Na een uur geeft de
groep één toegift, Morticiachair. Het staat in schril contrast met de songs van
hun laatste paar cd’s en geeft me een gevoel van weemoed. Maar ook een gevoel
dat ik hier eigenlijk niets te zoeken had, helaas. Ik moet accepteren dat dingen
veranderen, loslaten wat geen waarde meer voor me heeft, zodat ik overtollige
ballast kan dumpen en plaats vrij maak voor dingen die me hier en nu boeien.
Een wijze les. Ik schreef dit dik twee jaar geleden naar aanleiding van hun
concert in People’s
Place te Amsterdam. En nu sta ik weer hier, in Paradiso, alwaar de band
zijn twintig jarig jubileum viert met de dubbel cd 'Selected Songs 1994-2014’
als leidraad voor hun 2e uitverkochte optreden in Amsterdam. Die
leidraad, de setlist, is wat me heeft doen besluiten nog één keertje te gaan
kijken naar deze band die in hun beginjaren zoveel voor me heeft betekend.
Tom heeft er in ieder geval zin in vanavond en opener Via geeft me goede
moed. Het tempo wordt vastgehouden en via ‘wat recenter’ werk als The Architect en Constant Now is het voor het eerst lekker uit je dak gaan bij Instant Street, met
dank aan Mauro Pawlowski die met wilde gitaarbewegingen Paradiso ophitst naar
een eerste hoogtepunt. Daarna kunnen we heerlijk swingen op dat fantastische drumritme
in Fell Off The Floor, Man. Nog wat
nummers later gaat het gas terug, “de boog kan niet altijd gespannen zijn” laat
Tom ons weten en worden we vergast op het bloedmooie Secret Hell
dat ze (naar het schijnt – correct me if I’m wrong) sinds 1994 niet meer live
hebben gespeeld. Kippenvel. Misschien trouwens een tip voor de band, als jullie
een ‘vergeten’ nummer willen spelen, volgende keer graag één van de mooiste
nummers uit jullie oeuvre dat nooit wordt gespeeld: Zea. Het
valt me ondertussen op dat (bijna) het hele optreden lang de lichtshow beperkt
blijft tot lampen die op het podium zelf staan. Het geeft een intieme sfeer,
broeierig, nevelig. Dit wordt dan nog versterkt doordat ze voor deze rustige
episode dicht bij elkaar gaan zitten. Mooi. Smokers
Reflect en het heerlijke Little
Arithmetics vervolmaken de trilogie van rust. Heerlijk opzwepend is
verderop Sun Ra, stil makend het
grandioze Hotellounge en laatste
nummer Bad Timing weet die uitersten
in één song samen te vatten.
‘We want more’. Want zo’n goede set smaakt naar meer en
hoewel dEUS de wilde haren een beetje is verloren door de jaren heen komt de
recalcitrante Tom met een peuk in zijn mond het podium op om samen met de
anderen misschien wel dEUS’ coolste nummer in te zetten, Theme From Turnpike. Wel een beetje sneu om te zien dat er dan hier
en daar zielepieten in het publiek zijn die er ook meteen een opsteken. Dat we
het pand niet mogen verlaten voordat we For The Roses en Suds & Soda
hebben gehoord moge duidelijk zijn. Dat dit laatste nummer een feestje van
jewelste wordt is met name te danken aan Tom, die half Paradiso op het podium
uitnodigt!
Tijd om de balans op te maken. Als ik My Sister Is My Clock even niet meereken, is er voor mij een duidelijke
scheidingslijn te trekken na het album The
Ideal Crash. Tot en met dat album is dat de dEUS waar ik heel veel van hou.
Daarna wordt het beduidend minder. Niet zo gek, want Pocket Revolution betekende een nieuwe stap voor de band, die maar
liefst drie leden moest vervangen. Eentje daarvan was Mauro Pawlowski, de niet
in een hokje weg te zetten alleskunner, die ik persoonlijk nog heb meegemaakt
toen hij spullen sleepte voor het Belgische bandje Nemo en zelf aan de weg
timmerde met zijn Evil Superstars. Vanavond
heeft dEUS elf nummers van die eerste drie albums gespeeld en negen van alles
wat daarna kwam. Dat zegt toch iets.
Nu dacht ik een mooi cirkeltje te kunnen maken door terug te
gaan naar de eerste keer dat ik dEUS heb gezien. Dat cirkeltje wordt iets
anders dan gedacht, want het concert dat ik in Paradiso zag op 23 februari 1995 was niet de eerste keer. Dan blijk ik
alsnog via Mauro en Nemo terecht te komen op 20 augustus 1994, toen zowel Nemo
als dEUS op Waterpop te Wateringen speelde. Ik word oud…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten