Drip, drip, drip, drip, drip klinkt het a capella en tegen
de draad in van de muziek die later wordt ingezet. Drip, drip, drip, drip, drip
druipt het zweet van het ontblote bovenlijf van Simon Neil. Een feit waarom na
elk nummer zijn gitaar wordt gewisseld en grondig wordt gedroogd met een
handdoek. Het feit waarom het effectenbord van zijn gitaar op de grond is
omhuld in plastic dat er de hele show op blijft zitten. Dat zweet komt er niet
vanzelf. Hier wordt geROCKed!!!
Het is 30 april 2002. Koninginnedag in Amsterdam. Die avond
zal er een vrijwel onbekend bandje in het bovenzaaltje van Paradiso spelen. Ze
heten Biffy Clyro en hebben net hun debuut album uit. Ik ben meteen fan van hun
eclectische muziek en sla me door het hoofdprogramma, Cooper Temple Clause,
heen om Biffy in het naprogramma (!) rond een uur of één ’s nachts een
verpletterende show te horen, zien en voelen spelen, waarmee ze de hoofd act
finaal de tent uit blazen. Een optreden dat ik niet snel zal vergeten. In de
loop der jaren heb ik ze meerdere keren gezien, o.a. in Londen. Eén ding staat
buiten kijf en dat is dat ze na al die jaren nog niets van hun rauwe inzet,
energie en kracht hebben verloren. Hoewel ze steevast beginnen met “Hello, we’re
Biffy Clyro” en vervolgens de hele show nog geen drie woorden spreken, laten ze
hun muziek het werk doen. Vanavond is het niet anders.
Aan de vooravond van het nieuwe dubbel (!) album Opposites dat in januari uitkomt wil de
band enkele zeer intieme optredens geven in kleine clubs. Na bijvoorbeeld de
Bi-Nuu Club in Berlijn en Debaser in Stockholm is dat bovenzaaltje van Paradiso
aan de beurt. Fans kregen van tevoren een mailtje van de band wanneer de
voorverkoop zou gaan beginnen. Paradiso was binnen enkele minuten uitverkocht.
Niet zo gek gezien het feit dat de groep sinds het uitkomen van Only Revolutions een veel grotere
fanschare voor zich wist te winnen en volgend jaar in Londen maar liefst in de
O2 gaat spelen met een capaciteit van 20.000 mensen. Wat dat betreft mogen de
250 mensen – waaronder veel buitenlanders - die hier vanavond aanwezig zijn
zichzelf gelukkig prijzen.
Ik heb dit podium nog nooit zo vol zien staan met spullen.
De helft wordt ingenomen door alleen al het drumstel en de geluidsapparatuur.
De bewegingsruimte voor Simon en James is minder dan een stap. James grapt er
tijdens de show over als hij zegt dat hij Simon aan kan raken zonder van zijn
plek te komen. Voor deze tour hebben ze er ook nog een tweede gitarist bij en
een pianist die helemaal links in de gordijnen hangt. De vraag hoeveel geluid
dit zaaltje aankan wordt direct beantwoord als de band zeer punctueel op het
podium verschijnt en direct met de nieuwe track Stingin’ Belle
ons de oren van het hoofd blaast. Ik schroef mijn doppen nog wat dieper mijn
oren in. Het geluid hier vooraan is niet optimaal, eventuele finesses worden in
de orkaan gesmoord, maar deze oerknal heeft wel degelijk zijn impact en Simon
maakt het beste van de zeer gelimiteerde bewegingsruimte. Booooom, Blast And Ruin indeed!
Anderhalf uur lang, voornamelijk stevig rockend, met die
heerlijk tegendraadse en soms niet te volgen ritmes (Living Is A Problem Because Everything Dies) in dynamische nummers,
maar soms ook wat gas terug in dit oververhitte zaaltje met een solo uitvoering
van God And Satan. We
zingen, juichen, klappen, schudden onze hoofden en springen op en neer op veel
nieuwe nummers, zoals de single Black
Chandelier en Sounds Like Balloons,
oude bekenden als 27 en Strung To Your Ribcage en natuurlijk
prijsnummers van hun grote doorbraakalbum zoals The Captain en Many Of Horror.
De drie nummers van de toegift (Hope For
An Angel, Living Is A Problem Because
Everything Dies en Mountains)
ronden deze avond af.
Alles is ondertussen vastgelegd door 3voor12
en we kunnen op 28 en 29 januari 2013 nog een keertje nagenieten (met beter
geluid) van deze mooie avond.
Ps. Mocht iemand mij te zijner tijd kunnen helpen aan de
video opnames die worden uitgezonden via tv-kanaal Cultura24, dan houd ik mij
ten zeerste aanbevolen!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten