. Een getrouwd man, vader en therapeut. Ook hij is berekenend, volgt een patroon, neemt de tijd om dit uit te voeren zodat het op de juiste manier gebeurt. Hij leidt een dubbelleven, want zijn gezin weet van niets. Het is fascinerend en angstaanjagend tegelijk. “No one knows what’s going on in someone else’s mind. Life would be intolerable if we did”. Er zijn mooie parallellen tussen de detective en de killer, die we door elkaar geweven te zien krijgen. Zoals de rauwe, haast zakelijke seks die zij heeft in haar hotel en de bijna liefdevolle manier hoe hij zijn slachtoffers ensceneert. Er is aandacht voor dingen die (binnen het onderzoek) normaal zijn, maar voor de toeschouwer nieuw (zoals dat je door de politie ingeschreven wordt in een logboek als je een plaats van misdrijf gaat betreden) of confronterend omdat je het nog niet eerder zo zag (zoals de mooie vrouw die in rigor mortis staat van brancard naar tafel wordt overgebracht). Verder is het fijn om Gillian Anderson na zoveel tijd weer (zie ook Hannibal) te zien. SPOILER: Het is wel een beetje jammer dat de zaak niet wordt afgerond en we moeten wachten op een vervolg. Is het je trouwens ooit opgevallen dat Gillian soms maar met één oog knippert?

Feuten (3^e seizoen, 10 afleveringen, 25 min, IMDb 7,5)

Na twee seizoenen de ins en outs van de studenthuizen en wilde populatie meegemaakt te hebben, dachten de schrijvers dat het tijd was om de horizon te verbreden. Gelijk hebben ze. Dus Bram Wachtmans gaat stage lopen bij een advocatenkantoor, waar hij wordt opgegeild door nieuwkomer Victoria Koblenko (als Fleur) en al snel door heeft dat het voor wat hoort wat is. Dat hoort wat is dan de belangrijkste aanwinst voor de serie in de vorm van Robert de Hoog (als Vincent Francken) die Ithaka wordt binnengeloodst onder valse voorwendselen en meteen de aandacht naar zich toetrekt door sterk spel. Maar natuurlijk wordt ook de titel van de serie niet uit het oog verloren en is er weer een nieuwe lading sjaarzen die als voetveegjes worden gebruikt. Kortom, volop adolescente tradities en opportunisme bij het klaarstomen voor de grote mensen maatschappij vol witte boorden. Met een hoop platitudes, een wat ongeloofwaardig einde en het uitstellen van de stap naar verantwoordelijk en volwassen gedrag is er maar één vraag die over blijft: biertje?

Flashpoint (1^e t/m 6^e seizoen, 9 - 22 afleveringen, 41 minuten, IMDb 7,5)

Alweer een inhaalslag, want deze Canadese serie is al afgelopen en kent totaal vijf seizoenen! Een speciale eenheid van de politie, de S(trategic) R(esponse) U(nit) wordt ingezet om direct te handelen in problematische situaties (gijzeling, huiselijk geweld, e.d.) die aan de gang zijn. Elke aflevering begint met een dramatisch hoogtepunt, waarna we enkele uren terug in de tijd gaan om te zien hoe het zover heeft kunnen komen. Aan het einde volgt een mooi rustig liedje waarbij we de afloop kunnen overzien. Uitgaande van het principe ‘connect, respect, protect’ zijn het zeer menselijke en emotionele verhalen die vaak zonder dat er een schot wordt gelost tot een ‘goed’ einde komen. Dit en het feit dat er wel degelijk dingen (vreselijk) mis kunnen gaan, maakt het een boeiende serie, waarbij de focus op het team en de mensen in een benarde situatie ligt. Privé perikelen van de politiemensen worden slechts zeer zijdelings belicht, maar dat is op zich geen gemis. De serie kent een hoge constante kwaliteit, is heerlijk spannend en stevent af op een explosieve dubbele eindaflevering in het laatste seizoen met een zeer bevredigend einde. Hier in huis zijn een aantal vaste uitdrukkingen (zoals ‘stealth approach’, ‘no joy’ en ‘I’ve got the solution’) uit de serie in ieder geval gemeengoed geworden. Ik ga deze serie echt missen. “Copy that”!

The Following (1^e seizoen, 15 afleveringen, 43 min, IMDb 7,6)

Ryan Hardy (Kevin Bacon) weet seriemoordenaar Joe Carroll (James Purefoy) in het gevang te krijgen. Als deze 9 jaar lang zit te brommen, werkt hij een briljant plan uit, dat hem een heel leger van gelijkgestemden oplevert, die alles voor hem zullen doen. Dit niet geheel geloofwaardige maar interessante gegeven wordt spannend uitgewerkt, maar wel erg Amerikaans. Zo glippen wel erg veel dingen door de vingers van Hardy, eindigt elke scène met dezelfde over-dramatische muziek, gaat elke moordenaar eindeloos ouwehoeren voordat ze tot moorden overgaan (wat dan dus vaak niet meer lukt) en zijn veel confrontaties in het tè donker. Enkele malen dacht ik er de brui aan te geven, maar dat had de serie kennelijk ingecalculeerd, want dan gebeurde er iets dat toch wel weer interessant was, waardoor ik weer bleef hangen.

Game of Thrones (3^e seizoen, 10 afleveringen, 60 min, IMDb 9,4)

The Rains of Castamere. De negende aflevering van het derde seizoen. Dat is een aflevering die ik niet snel zal vergeten. Zelden heb ik dat ik tijdens een serie met mijn mond vol tanden sta, maar dat was nu zeker het geval. Na heel veel woorden komt het tot daden die dan ook direct in de overtreffende trap gaan. Sprakeloos. In de Posthoornkerk te Amsterdam was er een tentoonstelling dit jaar over deze serie die duizenden bewonderaars trok en lange rijen en wachttijden veroorzaakte. Het was gratis (hulde!) en ik had het geluk op een rustig tijdstip te komen waardoor ik zo door kon lopen naar binnen en zonder tijdslimiet alles kon bewonderen. En heel, heel eventjes voelde ik mij een koning toen ik op de beruchte troon kon plaatsnemen.

Girls (2^e seizoen, 10 afleveringen, 30 minuten, IMDb 7,2)

Nadat het eerste seizoen me wist te boeien, weet het tweede seizoen met helemaal in te pakken. Het duurde even voordat ik in de flow van de serie kwam, maar de alledaagse en toch buitengewone personages weten op hoogst originele wijze een kijkje te geven in hun bestaan. Seksueel gaat de serie ook best ver, op een vaak zeer pijnlijke manier. Wat echter de meeste indruk achter laat zijn de dialogen en woordvondsten. Vandaar enkele voorbeelden.

Dialoog tussen Hannah en Jenna die in bad zitten:

“O my God Jenna”.

– “What?”

 “You just snot rocketed in the tub.”

– “That was gross?”

“That was so gross.”

Monoloog van Adam tegen Hannah:

“Hannah, I hear where you stand. And as an outsider looking in I’m impressed and I applaud how mature you’ve handled your resolve to end this. But as a man living my man life my desire for you cannot be repressed. And to quit this pursuit would be to shirk self-respect and abandon my own manhood, and that’s not going to happen.”

Mooie uitdrukking van Hannah als ze op een feest snel van de een naar de ander gaat:

“Excuse my social butterfly-ness”

Of als iemand te dichtbij komt heeft ze het over ‘spacerape’.

Hannibal (1^e seizoen, 13 afleveringen, 43 min. IMDb 8,4)

Gebaseerd op de karakters uit het boek van Thomas Harris. Drie mannen vormen de kern van de serie. Will Graham (Hugh Dancy) is een briljante, getormenteerde, in zichzelf gekeerde leraar, die door de FBI (waarvoor hij werkte) ingezet wordt als specialist bij moordzaken. Hij heeft het unieke empatisch vermogen om op de plek van een moord als het ware terug te spoelen en te zien wat er is gebeurd door zich te identificeren met de dader. Door zijn gave is hij wat contactgestoord en wordt hij door nachtmerries getergd. Jack Crawford (Laurence Fishburn) is de man van de FBI die met hem samen werkt, hem ‘gebruikt’ om zaken op te lossen. Zeer resultaatgericht, waardoor hij soms de menselijke kant niet ziet. Fishburne brengt de rol met enorme gravitas. Als laatste is daar Dr. Hannibal Lector (Mads Mikkelsen in een weergaloze rol), de psychiater van Will, die de touwtjes in handen heeft, uiterst berekend en manipulatief kan zijn en zeer begaafd is. Liefhebber van ‘haute cuisine’ zet hij vriend en vijand de meest exquise gerechten voor. Hij wordt ook door Jack gebruikt als ‘sparring partner’. Gedrieën zijn ze bezig met het onderzoek naar de Chesapeake Ripper, die zeer originele, morbide en extreme moordtableaus als een soort kunstwerk achter laat, waarbij de slachtoffers op gruwelijke maar uiterst professionele manier zijn ontdaan van hun organen.  Dit is een uiterst intelligente psychologische thriller serie, waarbij de meeste moorden alleen als eindproduct te zien zijn, wat dan wel zeer grafisch is gedaan. Dit gaat onder je huid gaat zitten, zwaar, depressief, intellectueel uitdagend. Een ware delicatesse!

  

Hemlock Grove (1^e seizoen, 13 afleveringen, 50 min, IMDb 7,0)

De aankondiging van deze serie deed me watertanden. Eli Roth (executive producer), Famke Janssen, horrorserie, weerwolf… What’s not to like? Nou, de serie zelf. Ook weer een kleine stad waar dan twee jonge meisjes vermoord worden aangetroffen. Twee jongens (waarvan eentje een weerwolf) gaan op onderzoek. Het komt me allemaal erg onvolwassen en rommelig over. Een recensent schreef over deze serie: "corny and emphatically less profound than it thinks it is", waarbij ik me geheel wil aansluiten. Netflix kwam met een aparte actie. Ze hebben het hele eerste seizoen in één keer aangeboden. Je kon dus meteen alles kijken. Ik ben echter niet ver gekomen.

House Of Cards (1^e seizoen, 13 afleveringen, 60 min, IMDb 8,8)

Francis Underwood (Kevin Spacey) krijgt niet de positie binnen het Witte Huis bij de Democraten die hij dacht te krijgen nadat door (o.a.) zijn toedoen partijgenoot Garrett Walker tot president wordt verkozen. Hij likt ogenschijnlijk zijn wonden, doet alsof hij zich schikt in het lot maar gaat wraak nemen door iedereen te piepelen op de meest vileine, slinkse en meedogenloze wijze, waarbij hij zelf ondertussen zijn positie alleen maar versterkt. Zijn vrouw (Robin Wright) staat aan de top van het bedrijf dat zich bezig houdt met ‘schoon water’, maar lijkt al net zo ‘cold hearted’ als haar man. Hun huwelijk is een zakelijke overeenkomst waarin ze beiden gedijen. Normaliter houd ik niet zo van politiek geneuzel (zie Borgen), maar hier is het geneuzel slechts een middel om de slechtheid van een individu te laten schitteren. En Kevin Spacey weet dit als geen ander te bewerkstelligen. Extra dimensie geeft het doorbreken van de vierde wand. Underwood ziet jou als kijker namelijk als een soort vertrouweling met wie hij zijn (ware) gedachten deelt. Hij kijkt dan recht in de camera. Het maakt je zonder dat je er voor gekozen hebt een soort handlanger in kwade zaken, wat best lekker voelt af en toe. Tenslotte heeft niemand schone handen op dit niveau. Soms heeft hij niet meer dan een briljante blik in die camera nodig om een momentje met je te hebben. Geniaal.

In The Flesh (1^e seizoen, 3 afleveringen, 60 min, IMDb 7,6)

PDS. Partially Deceased Syndrom. Zo heet de aandoening. Eigenlijk gaat het om zombies die door middel van medicijnen, praatgroepen en psychiaters weer geschikt worden gemaakt om terug te keren in de maatschappij. Daar zit echter niet iedereen op te wachten, want de ondoden hebben heel wat dood en verderf op hun geweten. Heel wat dierbaren zijn heen gegaan. Kieran Walker (goede achternaam – denk aan The Walking Dead) is zo’n herstellende zombie. Zijn terugkeer bij zijn gezin kan niet op positieve bijval rekenen van zijn zus Jem, die bij de HVF (Human Voluntary Force) zit, die bestaat uit veteranen uit de tijd dat er nog geen remedie was tegen de gedeeltelijk overledenen. Onder het mom “a rotter is a rotter” voeren ze nu nog steeds anti- zombie activiteiten uit. De mensen die PDS hebben zullen inderdaad nooit meer echt levend worden. De serie sluit aan bij een film als Warm Bodies, waarin goed wordt gedaan ook al klopt je hart niet meer. In The Flesh brengt het nog een stap verder en gaat in op de gevolgen van het PDS fenomeen, zowel voor de drager als voor de mensen om hem heen. Zo heeft Kieran last van een identiteitscrisis, bestaat er een speciale drug om de zorgen te vergeten, helpen sociale werkers hem en het gezin met ondersteuning en zorgen de onderlinge relaties en de andere spelregels binnen het genre voor de nodige verrassingen en emotionele diepgang. Dit ‘probeersel’ van de BBC krijgt gelukkig een vervolg in 2014.

Love Hurts (1^e seizoen, 6 afleveringen, 42 minuten, IMDb ??)

Gebaseerd op de columns van Corine Koole in de LINDA geregisseerd door Will Koopman en met in de voornaamste rol Susan Visser. Een hoop onderdelen die maken dat je denkt dat dit iets zou kunnen worden. Helaas is dat niet het geval. Susan speelt een relatietherapeut die binnen één sessie van 10 minuten televisietijd het hele verhaal van haar patiënt krijgt opgebiecht, waarna ze in de camera kijkt (die befaamde vierde wand doorbreekt) en ons nog even op lijzige wijze met een wat belerend toontje vertelt hoe het zit. Alsof we in haar klas zitten en les krijgen. Tijdens de sessie worden er nauwelijks vragen gesteld noch zijn er veel opmerkingen om de patiënt te helpen. Het dient puur om het verhaal te horen. Dit verhaal wordt droogjes uit de doeken gedaan en je ziet het vertelde dan letterlijk in beelden voorbij komen. Het is simplistisch en soms zelfs vrij plat. Vier verhalen per keer waarin vooral veel overspel en lust. De laatste case vertelt de relatietherapeut helemaal zelf, alsof ze een doktersroman voorleest die ze zelf n.a.v. een zaak heeft opgetekend. “Overspel is een kunst op zich”, laat ze ons weten. Het lijkt wel een promotiefilm voor buiten de deur neuken. De serie is lachwekkend slecht. En dan heb ik het nog niet eens over ondoordachte scènes, zoals het uitgebreid gaan praten in een stilte coupé in de trein.

Luther (3^e seizoen, 4 afleveringen, 60 min, IMDb 8,5)

Hij ziet er wat ouder en vermoeider uit. Zijn eigenzinnige maar doeltreffende methodes om tot resultaten te komen zijn een doorn in het oog van Interne Zaken, die hem willen pakken en zelfs zijn collega Ripley voor hun karretje gaan spannen. Want Detective Chief Inspector Luther is nog steeds een bom die kan uitbarsten. De vier afleveringen zijn in tweeën gesplitst, met elk een moordzaak. Hoe moeilijk blijkt het om moordenaars te pakken als je geen wapen op zak hebt (dat hebben detectives in Engeland namelijk niet). Gelukkig dat ook mijn favoriete personage aan het eind van het seizoen nog even terugkomt!

Modern Family (4^e seizoen, 24 afleveringen, 22 min, IMDb 8,6)

Na vorig jaar drie seizoenen te hebben ingehaald met heel veel plezier, blijft deze serie er eentje om heerlijk met het hele gezin te kijken. Ook dit keer weer volop hilarische en herkenbare situaties binnen de verschillende gezinnen van de familie. Wat me wel op gaat vallen is dat die lieve baby Lily uitgegroeid is tot een beetje akelig kind. Dat trekt in seizoen 5 gelukkig weer wat bij…

De Ontmaskering Van De Vastgoedfraude (miniserie, 4 afleveringen, 60 min, IMDb 6,6)

Vastgoed. Iets dat SNS de das om heeft gedaan. In deze miniserie zien we hoe onder leiding van twee mensen met grootse plannen een hele hoop stuk is gegaan. Ger van Woerkom durft risico te nemen, groot te denken. M.b.v. van coach en inspirator Theo Frijn komen ze tot grote hoogte en weten Philips Pensioenfonds, Fortis en het Bouwfonds met zich mee te krijgen. Kosten die niet worden gemaakt, rekeningen zonder tegenprestatie, connecties, bluffen, pamperen met snelle auto’s, boten, horloges, coke… GELD!!! Goede adviezen worden in de wind geslagen. “Als hebzucht het wint van bedachtzaamheid, dan loop je vanzelf een keer tegen de lamp”, wordt er een keer geopperd. Er wordt steeds geschakeld tussen het ‘nu’ (in de greep van het Openbaar Ministerie) en het verleden en dat werkt bijzonder goed. Een prachtige rol van Jeroen Willems als extravagante coach, vol bravoure, uitbundig en irritant, maar tegelijkertijd iemand die je stiekem bewondert. Maar vlak Ian Bok (Ger van Woerkom) niet uit, de opportunist die een rotsvast vertrouwen heeft in zichzelf,  eindeloos blijft geloven dat alles goed zal komen, maar uiteindelijk niemand nog kan vertrouwen.

Overspel (2^e seizoen, 10 afleveringen, 50 min, IMDb ??)

Het overspel is klaar, gedaan, over en uit. Gezinnen zijn gespleten. Wat blijft is het onderzoek naar Couwenberg’s criminele activiteiten en ook naar diens advocaat Steenhouwer die opeens verdwijnt. Zijn geliefde gelooft niets van zijn achtergebleven briefje en gaat op zoek. We zien nog wel emoties als gevolg van het overspel, maar het thriller element neemt de overhand en dat pakt op zich niet verkeerd uit, want het wordt een stuk spannender dan de eerste serie. Goed spel, zeker door Kees Prins die als centrale figuur zakelijke, eigen en familiebelangen constant moet afwegen. Maar na lange tijd in spanning te hebben gezeten, is de ontknoping dan toch wel erg doorzichtig.

Penoza III (3^e seizoen, 10 afleveringen, 45 min, IMDb 8,1)

Carmen raakt steeds dieper verstrikt in het criminele wereldje, hoewel de leiderspositie haar goed af gaat. Maar het is niet langer alleen haar eigen gezin dat er mee om moet gaan, ook haar nieuwe man John en diens zoon worden langzaam maar zeker meegezogen. De drugstransporten krijgen een steeds groter en zelfs internationaal belang, waardoor Carmen in contact komt met grote spelers. Ondertussen bijt gekrenkte officier van Justitie Justine de Heer zich vast in de zaak en zet alles op alles om Carmen in de cel te krijgen. Hoewel de serie nog altijd boeit, door spel en ruige karakter, vallen er wat zaken op die vragen oproepen (Justine zou Carmen redelijk makkelijk aan de criminaliteit kunnen linken door een telefoon tap en Carmen zou redelijk makkelijk de mol kunnen achterhalen door hem te schaduwen als hij naar het politiebureau gaat) en de manier waarop Carmen haar noodlot iedere keer ontloopt is ook niet altijd even geloofwaardig. Daarbij lijkt ze er voor elk opgelost probleem twee terug te krijgen. Speciale vermelding voor de mooie manier waarop aan elk begin van een aflevering het verhaal gewoon begint, maar tegelijkertijd op slimme wijze toch weet te vertellen wat er in de vorige afleveringen is gebeurd. De muziek die onder de serie zit is echter niet goed te pruimen. Weinig inventief, veel standaard vet aangezet melodramatisch.

De Prooi (miniserie, 3 afleveringen, 50 min, IMDb 7,7)

Een serie over hoe de ambitieuze topman Rijkman Groenink de ABN-AMRO aan de rand van de afgrond bracht. De serie probeert een kijkje te geven in deze financiële wereld aan de hand van Groenink, die door en ondanks wie hij is zo ver is gekomen en er ook aan ten onder gaat. Hij gaat voor de knikkers, alles of niets. Maar door het gemis aan empathie, het maken van foute grappen op verkeerde momenten en een misplaatste air van superioriteit en vanzelfsprekendheid kunnen hele belangrijke zaken (fusie met ING) ook mis gaan. Een wereld vol grote ego’s die snel gekwetst zijn. De figuur Groenink komt over als tragisch en weet weinig empathie op te wekken bij de kijker. Maar het is het fantastische spel van Pierre Bokma dat veel goed maakt. Toch vond ik de vergelijkbare serie De Ontmaskering Van De Vastgoedfraude interessanter.

Real Humans (1^e seizoen, 10 afleveringen, 60 min, IMDb 7,8)

Hubots heten ze. Zelfdenkende robots die er uitzien als mensen. Ze worden ingezet als hulp in huis. Ze kunnen geen geweld gebruiken, of liegen. Er blijkt echter een aparte groep van deze hubots te zijn, die niet langer als slaaf door het leven willen gaan. Aangezien een robot is geprogrammeerd, kun je dit ook aanpassen. Het leidt tot een clash. De serie is top. Alles grijpt mooi in elkaar, het is spannend, onvoorspelbaar en verrassend. De acteurs die de robots spelen doen dit zeer knap. Ze zien er uit als ‘real life dolls’ met een USB-poort in hun nek. Een soort übermenschen met helblauwe ogen. Er zitten goede ideeën in, zoals de hubot junk, die constant 100% opgeladen wil zijn en de onderwereld die de hubots misbruikt en er seksrobots van maakt. Omdat de hubots zo echt overkomen kan de eigenaar zich er emotioneel aan hechten, wat geloofwaardig is. Knap is ook, dat je als kijker mee gaat voelen met de robots, terwijl je weet dat het maar machines zijn. Ben zeer benieuwd naar het volgende seizoen van deze Zweedse serie.

Les Revenants (The Returned) (1^e seizoen, 8 afleveringen, 52 min, IMDb 8,2)

Er vindt een busongeluk plaats waarbij 38 (voornamelijk) studenten het leven laten. Het dorp waar ze vandaan komen is in rouw. Men gaat een verwerkingsproces door, er wordt gepraat over het oprichten van een monument, de eerste stappen worden gezet om te leven zonder hen die ontvallen zijn. En dan staat er ineens zo’n overledene voor je neus. Ze herinneren zich niets, werden wakker in de bergen en liepen naar huis. Het gaat niet alleen om die groep van het busongeluk, maar ook anderen, die 4 jaar, 7 jaar, 10 jaar geleden zijn omgekomen. Voor wie is dit vreemder? Voor degene die een geliefde weer in de armen kan sluiten na zoveel tijd, of voor de terug gekomenen die een lange periode hebben gemist terwijl ze dat zelf pas voelen door de nieuwe omstandigheden. Wie ben je? Wie ben ik? Er wordt verschillend gereageerd op de herrijzenis. Mensen zien hun gebeden verhoord, anderen voelen angst bij deze onnatuurlijke gebeurtenis. Extreme reacties volgen. Het gegeven is op zich al intrigerend genoeg, maar het geheel zit ook nog eens erg goed in elkaar en wordt aangevuld met geheimen die het dorp herbergt, zoal de seriemoordenaar, het geheimzinnige jongetje en het waterpeil dat maar blijft stijgen. Er zijn prachtige vondsten over het gegeven en wat er in bijvoorbeeld vier jaar tijd kan gebeuren en wat dat betekent voor degene die die vier jaar mist. Het heden en verleden wordt afgewisseld, per aflevering wordt er ingezoomd op één persoon en de stemmige muziek van Mogwai draagt prima bij aan de sfeer. Je zit constant op het puntje van je stoel doordat de serie verrassend, emotioneel, raadselachtig, verontrustend is en psychologisch uitstekend in elkaar zit.

Under The Dome (1^e seizoen, 13 afleveringen, 42 min, IMDb 7,3)

Gebaseerd op een boek van Stephen King dat in 2009 uitkwam. Een kleine stad wordt afgesloten door de buitenwereld door een enorme doorzichtige koepel. We volgen de bewoners en toevallige voorbijgangers die onder de koepel gevangen zitten en die het al gauw met elkaar aan de stok krijgen. Natuurlijk zijn er geheimen die langzaam aan het licht komen en stukje bij beetje leren we meer over de vreemde koepel. Al in 2005 kwamen de Luna Brothers met een comic op de markt die Girls heet en gaat over een dorp dat afgesloten wordt van de buitenwereld door een enorme doorzichtige koepel. Daarnaast ging het ook over naakte, vleesetende, eieren leggende vrouwen, dus waarschijnlijk zal die film- of tv-versie er niet zo snel komen. Ook bij The Simpsons Movie uit 2007 komt hetzelfde gegeven voor trouwens. Bij Under The Dome is niet alles even geloofwaardig of consequent doorgevoerd. Als er een tekort aan water dreigt te komen, gaan de dorpelingen de winkels plunderen en met elkaar vechten op leven en dood. Geloofwaardigheid wordt een rekbaar begrip als er dan onverwachts (duh) regen valt (dat kan kennelijk) en iedereen elkaar opeens weer in de armen valt. Niet consequent is het feit dat op een gegeven moment alles om de koepel met de grond is gelijkgemaakt, maar dan in latere scènes men dit weer is vergeten door te voeren, zodat alles weer is begroeid. Er zijn genoeg personages om te volgen, hoewel je ook het gevoel krijgt dat de boel wat wordt gerekt, zonder dat er nu zoveel gebeurt. De interactie tussen de mensen onderling is niet heel boeiend, maar ik ben benieuwd of er een interessante verklaring wordt gegeven voor de koepel. Een tweede seizoen is in de maak, wat betekent dat het mysterie voorlopig nog niet zal worden opgelost. Zo lang zal dit me echter niet blijven boeien.  

Vikings (1^e seizoen, 9 afleveringen, 60 min, IMDb 8,5)

Ragnar Lothrok is een jonge Viking die intelligent is en nieuwsgierig. Hij wil richting het Westen varen (Engeland) om te ontdekken of daar nog meer te stelen valt, maar dat heeft nog nooit iemand gedaan en zijn koning is er ook op tegen. Ragnar is ook eigenzinnig en de combinatie met zijn slimheid zorgt er voor dat zijn positie steeds belangrijker wordt. Maar dit gaat niet vanzelf. Vikings levert wat je bij de titel van deze serie zelf bedacht had: veel woestigheid! Woeste zeeën, wilde wieven, ruige kerels, een agressieve leider, dierlijke seks, ongetemde strijdlust, bruut geweld, etc. Dit zijn geen lieverdjes. Je krijgt een aardige blik in het wel en wee van deze Noormannen, waarbij historische authenticiteit in ieder geval een rol heeft gespeeld. Spil van de serie is Ragnar (Travis Fimmel) die met zijn nobele inborst en onverschrokkenheid bewondering opwekt, ook al moordt hij er op los als ze op rooftocht gaan. Bij Thor! Bij Odin! Bijvoorbeeld! (om Asterix en de Noormannen te quoten). 

Volgens Robert (1^e seizoen, 8 afleveringen, 25 min, IMDb 7,4)

Huisarts Robert hikt tegen een midlifecrisis aan en duikt daar ten volle in als hij zijn vrouw een klap geeft en tijdens zijn verblijf in het appartement van zijn vriend het aantrekkelijke jonge buurmeisje Jasmijn ontmoet, die hem zijn hoofd geheel doet verliezen. Peter Blok weet wel raad met het verschijnsel van overspel (zie ook Leef!, Evelien, Steekspel) en met de rest van de uitstekende cast en wederom een fantastisch script van schrijfster Maria Goos steekt deze serie al gauw weer met kop en schouders boven de rest van de Nederlandse series uit. Er zijn twee zeer gewaagde, maar evenzo geslaagde zetten. Robert ziet zichzelf als kleine jongen, die hem van ‘advies’ bedient. Daarnaast zien we als hij bij zijn therapeut (mooie rol van Tjitske Reidinga) aan het praten is over wat hem is overkomen, ook in beeld komen wat hem is overkomen, maar als gedachtengang tussen Robert en Tjitske, die ook allebei aanwezig zijn in hetgeen is gebeurd. Dit werkt soms hilarisch, zoals als Robert vertelt dat hij in bed lag met zijn vrouw en we zien de therapeut daartussen liggen, luisterend naar wat hij zegt, maar het is vooral een briljante manier om de herinneringen beeldend te maken en meteen van commentaar te voorzien, wat ook iets melancholieks heeft. Het is moeilijk uit te leggen en je moet deze serie gewoon gaan kijken. Ik hoop van harte dat er een tweede seizoen gaat komen.

The Walking Dead (3^e seizoen, 13 afleveringen, 45 min,  IMDb 8,7)

Seizoen 2 had wat tijd nodig om op gang te komen. Daar heeft dit derde seizoen geen last van. In de eerste aflevering zien we meer zombies over de kling gejaagd worden dan in het hele 2^e seizoen het geval was. En dan is daar Michonne. En dan is daar de gevangenis als toevluchtsoord. En dan is daar de Governor… Mijn God, als iemand zijn stempel drukt op een naargeestige wijze is hij het wel. Zijn stripversie werd door Wizard magazine uitgeroepen tot ‘villain of the year’ en de invulling die acteur David Morrissey aan de rol geeft is niet minder dan adembenemend. Wat heb je een gloeiende pesthekel aan die man. De hoeveelheid gore is dus opgeschroefd (zombie curbjob!!!), maar de diepgang van de karakters is er niet minder om. Vandaar dat dit nog altijd een fantastische serie is, waarvan ik voorlopig nog geen genoeg heb. Het eerste deel van het derde seizoen is ook al ‘in the pocket’, met een heerlijke ‘midseason finale’.

Zusjes (1^e seizoen, 9 afleveringen, 25 min, IMDb 7,4)

Het is een beetje vreemd om maar liefst twee acteurs aan het werk te zien in deze serie die dit jaar zijn overleden. Jeroen Willems en Marc van Uchelen. Een laatste kleine ode. Zusjes is het verhaal van Mitzi (Charlie Chan Dagelet) en Eefje (Chloé Leenheer) Evers. Maar ook van hun vader Rob (Loek Peters) en moeder Winnie (Terence Schreurs). De meiden gaan op kamers in Amsterdam, maar Eefje is een onhandelbaar kind dat totaal geen verantwoordelijkheden neemt. Lieve Mitzi draait overal voor op terwijl het huwelijk van de ouders ook niet helemaal goed gaat. Terwijl ze juist het leven wil gaan ontdekken, wordt ze tegengehouden door de omstandigheden. O.a. gemaakt door Dana Nechustan, die met Dunya & Desi al heeft laten zien goed uit de voeten te kunnen met het realistisch in beeld brengen van het alledaagse leven van jonge meiden en de problemen die ze op hun weg tegenkomen. Een lieve serie, goed geschreven. Vragen die in je hoofd opkomen worden vaak direct beantwoord. Er is goed over nagedacht om het logisch en realistisch over te laten komen. Wat wel een vraagteken oproept is het continue gebruik van een soort soft focus, die de randen van het beeld onscherp maken.