The Bay

Donna Thompson is een stagiaire voor het nieuws en brengt verslag uit van het 4th of july festival in Chesapeake Bay, Claridge, Maryland. De dag loopt uit op een catastrofale ramp met grote gevolgen voor de plaatselijke bevolking. Het hele gebeuren wordt in de doofpot gestopt door de regering. Donna laat het er niet bij zitten en maakt een documentaire van alle ‘found footage’ die ze bij elkaar kan sprokkelen. We zien en horen haar via een webcam en krijgen de beelden te zien van de bewuste dag, bestaande uit opnames van haarzelf, mobiele telefoons, skype, nieuwsuitzendingen, politie- en beveiligingscamera’s, etc.

De dag die zo feestelijk begint wordt ruw verstoord als steeds meer mensen worden opgenomen met ziekteverschijnselen, waarbij blaren, zweren en open wonden uit het niets lijken te ontstaan. Vanuit het ziekenhuis wordt contact opgenomen met de CDC (Center for Disease Control) om er achter te komen wat er aan de hand is. Het lijkt op een bacteriële uitbraak. We zien beelden van twee onderzoekers op zee, die dagen er voor al vele aanwijzingen vonden dat er parasiterende larven in vissen zitten, die de boel van binnen uit wegvreten. Er volgen beelden van een milieuactivist, die er van overtuigd is dat de illegale dump van kippenstront in de baai tot een milieuramp kan leiden. We zien de rol die de media speelt in de verspreiding van geruchten en onzin. Wat volgt is een omvangrijke ramp waar niemand op is voorbereid en die ontaard in een onbeheersbare chaos met voor velen een dodelijke afloop.

In The Bay legt regisseur Barry Levinson de nadruk op de directe gevolgen van een ecologische ramp, die door de gekozen vorm geen spanningsbogen kent, maar wel boeiend en zeker goor is. De opeenstapeling van half weggevreten mensen in vol ornaat zal de liefhebber van ‘gore’ plezieren. Daarnaast zitten er hier en daar scènes in die je de rillingen geven. Een goed voorbeeld is als twee politieagenten een huis binnen gaan en daar half weggevreten mensen aantreffen die hen smeken om een einde aan hun leven te maken. Je ziet alleen beelden vanuit de politieauto , de buitenkant van het huis, maar de schreeuw om hulp die je hoort gaat door merg en been.

The Bay is een goed voorbeeld van perfect en consequent toegepaste ‘found footage’ die door de beperkte focus en bewust opgelegde documentaire vorm een afstand creëert tussen het getoonde en de kijker. Alsof je een verzameling youtube filmpjes bekijkt waarvan je af en toe ‘wauw’ zegt en het dan na een filmpje of vijf wel weer hebt gehad. Het is vluchtige ‘eyecandy’ waarvan de milieubewuste boodschap wordt overschaduwd door sensatie.