John Wick

Zo ingehouden en realistisch als de film die ik net zag is, zo hysterisch en uitvergroot is John Wick. Keanu Reeves speelt de titelrol. Zijn dagen van geweld lagen achter hem als daar niet een reeks van oorzaken een proces in gang zet die hem weer tot de gevaarlijkste ‘hitman’ van New York en omstreken maakt met maar één doel: het vermoorden van de man die zijn hondje doodde. Dat dit hondje het laatste geschenk was van zijn pas overleden echtgenote, kon Iosef - de zoon van de Russische maffiabaas Viggo Tarasov - ook niet weten. Dat neemt niet weg dat John zijn pistolen opgraaft, koers zet naar Iosef en iedereen die in zijn weg staat omver zal maaien.

Dit is natuurlijk pure nonsens, maar verdraaid goed uitgevoerd. Het voelt aan als een video-game. Als de actie eenmaal begint heb je nauwelijks adempauze. John Wick schiet zijn tegenstanders meestal van dichtbij neer, waarna altijd een schot door het hoofd volgt voor de zekerheid. Iets waar zijn tegenstander lering uit had moeten trekken, want als ze John te pakken hebben moet hij toch weer wat omslachtig aan zijn einde komen, wat dan ook niet lukt natuurlijk. Het maakt niets uit. John Wick is volhardend, doeltreffend en onvermoeibaar. Het aantal neergemaaiden is niet bij te houden en de actiescènes zijn zonder veel opsmuk gefilmd en komen lekker agressief over. Het hotel vol gelijkgestemden is een aardige vondst en de Engelse ondertiteling van wat er in het Russisch wordt gezegd is inventief in beeld gebracht (denk aan Timur Bekmambetov’s Daywatch).

Kortom, een heerlijke adrenaline injectie.