Daar
staat ze. Lianne La Havas. 23 zomers jong. Ze lacht naar ons met een lach
die heel Paradiso in één keer laat smelten. Hier kun je geen weerstand aan
bieden. Verkocht zijn we, voordat ze ook maar een noot heeft gespeeld.
Even terug in de tijd, enkele maanden geleden als ik van
haar hoor en door haar muziek, die niet eens zo in mijn straatje past, wordt
gegrepen en dan vooral door haar stem – die kan fluisteren en klateren - in
combinatie met het feit dat ze echte liedjes schrijft. Mooie liedjes. Haar
album staat er vol mee, hoewel misschien niet alles even sterk is. Toch besluit
ik kaartjes voor haar concert te kopen.
Het is volledig uitverkocht. Als het voorprogramma begint
met spelen is de zaal echter nog nauwelijks gevuld. Kodaline heet de jonge
Ierse band die ons zes nummers laat horen. De muziek klinkt als het nog
pathetischer broertje van Coldplay die ons op melodramatische wijze verslag
lijkt te doen van gebroken harten in tienertaal: “when you said your last
goodbye, I died a little bit inside, I lay in tears in bed all night, alone
without you by my side” (All I Want). Ik word
er en beetje kriegelig van. Het geheel komt vooral erg duf en gedateerd over,
wat nog wordt versterkt door de frontman, die tussen de nummers onverstaanbare
dingen mompelt en steevast eindigt met een suf lachje. Een cursus
podiumpresentatie zou geen overbodige luxe zijn.
Nee, dan Lianne…
Op torenhoge plateauzoolhakken, in zwarte spandex, een kort,
fleurig bloesje bedolven onder een indrukwekkend sieraad en een gitaar die ze
vrij hoog vast houdt (wat de makkelijkste manier van spelen schijnt te zijn,
maar het ziet er minder cool uit waar ze dus lak aan heeft) start ze haar set,
solo, met Au Cinéma. Klein en oh
zo fijn. De afwisseling van dit soort nummers met de liedjes die ze met haar
band speelt maakt het moeilijk om te zeggen waar de voorkeur ligt, vandaar dat
de afwisseling zo heerlijk is. Haar band bestaat uit een drummer, bassist en
pianist, allemaal in het zwart/wit gekleed en een achtergrondzangeres in het
zwart, wiens wangen doen vermoeden dat ze binnenpretjes heeft. Perfect in de
ondersteuning van Lianne spelen ze het titelnummer van haar album Is Your Love Big Enough.
Af en toe verlaten ze het podium zodat Lianne haar stem en gitaar het werk
laten opknappen, zoals in Tease Me, een titel
die op een instemmende reactie van iemand uit het publiek kan rekenen en een
mooie versie van het Jill Scott nummer He Loves Me. Wat
staat ze daar te genieten van haar optreden en wij van haar! Ik kijk uit naar Forget dat als
laatste nummer wordt gespeeld en zo ongelooflijk de pan uit swingt, ook weer
met dank aan het publiek dat haar unisono dient van repliek.
Ze is zichtbaar onder de indruk van onze reactie op haar
glimlach, haar muziek, haar stem, haar band, wat dan weer van invloed is op
onze reactie. Zo stapelt het zich op naar een fijn hoogtepunt dat wordt bereikt
bij de laatste toegift. Lianne komt in een soort gesprek met een wat oudere
man, die aangeeft dat hij haar album heeft (een vraag die ze eerder stelde) en
zelf gitaar speelt. “I like guitar players”, zegt ze. Ze bedankt hem en zet de
boel even extra op scherp door het nummer Age met zeer toepasselijke
tekst aan hem op te dragen. De man reageert fantastisch door naar voren te
komen en al leunend op de podiumrand aan te geven dat hij er helemaal klaar
voor is. Tijdens het nummer is er een perfecte wisselwerking tussen Lianne, de
man en het publiek, met grappige en bevestigende reacties op de tekst. Als de
laatste noot is gespeeld volgt een oorverdovend applaus en wordt de man beloond
met drie kussen van Lianne.
Wat een talent, hoe ongedwongen, hartelijk en oprecht. Wat
een avond. “You had me at
hello”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten