Top 10 van 2012

Net als vorig jaar weer drie lijsten. Een algemene lijst gebaseerd op wat er in 2012 in de bioscoop is verschenen op basis van de Volkskrant lijst (stemmen kan t/m 7 januari) en wat aanvullende films die niet in de bioscoop te zien zijn geweest. Een horror lijst die het iets ruimer neemt met het jaartal 2012 omdat de meeste films toch niet in de bioscoop zijn geweest en je sommige juweeltjes pas later ontdekt. Als laatste een overzicht van een flink aantal series die ik heb gevolgd en die al dan niet de moeite waard zijn om te gaan bekijken.

Zelden was de keuze voor de nummer één positie zo duidelijk als nu…

Algemene top 10 van 2012

1.  Amour

Als de film voorbij is moet ik echt even bijkomen, omdat ik nog vol ontroering zit. Twee mensen naast mij omhelzen elkaar heel lang, zoeken en vinden troost bij elkaar. Deze absurd mooie film laat de ultieme daad van liefde zien. Het is in die zin een geheel andere film dan we gewend zijn van Haneke. Het bevestigt echter dat hij een meester van de cinema is. Zowel de film zelf als de vertolkingen zijn van ongekende klasse. Het is (misschien wel) de mooiste film van dit jaar.

2. Jagten

Een intense (geacteerde) film die laat zien dat we soms goed willen doen, terwijl dit fout kan zijn, dat we aan de oppervlakte beleefde mensen zijn, maar dat het beest heel gemakkelijk naar die oppervlakte kan komen als het mis gaat en we dan de vinger heel graag wijzen naar een ander.

3. Intouchables

De aparte tegenstelling in werelden die op mooie, maar vooral zeer ludieke manier botsen is subliem weer gegeven in deze Franse komedie die gebaseerd is op ware gebeurtenissen. Die tegenstelling zit hem ook op diverse niveaus. Het heeft natuurlijk te maken met de handicap, maar ook het milieu, de achtergrond van de personages, hun instelling en hun karakter. Tegengestelder kun je het niet bedenken. (…) In Intouchables ligt de nadruk op de humor. Dat dit ten koste gaat van het dramatische element is totaal geen probleem, want het gaat er juist om dat je de ellende om probeert te buigen naar iets moois, iets hoopvols en daar slaagt deze film volledig in.

4. The Raid: Redemption

Afgezien van twee irritaties (iemand die de meest krakende en sterkst ruikende crackers op aarde heeft weten te vinden en die verorbert rechts van mij en iemand die zijn mobiel niet met rust kan laten waardoor er steeds weer een schermpje oplicht links van mij) heb ik maar twee woorden voor deze Indonesische film: F!!cking bruut.

5.  Martha Marcy May Marlene

Deze aparte film heeft een prachtige vorm gevonden om het verhaal op trefzekere wijze te vertellen. Het is een subtiel drama waarin twee werelden gespiegeld worden weer gegeven. Beiden hebben hun voors en tegens. In beide werelden kan het slechte gaan overheersen. Als dat gebeurt moet je zeer sterk zijn om het juiste pad te kiezen en je los te maken je thuis.

6. The Avengers

Avengers assemble. Avengers dispute. Avengers kick ass. (…) Ik had van tevoren grote twijfels of deze verzameling van grote persoonlijkheden wel tot één samenhangend geheel gekneed kon worden. Dat is wonderwel geslaagd. Juist door het verhaal zeer simpel te houden kan ieders eigen identiteit aandacht krijgen en zowel behouden worden als ten dienste staan aan een groter geheel.

7. Argo

De film zit fantastisch in elkaar. Vanaf de eerste (geschiedenis) beelden zit je terug in de tijd en maakt een zeer beklemmende sfeer zich van je meester. (…) Na Gone Baby Gone en The Town zet Ben Affleck een dik uitroepteken achter zijn verdiensten als regisseur. Zo echt en toch zo bizar is dit verhaal, voortreffelijk verfilmd en vooral nagelbijtend tot het einde, wat zeer knap is, omdat de uitkomst bekend moge zijn.

8. Looper

De kijker wordt meegenomen in een actiefilm, die zorgt voor voldoende karakterontwikkeling om er bij betrokken te blijven, genoeg afwisseling biedt om het verhaal interessant te houden en alles op slimme wijze weet op te bouwen tot een spectaculair einde met een aardige verrassing. (…) Verre van perfect en toch goed geslaagd.

9. Another Earth

De kern van de film draait om twee personen, hun verhouding tot en met elkaar, de ontwikkeling daarin, de verwerking van pijn, het vinden van troost wat een vloek lijkt te worden omdat er een geheim niet wordt uitgesproken. (…) Deze film heeft een zekere verwantschap met de film Monsters. Dat was geen horror film, net zo min als dit een science fiction film is. Het gaat in beide films over menselijke relaties, met als achtergrond een horror of in dit geval science fiction element dat de dingen in een ander perspectief zet, de prioriteiten in het leven duidelijk maakt. Afgezien van het feit dat het een prachtige, aparte film is, kun je heerlijk verder filosoferen over de talloze mogelijkheden die het science fiction element te bieden heeft.

10. Margaret

Wat een prachtfilm. Met intelligente dialogen, levensecht, pijnlijk, vol passie, intellectueel, filosofisch, zelfbewust. Anna Paquin draagt de tweeënhalf uur durende film met gemak terwijl grote namen (Matt Damon, Mark Ruffalo, Matthew Broderick, Jean Reno) haar vanaf de zijlijn ondersteunen. De film laat een zuiver, haast maagdelijk karakter zien, waarbij je als toeschouwer soms voor, soms tegen haar bent, maar altijd met haar meevoelt. Door haar ogen zie je een onbevangenheid, waarvan je weet dat het niet zo werkt, waardoor je zelf ook met een triest gevoel achter blijft.

Horror top 10 van 2012

1. Snowtown

Gebaseerd op ware gebeurtenissen laat Snowtown op fenomenale wijze een gruwelijke wereld zien, waarin een kansarme jongen wordt gecorrumpeerd tot het nemen van acties waar hij in het begin niet achter staat. Door de schijnbare zorg (die in wezen een onophoudende druk is) van een invloedrijk persoon wordt hij als het ware gehersenspoeld. Ik moet denken aan Henry, Portrait Of A Serial Killer. Snowtown laat het traject zien hoe iemand kan verworden tot een Henry. Je blijft met verdomd koude rillingen achter.

2. Les 7 Jours Du Talion

Het gaat in deze film niet om de zeven dagen van martelen. Daar zie je niet eens zo veel van, al is wat je ziet meer dan genoeg. Het gaat om de (schuld)gevoelens, gedachten, de vragen die ontstaan, het zoeken naar antwoorden, goedkeuring, begrip, bevestiging… Het gaat om het proces van verandering waar Bruno door heen gaat en de kijker met hem. De loodzware teloorgang is even koud makend als hartverscheurend. Dit is zo’n film die nog ver na de geluidloze aftiteling na blijft galmen.

3. Kill List

Maar liefst drie mensen moeten er worden omgelegd. (…) De eerste opdracht wordt vlekkeloos uitgevoerd. De tweede zorgt voor problemen, omdat Jay zijn emoties niet de baas is. Het geweld dat volgt is bijna onverteerbaar. Ook al weet je dat het gaat komen, het is heftiger dan verwacht. Alle opgekropte woede vindt zijn uitweg. Jay is een getrainde moordmachine zonder controle. Goed aflopen kan het dan voor niemand meer, zeker als er onverwachte hogere machten in het spel komen, waardoor de film op een heel ander pad komt, dat het geheel nog onheilspellender maakt. Zeer verontrustend.

4. Revenge: A Love Story

In de titel van de film zitten de woorden ‘liefde’ en ‘wraak’. Zijn het de motieven achter de wandaden? Zijn de twee begrippen enigszins met elkaar te rijmen? Het lijkt schier onmogelijk na het extreme begin, maar films als die van Chan-wook Park met zijn wraak trilogie (Oldboy, Lady Vengeance en Sympathy For Mr. Vengeance) laten zien dat niets onmogelijk is, als je de extremen in de mens maar voldoende uitvergroot. Daar heeft deze film geen problemen mee. Het is een zeer gewelddadig verhaal geworden waarin de uiteindelijke boodschap ijzingwekkend wordt weergegeven.

5. Absentia

Het deels door ‘crowdfunding’ gefinancierde Absentia is een intelligente, verrassende film die verdriet, angst, verlies en (wan)hoop zeer dichtbij brengt. Het laat zien wat de onzekerheid van het niet weten wat er met iemand is gebeurd met iemands gesteldheid kan doen. Want hoewel er een horror aspect in zit, gaat het toch voornamelijk over het persoonlijke leed dat aan iemand knaagt. Het knappe is dat de film daardoor werkt, hoe idioot de clou ook eigenlijk is.

6. Dernière Séance

Dit is een artistieke horrorfilm. Een prachtige artistieke horrorfilm. Het meeste wordt gezegd met beelden. Het is traag, of eerder rustig, maar fascinerend door het spel van Pacal Cervo als de behulpzame, dienstbare maar ook gekwelde ziel die met zijn uitdrukkingsloze gezicht vaak lang in beeld is. Je wilt weten wat hem beweegt, waardoor hij zo is geworden. Dat komt na verloop van tijd, via herinneringen. Ondertussen gaat het moorden verder. Niet eens zo berekenend, soms uit woede, of zelfbescherming. (…) We zien het in perfecte kaders, prachtig belicht, met oog voor details. Het maakt grote indruk.

7. Lovely Molly

Eduardo Sanchez, bekend van The Blair Witch Project, houdt het opnieuw dicht bij huis. Letterlijk en figuurlijk! Het simpele gegeven wordt uiterst goed benut. De angst dat iemand je huis betreedt als je ligt te slapen. De spanning die je voelt als je de trap af gaat om te zien wat er aan de hand is. (…) Zeer indrukwekkend gespeeld door Gretchen Lodge (haar eerste rol!),nogal onaangenaam bloederig (geduld wordt beloond), intrigerend en uiterst verontrustend.

8. Sleep Tight (Mientras Duermes)

Na de uitzinnige zombies in [REC] neemt regisseur Jaume Balagueró een buitenissig uitgangspunt, waarbij het zeer vermakelijk is om te zien hoe César zijn snode plannen tot uitvoer brengt en bovendien zeer spannend wordt als die uitvoer mis dreigt te gaan. De film geeft echter niet meteen al zijn geheimen prijs en vermaak slaat om naar afschuw die des te harder aankomt als duidelijk wordt wat het ‘pièce de résistance’ nu eigenlijk inhoudt. Over venijn en staart gesproken!

9. House Of Flesh Mannequins

Ergens midden in de film hangt een poster van de film Peeping Tom. Een niet te onderschatten link, een ode. Wat trekt onze aandacht? Wat wekt onze interesse? What turns you on? “Art is the lie to help us see the truth”, zegt de dame van de peepshow. De waarheid zal voor iedereen weer anders zijn. House Of Flesh Mannequins is een bizar schouwspel dat even afstotelijk als intrigerend is. De ideale combi om eens stiekem te begluren.

10. Rabies (Kalevet)

Er zijn inventieve vondsten en de verschillende verhaallijnen kennen ieder hun opbouw naar een climax, met zeer verrassende resultaten. Het is fijn dat een aantal clichés wordt vermeden, waardoor de film realistischer en dus spannender wordt. Ook het fantasievolle gebruik van de camera geeft het uitgemolken thema van ellende in een bos extra cachet.

Een overzicht van enkele tv-series die ik heb gevolgd, waar ook de tegenvallers aan bod komen. In alfabetische volgorde.

• Boardwalk Empire (3^e seizoen, 12 afleveringen, 60 min, IMDb 8,7)

Aan het einde van het tweede seizoen kwam de onvermijdelijke confrontatie met grote gevolgen. In dit derde seizoen blijven we de gangster (& bootlegger) uit Atlanta Nucky Thompson volgen en dienen zich weer nieuwe problemen aan, zijn de vrienden van vandaag de vijanden van morgen en valt eens te meer op hoe ontzettend mooi deze serie er uit ziet en hoe goed en scherp de dialogen zijn. In een gesprek tussen Nucky en Arnold Rothstein (fantastische rol van Michael Stuhlbarg) dienen de mannen elkaar van repliek door eigenlijk elke vraag met een vraag te beantwoorden, waarna Rothstein opmerkt dat hij dit soort spitsvondige conversaties tussen hen zo waardeert. Nou, ik ook! Het verhaal komt in grote lijnen eigenlijk steeds op hetzelfde neer. Nucky komt in gedrang door anderen die hem naar de kroon steken, maar via slinkse, politieke wegen en machtige personen die hij aanboden doet die ze niet kunnen weigeren, weet hij altijd zijn hachje te redden en blijft hij stevig in het zadel zitten. Top productie.

• Breaking Bad (5^e seizoen, 16 afleveringen, 45 min,  IMDB 9,4)

Dit is toch wel mijn favoriete serie, omdat die volkomen uniek, bizar, verrassend, spannend, verslavend, intelligent, realistisch en meeslepend is. Een leraar die met een oud leerling crystal meth gaat maken om zijn familie financieel veilig te stellen, omdat hij niet lang meer heeft te leven vanwege kanker. Het vierde seizoen eindigde perfect. Toen ik hoorde dat er toch nog een (laatste) vijfde seizoen zou komen was ik teleurgesteld (beter dan dit afgeronde geheel zou het niet worden) maar ook blij, want ik was de karakters al ongelooflijk aan het missen. Het worden twee keer acht afleveringen, waarvan de eerste acht achter de rug zijn. Walt schrijft dit keer de ‘bad’ met een hoofdletter ‘B’. Einde van deel acht is een cliffhanger van jewelste. Die vindt in alle rust plaats op de w.c.!! Typisch voor deze serie. Ik kijk uit naar de zomer van 2013 voor de laatste afleveringen, waar het naar mijn gevoel tot een onvermijdelijk noodlottig einde moet gaan komen.

• Comic Book Men (1^e en 2^e seizoen, 6 afleveringen, 21 min, IMDb 7,2)

Dit is natuurlijk voor ‘fanboys’ (& girls) only. Kevin Smith werd in een klap bekend met de film Clerks. Zij liefde voor comics bracht hem er toe een eigen comic zaak te openen genaamd Jay And Silent Bob’s Secret Stash. In de winkel werken drie mannen en hangt er eentje altijd rond. We zien wat er zoal in een comic shop gebeurt. Er zijn vaak mensen die spullen komen verkopen (en altijd weg gaan met veel minder dan ze aan opbrengst hadden verwacht), er zijn zo nu en dan grappige ideeën om de verkoop te stimuleren en verder is er veel geouwehoer over comics, zoals dat in elke stripwinkel wel gebeurt. En ik kan het weten, want ik heb een aantal jaren in zo’n winkel gestaan. Eén van de hoogtepunten in de serie is als er een man in een authentieke ouderwetse Batman auto langs komt en de verkopers hun bewondering niet onder stoelen en banken steken. Zeer herkenbaar voor de liefhebber.  

• Crimi Clowns (1^e seizoen, 10 afleveringen, 30 min, IMDb 7,8)

Een Belgische serie met ‘onze’ Johnny de Mol. Met deze meesterlijke titel kwamen de mannen bij Matthijs van Nieuwkerk in DWDD aanschuiven en mijn interesse werd meteen gewekt. Criminele clowns die overvallen doen en meer ongure praktijken uithalen. En dan heb ik het niet over hun daytime job als vermakers van kinderen. Voor Nederland uitgezonden bij Veronica, die er vervolgens totaal geen reclame voor maakt, zelf niet in hun eigen gids. De eerste aflevering ziet er prachtig uit, is met lef gefilmd en doet me denken aan Carnivale. Probleem is echter dat ik emotioneel niet betrokken raak bij de personages. Het lijkt of de prachtige visuele stijl dit in de weg staat. Dus er staan nog diverse afleveringen te wachten om alsnog door te ploegen, want ik heb het nog niet opgegeven…

• Dexter (7^e seizoen, 12 afleveringen, 55 min, IMDb 9,1)

Het toch wat slappe zesde seizoen had wel een cliffhanger van jewelste. De bloedspetterexpert en freelance seriemoordenaar Dexter wordt op heterdaad betrapt door iemand die hem kent. Het heeft wel grote gevolgen voor dit zevende seizoen, die af en toe wat moeilijk zijn te verteren. Aan de andere kant is het een dilemma voor beide partijen die uiterst interessante emoties te weeg brengt. Het werk gaat vervolgens gewoon door, zowel op het politiebureau als op verlaten plekken, waar de zondaars het laatste oordeel kunnen verwachten. Ondertussen sluit het net zich rond Dexter, als meer en meer mensen er achter komen wie hij eigenlijk is. Zijn het meer losse eindjes dan hij aan kan? Kan hij volgens zijn code blijven werken? Dit is het voorlaatste seizoen en misschien maar goed ook dat er een einde aan wordt gebreid. De karakters blijven heerlijk, maar de rek in originele verhalen lijkt er wel een beetje uit te zijn. Toch hoop ik op een spectaculaire afronding van het geheel.  

• Downton Abbey (3^e seizoen, 8 afleveringen, 65 min, IMDb 8,9)

Voor de derde keer stappen we in het warme bad dat Downton Abbey heet. Het wel en wee van de rijke familie Crawley en hun bedienden in het wonderschone kasteel. Heel toepasselijk speelt een geldcrises een belangrijke rol alsook traditie versus vernieuwing. Maar belangrijker voor de toon van de serie - die tot nu toe altijd een gevoel gaf dat alles voor iedereen toch wel goed afloopt – is dat er dit keer wel degelijk zeer ingrijpende plotwendingen zijn die de zaken wat meer op scherp zetten. Na 1½ weddings, a funeral and two births hoor ik mijn vrouw luidkeels ‘neeee’ uitroepen bij de laatste scène. ‘All’s well that ends well’? Not this time… Een subliem geacteerde kasteelroman.

• Engrenages (1^e, 2^e en 3^e seizoen, 8 c.q. 12 afleveringen, 52 min, IMDb 8,3)

Ik ben bezig met een inhaalslag van deze boeiende Franse politieserie, waarin het hele circus van politie, rechercheurs, advocaten, aanklagers, rechters met en tegen elkaar werken om diverse zaken op te lossen en één grote zaak die door de serie heen loopt. Realistisch, grafisch (in het laten zien van wat er met de slachtoffers is gebeurd) en vooral intrigerend omdat ook de ‘goeien’ zich ook af en toe schuldig maken aan opportuun gedrag, of het niet zo nauw nemen met de regels. Ik kwam deze serie op het spoor door de film Intouchables waarin ik net als hoofdpersoon Driss onder de indruk was van Magalie (oftewel de actrice Audrey Fleurot). Zij speelt in Engrenages een advocaat die voor zichzelf is begonnen en zich nietsontziend en op overtuigende wijze een weg werkt naar de top. Maar ook zij heeft geen schone handen… Sterker nog, haar handen worden steeds vuiler! Het is deprimerend om te zien hoe men in hoge kringen de touwtjes in handen heeft. Dit heeft tot gevolg dat in de loop van de reeks  beslissingen moeten worden genomen om het hoofd boven water te houden, wat soms voor verrassende gevolgen zorgt. Waar in het eerste en tweede seizoen per aflevering een zaak speelt en er één overkoepelende zaak per serie is, gaan de schrijver in het derde seizoen nog dieper en krijgen 12 afleveringen om diverse verhaallijnen en zaken gelijktijdig door elkaar te laten lopen. In Frankrijk is het vierde seizoen nu bezig…

• Game of Thrones (2^e seizoen, 10 afleveringen, 60 min, IMDb 9,4)

Het tweede seizoen van deze weergaloos woeste serie, die misschien iets minder verrassend uit de bus komt dan het eerste, maar wel dieper ingaat op de verschillende karakters. Daarnaast valt er genoeg te genieten van de diversiteit aan werelden en de eeuwige strijd tussen de families die uitmondt in een slag van jewelste, waarbij die kleine man toch weer de grootste rol van betekenis heeft.

• Girls (1^e seizoen, 10 afleveringen, 30 minuten, IMDb 7,4)

Vier jonge vrouwen in New York. Een poster van Seks And The City prijkt aan de muur van het appartement van één van hen. De serie wordt er mee vergeleken. Dit is puurder. Gewoner. Ontdaan van glamour. De vier karakters zijn boeiend, maar het boeit niet zoals het zou moeten boeien. De meiden zijn soms opvallend openhartig, maar komen toch gesloten over. Als eilandjes waarmee geen echte connectie mee mogelijk is, terwijl je die zo graag wilt maken. Aan de ene kant komen ze zo echt over, met reële problemen en vooral veel onzekerheden die daar vaak aan ten grondslag liggen. Ze hebben daardoor geen, vreemde of half geslaagde relaties met mannen. Aan de andere kant voelt het ingestudeerd, mis ik een flow en hoor ik opgeschreven teksten die worden uitgesproken. En wat is dat met de kleding van twee van hun? Uit oma’s kast getrokken? Is dit hip, mis ik iets. Ik denk dat het vooral erg New York is. Een Nederlandse vriend van me die al jaren in de ‘big apple’ woont vertelde me ooit hoe het kan gaan als je met iemand contact probeert te maken. Je hebt een leuke avond, je krijgt haar/zijn nummer waarna ze zeggen ‘text me’ om er vervolgens nooit meer iets van te horen. Misschien is de serie wel New Yorkser dan goed is voor de buitenlandse markt? Toch ga ik het verder kijken, al was het maar om er achter te komen wie ze nu eigenlijk zijn, die vier meiden. Weinig kans dat het me gaat lukken denk ik…

• Hit & Miss (1^e seizoen, 6 afleveringen, 60 min, IMDb 7,6)

Een serie die eens een andere insteek heeft dan wat we allemaal al zo vaak hebben gezien. Een vrouwelijke huurmoordenaar (Mia) die de laatste wens van een ex geliefde zeer serieus neemt: de zorg voor de achtergebleven kinderen. Vier in totaal, van kleuter tot bijna volwassene. Maar er zitten enorm veel haken en ogen aan. De kinderen zien haar in eerste instantie als indringer, hebben hun eigen zorgen, de eigenaar van het huis waar ze in zitten is een bruut, de contracten die Mia krijgt moeten uitgevoerd worden zonder dat het gezin of de omgeving weet wat ze doet en is en… Mia is transseksueel (!) wat op zich al voor heel veel problemen en (persoonlijke) ellende zorgt. Dit laatste gegeven wordt zorgvuldig en uitgebreid behandeld i.t.t. het loze gegeven dat dit was in de serie Bellicher. Alles in Hit & Miss wordt met zorg behandeld, met oog voor detail. Het is van een absolute pracht om het jongste kind (een jaar of vier?) totaal onschuldig met fleurige kleertjes en elfenvleugeltjes om door het woeste groen/grijze heuvellandschap te zien fladderen. In dit ruige Engelse platteland probeert Mia (zeer goed gespeeld door Chloë Sevigny) haar coole zaken en warme privé gescheiden te houden (“don’t shit on your own doorstep”), wat uiteraard tot problemen gaat leiden, die tot een dramatisch einde leiden. De tegenstelling van de keiharde werkelijkheid en de warme goede bedoelingen wordt goed weergegeven. Een serie met lef en een mooie alternatieve soundtrack, waarin je o.a. de zeer toepasselijke muziek van PJ Harvey, Anna Calvi en Those Dancing Days voorbij hoort komen.

• Modern Family (1^e, 2^e en 3^e seizoen, 24 afleveringen, 22 min, IMDb 8,7)

Deze serie werd mij aanbevolen door een vriendin. Maar ja, als je al zoveel tijd, dan laat je goede adviezen nog wel eens links liggen. Via een aanbieding kon ik goedkoop de eerste twee series op de kop tikken en sindsdien verslinden we met het hele gezin bijna dagelijks diverse afleveringen om de achterstand in te halen. Wat een ontzettend grappige serie is dit. Lange tijd geleden dat ik hardop moest lachen tijdens een tv-komedie. We volgen de alledaagse en vaak oh zo herkenbare beslommeringen van een familie die bestaat uit: oude vader Jay die hertrouwt is met een super sexy Colombiaanse Gloria die een vroeg wijs zoontje Manny uit haar eerste huwelijk heeft; homo-zoon Mitchell die samen met zijn partner Cameron een klein Vietnamees meisje Lily heeft geadopteerd; dochter Claire is getrouwd met man Phil die zichzelf heel wat vind, met drie kinderen, een domme maar hippe oudste dochter Haley, een slimme maar nerdige jongste dochter Alex en de kleinste is een zoon Luke die in een eigen universum leeft. Zoveel uitersten bij elkaar met een ongelooflijk grappig resultaat tot gevolg. Apart en gedurfd om het geheel te larderen met ‘interviews’ tussendoor, waarin men tegen de camera van alles vertelt (zonder dat er ooit een vraag wordt gesteld) en de blikken die zeker Phil af en toe in de camera werpt zijn onbetaalbaar. Evenals de running gag van de traptrede die los zit en maar niet wordt gemaakt door Phil, die de enige is die er steeds over valt. Het vierde seizoen is al weer van start gegaan in Amerika. Gaat dat zien (al is het maar om te genieten van Sofia Vergara).

• Parade’s End (1^e seizoen, 5 afleveringen, 60 min, IMDb 7,4)

Benedict Cumberbatch speelde zich op fantastische wijze in de kijker met de serie Sherlock. Dus ik was wel benieuwd naar deze nieuwe prestigieuze serie van de BBC over een driehoekverhouding tussen een aristocraat genaamd Tietjens (!), zijn (losbandige) vrouw en een suffragette (strijdster vrouwenkiesrecht) in het Engeland van vlak voor de Eerste Wereldoorlog. Wat kwam ik van een koude kermis thuis. Het is rommelig, saai, oninteressant en onbegrijpelijk. Vergelijkbaar met een cricket match… Middenin de tweede aflevering ben ik afgehaakt.

• Penoza II (2^e seizoen, 10 afleveringen, 55 min, IMDb 7,6)

Een Nederlandse variant op de Italiaanse maffia. Het is wonderlijk, maar het werkt. En hoe. Het verhaal, het spel en vooral de grimmigheid die deze serie uitstraalt is van hoog niveau. Hoe een vrouw tegen wil en dank van het goede pad wordt gehouden. Het bloed kruipt, want ‘alles is familie’!

• Sherlock (2^e seizoen, 3 afleveringen, 90 min, IMDb 9,2)

Opnieuw laat het geniale brein van deze onsympathieke, maar o zo interessante ijdeltuit in drie afleveringen met speelfilmlengte zien waarom deze serie een 9,2 op IMDb krijgt. Snel, scherp, sensationeel. Alleen deel twee is wat minder geslaagd.

• The Spiral (1^e seizoen, 5 afleveringen, 55 min, IMDb 5,8)

In internationale coproductie die zich in meerdere landen in Europa afspeelt. Het gaat om een soort Europees kunstcollectief dat met illegale, maar ludieke acties de aandacht probeert te vestigen op misstanden in de wereld. De eerste daad (het uitstrooien van perfect gemaakt nepgeld) is meteen te linken aan de bekende kunstenaar Banksy, die in de film Exit Through The Gift Shop laat zien dat hij een gigantische stapel bankbiljetten heeft liggen met de afbeelding van prinses Diana, maar deze nooit heeft gebruikt omdat er zware straffen staan op het namaken van geld. Een kwestie van ‘art imitates art’ lijkt me. Maar goed, het gaat uiteindelijk om de roof van zes beroemde schilderijen die het collectief verstopt en het publiek wordt uitgedaagd via een site om de kunstwerken op te sporen. Dat e.e.a. niet volgens plan gaat moge duidelijk zijn en er vallen al gauw doden. Al met al een redelijke serie, hoewel je je aan het einde afvraagt waarom er in hemelsnaam zoveel doden zijn gevallen voor een toch wat onbenullige boodschap. “An elaborate prank with a lame message…”

Deze serie was ook via internet, interactief te volgen.

• The Walking Dead (2^e en 3^e seizoen, 13 afleveringen, 45 min,  IMDb 8,7)

Na de voorzichtige zes afleveringen van het eerste seizoen ondertussen uitgegroeid tot een van de meest populaire tv-series ooit. Over zombies!!! Wie had dat ooit kunnen denken. Het tweede seizoen speelt zich voornamelijk af in en om een huis waar de groep zijn toevlucht zoekt. Veel onderlinge spanning, veel discussies, iets te weinig zombie actie. Dan lijken de dertien afleveringen opeens wat lang te duren en blijft alles wat hangen in herhaling. Tot in de laatste paar afleveringen de handrem er af gaat en er opeens heel veel gebeurt dat je niet aan had zien komen. Mooiste beeld is voor mij toch wel het laatste, waarin Michonne aan komt lopen. Deze heldin (ik ken haar uit de comics), de aankondiging dat de plek van handeling zich verplaatst naar de gevangenis en de langverwachte terugkomst van Merle doet het bloed sneller stromen. Tenzij je een zombie bent natuurlijk ;-). Het derde seizoen is ondertussen begonnen en windt er nu eens geen doekjes om, maar laat in de eerste paar afleveringen meer doorkliefde zombiehoofden zien dan in de twee seizoenen daarvoor, zonder overigens het verhaal en de emotionele diepgang uit het oog te verliezen. Want diep gaat het zeker en verrassend blijft het.

The 8th Plague

De onheilspellende droom die hoofdpersoon Launa aan het begin van de film heeft laat zien dat schrijver/regisseur Franklin Guerrero Jr. wel iets in zijn mars heeft. De droom borduurt voort op zaken die ze eerder op de dag heeft meegemaakt, heeft ‘jump cuts’ om het zo maar eens te noemen en een interessante twist die haar wakker doet schrikken. Zoals het in dromen kan gaan. Het is een voorbode natuurlijk. 

Launa’s zus Nikki is gaan hiken in de bossen en laat niets meer van zich horen. Launa gaat op zoek met haar flatgenote en diens vriend. Hoewel de politie pas na vijf dagen vermissing iets kan doen, gaat er toch ook een afgevaardigde van de wet mee en onderweg pikken ze nog een stoere houthakker en een dronkenlap op. Die laatste brabbelt iets over een ‘ancient evil’ in de Halcyon Ridge Correctional Facility, waar de sporen van de verdwenen Nikki heen wijzen. Was er niet iets van kinderen en dronkelappen….?

Eenmaal in de leegstaande gevangenis houdt Guerrero het voor gezien en kunnen de open deuren worden ingetrapt: “stay here, I’ll be right back”. Het kwaad neemt de overhand met rode contactlenzen in. Is dat bloed op de grond? Laat ik er even met mijn vinger door heen gaan om die vinger dan vlak bij mijn gezicht te houden om te zien of het wel echt bloed is… Van die dingen ja, van die dingen!

De gevangenis is een prachtige locatie. Het camerawerk en de editing zijn eigenlijk best in orde. Het acteren is van wisselend niveau, maar het is vooral het onoriginele afgekloven en uitgebeende verhaal met een einde dat zelfs voor een achtste groeper nog te voorspellen valt dat deze film de das om doet. Langzaam maar zeker wordt het splatter & gore gehalte opgeschroefd - je moet toch wat nietwaar - maar het wordt zeker niet spannender door alles zo verschrikkelijk traag te doen.

Helaas is dit wederom een onaardige verspilling van tijd geweest. Maar ‘credit where credit is due’, gelukkig was daar het leuke rondborstige meisje in strak wit en met bloed besmeurd hemdje met een bijl in haar handen. Dat gaat nooit vervelen… 

Excision

Ze ziet er onverzorgd uit. Haar haar heeft een flinke wasbeurt nodig en de pukkels op haar gezicht zitten er ook maar omdat er geen aandacht aan wordt geschonken. Ze komt uit een gezin dat zo weggelopen lijkt uit American Beauty, met een bitch van een moeder die perfectie nastreeft, dit aantreft in haar andere dochter en net te weinig weerwoord krijgt van haar man die zich niet zo laat gelden. Pauline past zich niet aan, is een outcast en streeft er naar om die rol zo goed mogelijk te spelen. Of is het niet zo zwart/wit als dit?

Na de eerste kennismaking blijkt er meer aan de hand. Het gedrag van de moeder heeft zo zijn redenen en ze probeert het hart op de juiste plaats te houden. Zusje Grace leidt aan taaislijmziekte (Cystische Fibrose), een recessieve ziekte die haar uiteindelijk fataal kan zijn. Vader is de sussende factor die net te weinig probeert echt iets aan de problemen te doen. En Pauline? Ze heeft wellustige (dag)dromen die doordrenkt zijn van bloed. Ze is achttien, haar hormonen gieren door het maagdelijke lijf en de obsessie met bloed is op zijn minst apart te noemen. Zo nodigt ze (against all odds) een zeer populaire jongen uit om haar te komen ontmaagden (tijdens haar menstruatie).

Haar gedrag krijgt diepgang door het feit dat we af en toe haar gedachten kunnen horen als ze in haar kamertje gaat biechten. Een slimme zet om de vaak ellendige voice-over te vermijden. Dit moedwillig verwilderde meisje is slim, rap van tong en weet zeer vileine opmerkingen te plaatsen die onder andere haar dominee (een psycholoog is te duur) en directeur van de school te kak zetten.

De film heeft een kalm ritme waarin steeds duidelijker wordt wat er mis is met Pauline. De negatieve kracht van haar moeder, de ziekte van haar zus en de druk van het geloof maken haar recalcitrant. Ze wil ook maar gehoord worden. Toch is daarmee niet alles te verklaren en het feit dat er wel degelijk een steekje los zit bij haar, zorgt voor een bitter einde: een daad van totale gestoordheid ontsproten uit liefde met fatale gevolgen.

Mooie vertolkingen van AnnaLynne McCord als Launa, Traci Lords (!) als de moeder en Ariel Winter (Modern Family) als het zusje. De droombeelden zijn even prachtig als unheimlich en Launa’s afstotelijkheid in combinatie met de empathie die je voor haar voelt is mooi in balans.

Met de vermelding dat het knap is dat de film niet te lijden heeft onder de bekende gastrollen (John Waters, Malcolm McDowell, Marlee Matlin, Ray Wise), die zorgvuldig en ondersteunend worden ingezet kan ik niet anders zeggen dan dat Excision origineel, intelligent, grappig, grens verkennend en uiteindelijk ook ontroerend is. 

Looper

In de toekomst (2074) is het mogelijk in de tijd te reizen. Dit is echter ten strengste verboden door de grote implicaties die dit met zich mee kan brengen en het tijdreizen komt alleen nog in de georganiseerde criminaliteit voor. Die sturen mensen waarmee ze willen afrekenen terug in het verleden (2044), waar ze worden opgewacht door een zogenaamde ‘looper’ die klaar staat om ze met één welgemikt schot om te leggen. Aangezien deze veroordeelde uit de toekomst niet in 2044 als zodanig bestaat, zal die ook niet worden gemist en zal er dus ook geen misdaad gemeld worden. Een slimme constructie met één klein nadeel. Na dertig jaar wordt de dertig jaar oudere versie van de ‘looper’ in kwestie naar hemzelf opgestuurd om te doden om zo de ‘loop’ te sluiten.

Dit nadeel is het uitgangspunt van de film en een voordeel voor de kijker. Looper Joe (Joseph Gordon-Levitt) aarzelt dus net iets te lang als hij de oudere versie van hemzelf moet ombrengen. Hij snapt het probleem dat ontstaat, krijgt de onderwereld achter hem aan en probeert ondertussen zijn misstap goed te maken. Al doende leert men, zo ook Joe, die door krijgt waarom zijn oudere versie alles op alles zet om een topcrimineel om te brengen, met een uiterst spannende confrontatie tot gevolg.

De kijker wordt meegenomen in een actiefilm, die zorgt voor voldoende karakterontwikkeling om er bij betrokken te blijven, genoeg afwisseling biedt om het verhaal interessant te houden en alles op slimme wijze weet op te bouwen tot een spectaculair einde met een aardige verrassing. Toch loopt het niet allemaal vlekkeloos. Allereerst moet je een beetje in de film komen. Het begint namelijk niet al te bijzonder en dat moet je even voor lief nemen. Wat ook niet helpt is dat het over twee verschillende tijden in de toekomst gaat, waardoor je je af en toe even achter de oren moet krabben om duidelijk te krijgen naar welke toekomst je aan het kijken bent. Daarnaast zitten er momenten in de film die je gerust als een dipje kunt betitelen en die een toch al vermoeid mens af en toe doet vechten tegen de slaap. Er is ook wat tijd nodig om te wennen aan het hoofd van Joseph Gordon-Levitt, dat met make-up zodanig is verbouwd, dat hij meer moet lijken op zijn oudere zelf - gespeeld door Bruce Willis – maar het komt toch wat plastic en onnatuurlijk over. Ondanks dit alles neemt Looper je op een gegeven moment bij de hand om hem niet meer los te laten. Dit is ook het punt dat je stopt met afvragen en bedenken of het hele tijdreisverhaal überhaupt wel klopt. Het is altijd heerlijk om hierbij stil te staan en er eindeloos over te discussiëren, maar bewaar dat lekker voor na de film. De onverwachte loop (pun intended) die het verhaal neemt en het perfect opgebouwde spanningselement naar het einde toe doen dan alle negatieve zaken al snel vergeten.

Verre van perfect en toch goed geslaagd.

Als je de film nog niet hebt gezien en je wilt verrast worden kun je beter niet klikken op deze link, die je voert naar een stukje over de manga Domu: A Child’s Dream van Katsuhiro Otomo. Deze grootheid schreef dit verhaal voordat hij bekend werd met Akira. Het onderwerp in dit verhaal dat ik jaren geleden heb gelezen deed me denken aan waar het in Looper op aan komt.

Biffy Clyro - Paradiso (bovenzaal) Amsterdam, 28 november 2012

Drip, drip, drip, drip, drip klinkt het a capella en tegen de draad in van de muziek die later wordt ingezet. Drip, drip, drip, drip, drip druipt het zweet van het ontblote bovenlijf van Simon Neil. Een feit waarom na elk nummer zijn gitaar wordt gewisseld en grondig wordt gedroogd met een handdoek. Het feit waarom het effectenbord van zijn gitaar op de grond is omhuld in plastic dat er de hele show op blijft zitten. Dat zweet komt er niet vanzelf. Hier wordt geROCKed!!!

Het is 30 april 2002. Koninginnedag in Amsterdam. Die avond zal er een vrijwel onbekend bandje in het bovenzaaltje van Paradiso spelen. Ze heten Biffy Clyro en hebben net hun debuut album uit. Ik ben meteen fan van hun eclectische muziek en sla me door het hoofdprogramma, Cooper Temple Clause, heen om Biffy in het naprogramma (!) rond een uur of één ’s nachts een verpletterende show te horen, zien en voelen spelen, waarmee ze de hoofd act finaal de tent uit blazen. Een optreden dat ik niet snel zal vergeten. In de loop der jaren heb ik ze meerdere keren gezien, o.a. in Londen. Eén ding staat buiten kijf en dat is dat ze na al die jaren nog niets van hun rauwe inzet, energie en kracht hebben verloren. Hoewel ze steevast beginnen met “Hello, we’re Biffy Clyro” en vervolgens de hele show nog geen drie woorden spreken, laten ze hun muziek het werk doen. Vanavond is het niet anders.

Aan de vooravond van het nieuwe dubbel (!) album Opposites dat in januari uitkomt wil de band enkele zeer intieme optredens geven in kleine clubs. Na bijvoorbeeld de Bi-Nuu Club in Berlijn en Debaser in Stockholm is dat bovenzaaltje van Paradiso aan de beurt. Fans kregen van tevoren een mailtje van de band wanneer de voorverkoop zou gaan beginnen. Paradiso was binnen enkele minuten uitverkocht. Niet zo gek gezien het feit dat de groep sinds het uitkomen van Only Revolutions een veel grotere fanschare voor zich wist te winnen en volgend jaar in Londen maar liefst in de O2 gaat spelen met een capaciteit van 20.000 mensen. Wat dat betreft mogen de 250 mensen – waaronder veel buitenlanders - die hier vanavond aanwezig zijn zichzelf gelukkig prijzen.

Ik heb dit podium nog nooit zo vol zien staan met spullen. De helft wordt ingenomen door alleen al het drumstel en de geluidsapparatuur. De bewegingsruimte voor Simon en James is minder dan een stap. James grapt er tijdens de show over als hij zegt dat hij Simon aan kan raken zonder van zijn plek te komen. Voor deze tour hebben ze er ook nog een tweede gitarist bij en een pianist die helemaal links in de gordijnen hangt. De vraag hoeveel geluid dit zaaltje aankan wordt direct beantwoord als de band zeer punctueel op het podium verschijnt en direct met de nieuwe track Stingin’ Belle ons de oren van het hoofd blaast. Ik schroef mijn doppen nog wat dieper mijn oren in. Het geluid hier vooraan is niet optimaal, eventuele finesses worden in de orkaan gesmoord, maar deze oerknal heeft wel degelijk zijn impact en Simon maakt het beste van de zeer gelimiteerde bewegingsruimte. Booooom, Blast And Ruin indeed!

Anderhalf uur lang, voornamelijk stevig rockend, met die heerlijk tegendraadse en soms niet te volgen ritmes (Living Is A Problem Because Everything Dies) in dynamische nummers, maar soms ook wat gas terug in dit oververhitte zaaltje met een solo uitvoering van God And Satan. We zingen, juichen, klappen, schudden onze hoofden en springen op en neer op veel nieuwe nummers, zoals de single Black Chandelier en Sounds Like Balloons, oude bekenden als 27 en Strung To Your Ribcage en natuurlijk prijsnummers van hun grote doorbraakalbum zoals The Captain en Many Of Horror. De drie nummers van de toegift (Hope For An Angel, Living Is A Problem Because Everything Dies en Mountains) ronden deze avond af.

Alles is ondertussen vastgelegd door 3voor12 en we kunnen op 28 en 29 januari 2013 nog een keertje nagenieten (met beter geluid) van deze mooie avond.

Ps. Mocht iemand mij te zijner tijd kunnen helpen aan de video opnames die worden uitgezonden via tv-kanaal Cultura24, dan houd ik mij ten zeerste aanbevolen!!!

Thale

Een plek van delict in het midden van nergens waar twee mannen in gele pakken met maskers onderzoek doen, waarvan er eentje voornamelijk moet overgeven. Een voice-over van een oude man die vertelt over een baby die hij heeft gevonden in het midden van nergens. 1 + 1 = 2. In de verborgen kelder van de hut in het bos treffen ze tussen alle oude troep een bandrecorder (Evil Dead, Evil Dead…) waarop die oude vent zijn ding doet en een meisje aan dat uit een bad tevoorschijn komt. Ze ziet er wat verwilderd maar normaal uit, hoewel ze geen woord spreekt en gretig ingeblikt voedsel uit de jaren tachtig tot zich neemt. Maar ze is niet normaal en ze is niet de enige in dat woud.

Deze film is ooeerrssaaaaii. Er gebeurt nauwelijks iets. Beetje zitten, lopen, eten, wachten (op versterking) en het meisje kijkt de hele tijd verschrikt uit haar ogen om zich heen. Als er vanaf buiten iets nadert gaan de twee mannen ook verschrikt kijken. Daarover heen moet je het oeverloze gezeur aanhoren van die oude sok die dat meisje zoveel jaar geleden heeft gevonden en in de hut heeft verborgen. Van begin tot einde wordt er niets uitgelegd (van hoe die onderzoekers daar eigenlijk terecht komen tot wie dat meisje of de man die tot ons praat eigenlijk is). Het mysterie dat zich uiteindelijk openbaart is nauwelijks interessant, want niet uitgewerkt. En waar ik het nog netjes niet omschrijf geeft de poster het geheim gewoon prijs.

Dit wanproduct uit Noorwegen had iets moois op kunnen leveren. Een folklore verhaal met mysterieuze wezens. Alleen deze onderstaande afbeelding spreekt al tot de verbeelding. 

Helaas weet regisseur (en manusje van alles) Aleksander Nordaas er niets spannends mee te doen.

Ik heb er zoals gezegd maar één woord voor: ooeerrssaaaaii!

Alles Is Familie

“Dit is een klucht”, roept Winnie de Roover (Carice van Houten) uit, als haar leven een zoveelste verrassing openbaart. Dat is het ook en toch ook weer niet.

Met Alles Is Liefde had regisseur Joram Lürsem in 2007 een grote hit. Deze komedie naar Engels voorbeeld (Love Actually) was zeer slim ‘vertaald’ naar een zeer herkenbare Nederlandse setting tegen de achtergrond van een zeer Nederlands feest: Sinterklaas. Dit was een komische klucht. Herkenbaar, leuk, lief en vooral grappig. De drie grote namen achter de film (met scenarioschrijfster Kim van Kooten als derde) hebben het nu iets anders aangepakt. Wederom een mozaïek film, met als focus een familie, maar nu met iets minder zijlijntjes, waardoor de hoofdlijnen en personages beter uitgewerkt konden worden, meer diepgang konden krijgen. Althans, dat was de bedoeling.

We volgen we het wel en wee van de familie De Roover. Een vader en moeder met hun kinderen en aanhang, die allemaal wel op de een of andere manier relatie problemen hebben of krijgen. Alles is allang geen liefde meer en het sprookje wordt door de realiteit ingehaald. Een goed uitgangspunt dat tegen twee problemen aanloopt. Ten eerste zijn de karakters lang niet zo uitgediept als je zou willen. Het blijven toch wel typetjes met herkenbare trekjes die gemakkelijk in hokjes te stoppen zijn. Een punt waardoor de film de diepgang mist die het had kunnen hebben. Mits er dan rekening was gehouden met probleem nummer twee. Dat is het feit dat de film uitgaat van alle elementen van een klucht, maar dat eigenlijk niet wil zijn. Het lijkt wel of men geen echte keuze durfde te maken, waardoor Alles Is Familie een beetje tussen wal (komedie) en het schip (drama) valt. De film is simpelweg niet leuk genoeg als komedie en niet diepzinnig genoeg als drama. Alle goede bedoelingen en fantastische acteurs ten spijt overigens.

Als je de twee films dan verder met elkaar gaat vergelijken zijn er in Familie veel minder memorabele scènes dan in Liefde. Wat ook heel erg jammer en zelfs onbegrijpelijk is, dat acteurs als Michiel Romeyn en René van ’t Hof nu slechts veredelde figuranten zijn. Vanaf het moment dat ze in beeld komen worden er verwachtingen gewekt, die volledig de grond in worden gestampt, omdat de twee acteurs nauwelijks iets te doen hebben. Als je ze dan toch een rolletje gunt, schrijf er dan ook iets moois omheen.

Teleurstelling. Dat is het gevoel waar je de bioscoop dan mee verlaat. Lürsem kan regisseren, Van Kooten schrijven en Van Houten spelen. Maar het resulteert dit keer in een vleesvervanger, waar je je bij afvraagt wat je nu eigenlijk hebt gegeten. Zonde…

Lianne La Havas - Paradiso Amsterdam, 22 november 2012

Daar staat ze. Lianne La Havas. 23 zomers jong. Ze lacht naar ons met een lach die heel Paradiso in één keer laat smelten. Hier kun je geen weerstand aan bieden. Verkocht zijn we, voordat ze ook maar een noot heeft gespeeld.

Even terug in de tijd, enkele maanden geleden als ik van haar hoor en door haar muziek, die niet eens zo in mijn straatje past, wordt gegrepen en dan vooral door haar stem – die kan fluisteren en klateren - in combinatie met het feit dat ze echte liedjes schrijft. Mooie liedjes. Haar album staat er vol mee, hoewel misschien niet alles even sterk is. Toch besluit ik kaartjes voor haar concert te kopen.

Het is volledig uitverkocht. Als het voorprogramma begint met spelen is de zaal echter nog nauwelijks gevuld. Kodaline heet de jonge Ierse band die ons zes nummers laat horen. De muziek klinkt als het nog pathetischer broertje van Coldplay die ons op melodramatische wijze verslag lijkt te doen van gebroken harten in tienertaal: “when you said your last goodbye, I died a little bit inside, I lay in tears in bed all night, alone without you by my side” (All I Want). Ik word er en beetje kriegelig van. Het geheel komt vooral erg duf en gedateerd over, wat nog wordt versterkt door de frontman, die tussen de nummers onverstaanbare dingen mompelt en steevast eindigt met een suf lachje. Een cursus podiumpresentatie zou geen overbodige luxe zijn.

Nee, dan Lianne…

Op torenhoge plateauzoolhakken, in zwarte spandex, een kort, fleurig bloesje bedolven onder een indrukwekkend sieraad en een gitaar die ze vrij hoog vast houdt (wat de makkelijkste manier van spelen schijnt te zijn, maar het ziet er minder cool uit waar ze dus lak aan heeft) start ze haar set, solo, met Au Cinéma. Klein en oh zo fijn. De afwisseling van dit soort nummers met de liedjes die ze met haar band speelt maakt het moeilijk om te zeggen waar de voorkeur ligt, vandaar dat de afwisseling zo heerlijk is. Haar band bestaat uit een drummer, bassist en pianist, allemaal in het zwart/wit gekleed en een achtergrondzangeres in het zwart, wiens wangen doen vermoeden dat ze binnenpretjes heeft. Perfect in de ondersteuning van Lianne spelen ze het titelnummer van haar album Is Your Love Big Enough. Af en toe verlaten ze het podium zodat Lianne haar stem en gitaar het werk laten opknappen, zoals in Tease Me, een titel die op een instemmende reactie van iemand uit het publiek kan rekenen en een mooie versie van het Jill Scott nummer He Loves Me. Wat staat ze daar te genieten van haar optreden en wij van haar! Ik kijk uit naar Forget dat als laatste nummer wordt gespeeld en zo ongelooflijk de pan uit swingt, ook weer met dank aan het publiek dat haar unisono dient van repliek.

Ze is zichtbaar onder de indruk van onze reactie op haar glimlach, haar muziek, haar stem, haar band, wat dan weer van invloed is op onze reactie. Zo stapelt het zich op naar een fijn hoogtepunt dat wordt bereikt bij de laatste toegift. Lianne komt in een soort gesprek met een wat oudere man, die aangeeft dat hij haar album heeft (een vraag die ze eerder stelde) en zelf gitaar speelt. “I like guitar players”, zegt ze. Ze bedankt hem en zet de boel even extra op scherp door het nummer Age met zeer toepasselijke tekst aan hem op te dragen. De man reageert fantastisch door naar voren te komen en al leunend op de podiumrand aan te geven dat hij er helemaal klaar voor is. Tijdens het nummer is er een perfecte wisselwerking tussen Lianne, de man en het publiek, met grappige en bevestigende reacties op de tekst. Als de laatste noot is gespeeld volgt een oorverdovend applaus en wordt de man beloond met drie kussen van Lianne.

Wat een talent, hoe ongedwongen, hartelijk en oprecht. Wat een avond. “You had me at hello”.

The Bay

Donna Thompson is een stagiaire voor het nieuws en brengt verslag uit van het 4th of july festival in Chesapeake Bay, Claridge, Maryland. De dag loopt uit op een catastrofale ramp met grote gevolgen voor de plaatselijke bevolking. Het hele gebeuren wordt in de doofpot gestopt door de regering. Donna laat het er niet bij zitten en maakt een documentaire van alle ‘found footage’ die ze bij elkaar kan sprokkelen. We zien en horen haar via een webcam en krijgen de beelden te zien van de bewuste dag, bestaande uit opnames van haarzelf, mobiele telefoons, skype, nieuwsuitzendingen, politie- en beveiligingscamera’s, etc.

De dag die zo feestelijk begint wordt ruw verstoord als steeds meer mensen worden opgenomen met ziekteverschijnselen, waarbij blaren, zweren en open wonden uit het niets lijken te ontstaan. Vanuit het ziekenhuis wordt contact opgenomen met de CDC (Center for Disease Control) om er achter te komen wat er aan de hand is. Het lijkt op een bacteriële uitbraak. We zien beelden van twee onderzoekers op zee, die dagen er voor al vele aanwijzingen vonden dat er parasiterende larven in vissen zitten, die de boel van binnen uit wegvreten. Er volgen beelden van een milieuactivist, die er van overtuigd is dat de illegale dump van kippenstront in de baai tot een milieuramp kan leiden. We zien de rol die de media speelt in de verspreiding van geruchten en onzin. Wat volgt is een omvangrijke ramp waar niemand op is voorbereid en die ontaard in een onbeheersbare chaos met voor velen een dodelijke afloop.

In The Bay legt regisseur Barry Levinson de nadruk op de directe gevolgen van een ecologische ramp, die door de gekozen vorm geen spanningsbogen kent, maar wel boeiend en zeker goor is. De opeenstapeling van half weggevreten mensen in vol ornaat zal de liefhebber van ‘gore’ plezieren. Daarnaast zitten er hier en daar scènes in die je de rillingen geven. Een goed voorbeeld is als twee politieagenten een huis binnen gaan en daar half weggevreten mensen aantreffen die hen smeken om een einde aan hun leven te maken. Je ziet alleen beelden vanuit de politieauto , de buitenkant van het huis, maar de schreeuw om hulp die je hoort gaat door merg en been.

The Bay is een goed voorbeeld van perfect en consequent toegepaste ‘found footage’ die door de beperkte focus en bewust opgelegde documentaire vorm een afstand creëert tussen het getoonde en de kijker. Alsof je een verzameling youtube filmpjes bekijkt waarvan je af en toe ‘wauw’ zegt en het dan na een filmpje of vijf wel weer hebt gehad. Het is vluchtige ‘eyecandy’ waarvan de milieubewuste boodschap wordt overschaduwd door sensatie.  

House At The End Of The Street

Zaal 7, rij 4, stoel 7. 747. Naast het feit dat er een vliegtuig naar is genoemd viel de combinatie van getallen mij op toen ik plaats nam in de bioscoop voor Sinister. Na die film meteen weer een kaartje gehaald (‘double bills’ moet je zelf regelen tegenwoordig) voor House At The End Of The Street. Je plek wordt door het systeem vanzelf altijd helemaal achterin gegeven, dus ik klik op een plek iets naar voren en druk op afronden. Het kaartje komt uit het apparaat, ik loop even later de trappen op en laat mijn kaartje zien aan de dame van Pathé. “Zaal 7”, zegt ze, “de trap op en meteen naar rechts. Prettige voorstelling”. Hee, alweer zaal 7… rij 4… stoel 7!

Het venijn van de film zit in het begin, als een dochter haar ouders op brute wijze vermoord met een hamer. Oké, kom maar op! Voor wat betreft de afdeling horror zit het er dan eigenlijk op en wordt het meer een thriller, over Elissa (Jennifer Lawrence) die met haar moeder Sarah (Elisabeth Shue) een gigantisch (goedkoop) huis betrekt dat naast het huis ligt waar die mensen zijn vermoord (dus daarom goedkoop). In Sinister was dit ook al zo en heet de hoofdpersoon Ellison! 747! Maar goed, Elissa vindt geen aansluiting bij de rijkeluiskinderen uit de buurt en wel bij Ryan, de zoon van de vermoorde ouders die in hun huis is komen wonen. De schuchtere Ryan is een outcast en Sarah is ook niet zo blij met haar dochters interesse voor hem. Sarah stelt regels die met voeten worden getreden door Elissa, die Ryan maar “sweet, sad and lonely” vindt als ze zijn trieste familie geschiedenis aanhoort. Maar stille wateren hebben diepe kelders.

Halverwege de film hoor ik iemand achter mij luid gapen. Tsja, slaapverwekkend is het wel een beetje. Je krijgt er zowaar een Twilight gevoel van. “Oh, ze is wel slim” hoor ik even later iemand anders zeggen, als ‘ze’ een truc met een sleutel uithaalt die ik allang aan had zien komen. De beroemde woorden van die vervelende Louis van Gaal klinken door mijn hoofd. Ik moet ook denken aan het monster van Frankenstein en de domme mensenmassa die de molen in brand steken waar het monster in zit, als de rijkeluiskinderen de woning in brand steken van de outcast.

Dat er meer achter dit alles zit dan er wordt getoond blijkt overduidelijk uit een scène waarin Elissa het huis van Ryan in gaat. Hoewel er geen reden (meer) is tot dreiging, wordt die suggestie wel gewekt. Waarom dan? Het verklapt dus meteen dat er wel iets moet zijn, waarna de aap uit de mouw komt. Daarna volgen er nog vele domme acties om het allemaal zo lang mogelijk uit te spinnen om met één van de grootste clichés te eindigen: pas op, niet dood!

Gelukkig kan ik naar huis met twee moralen uit dit verhaal: luister altijd naar je moeder en de politie is je beste vriend.  

Sinister

Iemand vroeg mij eens wie mij zou moeten spelen als er een film over mezelf gemaakt zou worden. Ik antwoordde toen redelijk snel: Ethan Hawke. Sinds zijn rol in één van mijn favoriete films Before Sunrise heb ik zowel een zwak als bewondering voor hem. Misschien omdat hij nooit helemaal is doorgebroken, omdat hij niet als een filmster overkomt, of zich gedraagt, misschien omdat hij zowel in arthouse als horror films speelt. En niet te vergeten, omdat hij een goed acteur is die zeker ook enkele toppers op zijn naam heeft (zoals Training Day). Met zijn leeftijd die niet te veel van de mijne afwijkt leek hij mij een ideale kandidaat.

Aangezien de film over mijn leven er nooit zal komen, koos Ethan dit keer voor de horror film Sinister en dat pakt bijzonder goed uit. Hij speelt een schrijver (Ellison) van non-fictie boeken over onopgeloste misdaden die hij zelf probeert op te lossen door de zaak in onderzoek te nemen en de steekjes die de politie heeft laten vallen op te pakken. Zijn eerste boek Kentucky Blood was tien jaar geleden een grote hit. Sindsdien heeft hij nog twee boeken geschreven die het er niet bij haalden. Zijn drang om nog één keer goed te scoren doet hem besluiten het (goedkope) huis te kopen waar een familie is opgehangen in de tuin (dus daarom goedkope) en waarvan nog een kind wordt vermist, om van daaruit zijn onderzoek te starten. Zijn vrouw en twee kinderen weten echter niets van de geschiedenis van het huis.

Ellison treft op zolder een doos aan met een oude 8mm projector en wat films met opschriften als ‘hanging out’ en ‘bbq’. Het blijken de gefilmde moorden van verschillende families waarvan de eerste in de jaren ’60 heeft plaats gevonden. Nader onderzoek wijst uit dat er elke keer één kind vermist wordt. Daarbij verbergen de opnames nog meer informatie die mogelijk wijzen op een occult ritueel. Naarmate Ellsion’s onderzoek vordert, gebeuren er steeds meer onverklaarbare dingen.

Sinister moet het voornamelijk hebben van de algemene onaangename, sinistere (om het woord maar te gebruiken) sfeer en de onverwachte schrikmomenten. De 8mm films zijn gruwelijk, het zoontje met heftige nachtmerries* zorgt voor zeer akelige momenten en de perfecte muziek van Christopher Young, met bijdragen van o.a. Aghast en Sunn O))) maakt het geheel compleet.  Een schrijver waarvan de fantasie op hol dreigt te slaan is een bekend gegeven maar wordt goed uitgewerkt. De obsessieve drang naar succes, die ook financieel van belang is, het steeds meer gaan drinken, het negeren van het gezond verstand; allemaal zaken die hem ‘knee deep’ in de bovennatuurlijke verschijnselen brengen, waarvan de oplettende kijker niet kan denken dat hij ze verzint. Diezelfde oplettende kijker kan een belangrijke aanwijzing gebruiken om het einde van het verhaal in te vullen. Aangezien de onheilspellende weg naar dat einde toe en het enge idee er achter de belangrijkste pijlers van de film zijn, maakt het zelfs voor die oplettende kijker nog altijd een intense ervaring met een ‘happy ending’.  

*De nachtmerries worden in de film ‘night terrors’ genoemd. Als kind heb ik iets soortgelijks gehad, waarbij mijn moeder de grootste moeite had om mij wakker te krijgen. Alleen het slaapwandelen was er gelukkig geen onderdeel van.

War Of The Dead

…en net als je dacht dat het niet slechter kon worden dan de vorige film krijg je War Of The Dead.

De Finse regisseur Marko Mäkilaakso doorkruiste Estland en Letland om uit te komen in Litouwen waar hij (een deel van) zijn film opnam. Kennelijk verloor hij onderweg zijn make-up team en het script. Want in dit chaotische verhaal ten tijde van de 2^e wereldoorlog vechten Finnen en Amerikanen tegen Russen (??) om een stopgezet Duits ‘anti death’ experiment in een bunker… uhm… helemaal op te ruimen (?). Het experiment had een soort van ondode krijgsgevangenen tot gevolg, die nu nog steeds door de omgeving zwerven, geloof ik. Behalve de ogen zien deze ondoden er als normale soldaten uit, alleen kunnen ze megajumps maken zoals vampieren, zeg maar. Misschien wilde men van een unter- een übermensch maken? Zombie make-up was in ieder geval niet (meer) nodig, wat het moeilijk maakt om de goede van de slechte te onderscheiden, wat toch al moeilijk was omdat de uniformen in alle duisternis ook al onderling lastig uit elkaar te houden waren, wat dan weer een voordeel is voor het non-effects team, omdat er nauwelijks bloed vloeit, laat staan open wonden, afgerukte ledematen of ander vleselijke ongemakken in beeld komen. Dit is wel de meest anti-gore-undead-movie ooit. Geschoten wordt er des te meer, overigens. Met mitrailleurs, die alle ondoden heel gemakkelijk neermaaien, of ze nu geraakt worden waar het moet (in het hoofd luidt het advies) of niet.

En zonder script weet je ook niet meer waarvoor dat Hellraiser-achtige bewegende voorwerp nu eigenlijk dient en geef je je acteurs briljante teksten in de mond als:

“Hoe ken je dit dorp?”

“Ik ben hier geweest”.

“Echt?”  

“Ja”.

Zoek onder de noemer ‘waardeloze klotefilm’ en je treft War Of The Dead aan...

Ps. Ik kan niet wachten tot iemand de film Whore Of The Dead maakt. Dat is nog eens beloftevol!