Thale

Een plek van delict in het midden van nergens waar twee mannen in gele pakken met maskers onderzoek doen, waarvan er eentje voornamelijk moet overgeven. Een voice-over van een oude man die vertelt over een baby die hij heeft gevonden in het midden van nergens. 1 + 1 = 2. In de verborgen kelder van de hut in het bos treffen ze tussen alle oude troep een bandrecorder (Evil Dead, Evil Dead…) waarop die oude vent zijn ding doet en een meisje aan dat uit een bad tevoorschijn komt. Ze ziet er wat verwilderd maar normaal uit, hoewel ze geen woord spreekt en gretig ingeblikt voedsel uit de jaren tachtig tot zich neemt. Maar ze is niet normaal en ze is niet de enige in dat woud.

Deze film is ooeerrssaaaaii. Er gebeurt nauwelijks iets. Beetje zitten, lopen, eten, wachten (op versterking) en het meisje kijkt de hele tijd verschrikt uit haar ogen om zich heen. Als er vanaf buiten iets nadert gaan de twee mannen ook verschrikt kijken. Daarover heen moet je het oeverloze gezeur aanhoren van die oude sok die dat meisje zoveel jaar geleden heeft gevonden en in de hut heeft verborgen. Van begin tot einde wordt er niets uitgelegd (van hoe die onderzoekers daar eigenlijk terecht komen tot wie dat meisje of de man die tot ons praat eigenlijk is). Het mysterie dat zich uiteindelijk openbaart is nauwelijks interessant, want niet uitgewerkt. En waar ik het nog netjes niet omschrijf geeft de poster het geheim gewoon prijs.

Dit wanproduct uit Noorwegen had iets moois op kunnen leveren. Een folklore verhaal met mysterieuze wezens. Alleen deze onderstaande afbeelding spreekt al tot de verbeelding. 

Helaas weet regisseur (en manusje van alles) Aleksander Nordaas er niets spannends mee te doen.

Ik heb er zoals gezegd maar één woord voor: ooeerrssaaaaii!