Imagine Limited Edition. Goed initiatief. Het
volledige festival vindt pas weer plaats in April volgend jaar, maar er waren
zoveel leuke films die tegen die tijd al achterhaald zouden zijn, dat de
organisatoren hun vlak na de zomer opgekomen idee van deze één daagse gelimiteerde
editie nu al tot uitvoering hebben gebracht. Maar liefst zeven films werden
aangekondigd en het vuur in de harten van de fans is zodanig aangewakkerd dat de
verkoop boven verwachting gaat en het hele event naar de grootste zaal is
verplaatst. Ik ga alleen de eerste twee films zien, want het kost toch een bom
duiten (waarom geen goedkopere prijs voor een passe-partout?), ik hoef TCM niet per se te zien en Cold In
July heb ik al gezien.
De digitale wekker geeft 06:00 aan en begint te piepen. De
camera zoemt uit en je ziet een zwarte doodskist die een stukje open gaat. Er
komt een arm uit die de wekker uit zet. De film wordt in één korte scène
gevangen.
Een documentaire team volgt een groep vampiers in aanloop
naar een samenzijn van vreemdsoortigen tijdens ‘The Unholy Masquerade’. We maken
kennis met vier bloeddorstige huisgenoten van verschillende leeftijd, waarvan
Petyr (die er uitziet als de vampier uit Nosferatu)
met zijn 8000 jaar de oudste en minst benaderbare is. Verder zijn daar jonge
hond Deacon, de woeste, uit de Middeleeuwen afkomstige Vladislav en dandy Viago
die stipt en netjes is, maar over kan komen als een zeurpiet. Zo roept hij alle
vampiers bijeen om de huishoudelijke taken door te nemen en valt hij Deacon aan
omdat die al vijf jaar de afwas niet heeft gedaan. “Vampires don’t do dishes”, brengt
Deaconin ter verweer. De alledaagse blik in het leven van deze onalledaagse
figuren is meesterlijk gedaan. Van tanden poetsen tot stofzuigen tot het
uitkiezen van de juiste kleding als ze uitgaan, waarbij Vladislav kiest voor de
“dead but delicious look”. De opeenstapeling van prachtige vondsten is niet
aflatend. De grappen met een spiegel, de uitleg waarom men maagdenbloed wil,
het vaste hulpje dat zich al vijf jaar uitslooft en vergoten bloed opruimt in
de hoop ooit zelf het eeuwige leven te krijgen, de hilarische confrontatie met
een groep weerwolven, de introductie tot het internet… En vaak is het nog grap op
grap ook. “Let me do my dark bidding on the internet”, zegt Vladislav als hij
wat bozig zijn duistere bedoelingen gaat botvieren via de hedendaagse digitale
toegangspoort. Op zich al leuk genoeg, maar de dubbelzinnigheid van een woord
maakt het nog hilarischer als Viago hem vraagt “what are you bidding on?”
waarna het nuchtere antwoord volgt: “a table”.
Het gebruik van speciale effecten is spaarzaam maar zeer
effectief gedaan. Er zitten wat kleine moralistische boodschappen in de film,
voor wat betreft de gevaren van social media en het hebben van vooroordelen
over een bevolkingsgroep en de tragische kant van het vampierbestaan komt aan
bod. Maar de grap is (gelukkig) nooit ver weg.
Horror en komedie zijn moeilijk succesvol te combineren. De Nieuw-Zeelandse
makers van What We Do In The Shadows vonden
Interview With The Vampire een
prachtige film, maar ze wilden zo graag Brad Pitt eens naar de wc zien gaan. De
(niet letterlijke) verwezenlijking van dat idee is volkomen geslaagd.
Ps. Blijf vooral NIET zitten tot na de aftiteling, want je
zou zomaar de hele film kunnen vergeten!
Stemoordeel: zeer goed
Geen opmerkingen:
Een reactie posten