Nymph( )maniac (part 2)

Dat Nymph( )maniac in twee delen is geknipt doet de film geen goed. Aan het begin van dit tweede deel wordt nog duidelijker dat von Trier eigenlijk een spelletje speelt. De opzet begint te vervelen, net als de analogieën. De nymfomane raakt door al het neuken gevoelloos, afgestompt en gaat op zoek naar nieuwe, heftigere vormen van seks om maar aan haar gerief te komen. Interraciaal, lesbisch, sadomasochisme. Zelfs pedofilie wordt aangestipt. Hoe schokkend of controversieel dit nu eigenlijk is ligt ‘in the eye of the beholder’ denk ik. Dat de liefde schokkende vormen aan kan nemen werd mij begin jaren negentig al duidelijk toen ik The Dead Man 2: Return of the Dead Man van Ian Kerkhof zag, waarin twee mannen in elkaars mond kotsen als onderdeel van het liefdesspel.

Het ging mij om de manier waarop von Trier dit onderwerp zou behandelen en daarin word ik dan toch teleurgesteld. Naarmate de film vordert heb je steeds meer het idee dat hij je bij de neus neemt. Zoals de scène die hij kopieert uit zijn eigen film Antichrist, met het jongetje dat uit zijn bedje klimt als de ouders seks hebben. Of het feit dat de constante vergelijkingen die Seligman maakt tussen de seksuele beslommeringen van Joe en de bijna wiskundige zaken die hij daarbij aanhaalt, een andere invalshoek krijgen door een terloopse opmerking van Joe aan het einde. Hij speelt met het idee van is dat wat we zien en horen wel echt? Moeten we er gewoon maar in mee gaan? Als er een deurklopper wordt gebruikt horen we een bel klinken. Als de film bijna klaar is en het doek weer zwart wordt gaat het geluid nog verder en kunnen we invullen wat we als vanzelfsprekend vinden. Moeten we twijfelen?

Ik heb het idee dat von Trier ons gewoon een ondeugend sprookje vertelt. Een soort van Fifty Shades Of Grey. De intellectuele benadering van een seksuele afwijking van de norm draait zichzelf echter de nek om met een einde dat zo slap is als de piemel van Seligman. Misschien was het de bedoeling en ‘brainfucks’ von Trier ons allemaal.