Sinister

Iemand vroeg mij eens wie mij zou moeten spelen als er een film over mezelf gemaakt zou worden. Ik antwoordde toen redelijk snel: Ethan Hawke. Sinds zijn rol in één van mijn favoriete films Before Sunrise heb ik zowel een zwak als bewondering voor hem. Misschien omdat hij nooit helemaal is doorgebroken, omdat hij niet als een filmster overkomt, of zich gedraagt, misschien omdat hij zowel in arthouse als horror films speelt. En niet te vergeten, omdat hij een goed acteur is die zeker ook enkele toppers op zijn naam heeft (zoals Training Day). Met zijn leeftijd die niet te veel van de mijne afwijkt leek hij mij een ideale kandidaat.

Aangezien de film over mijn leven er nooit zal komen, koos Ethan dit keer voor de horror film Sinister en dat pakt bijzonder goed uit. Hij speelt een schrijver (Ellison) van non-fictie boeken over onopgeloste misdaden die hij zelf probeert op te lossen door de zaak in onderzoek te nemen en de steekjes die de politie heeft laten vallen op te pakken. Zijn eerste boek Kentucky Blood was tien jaar geleden een grote hit. Sindsdien heeft hij nog twee boeken geschreven die het er niet bij haalden. Zijn drang om nog één keer goed te scoren doet hem besluiten het (goedkope) huis te kopen waar een familie is opgehangen in de tuin (dus daarom goedkope) en waarvan nog een kind wordt vermist, om van daaruit zijn onderzoek te starten. Zijn vrouw en twee kinderen weten echter niets van de geschiedenis van het huis.

Ellison treft op zolder een doos aan met een oude 8mm projector en wat films met opschriften als ‘hanging out’ en ‘bbq’. Het blijken de gefilmde moorden van verschillende families waarvan de eerste in de jaren ’60 heeft plaats gevonden. Nader onderzoek wijst uit dat er elke keer één kind vermist wordt. Daarbij verbergen de opnames nog meer informatie die mogelijk wijzen op een occult ritueel. Naarmate Ellsion’s onderzoek vordert, gebeuren er steeds meer onverklaarbare dingen.

Sinister moet het voornamelijk hebben van de algemene onaangename, sinistere (om het woord maar te gebruiken) sfeer en de onverwachte schrikmomenten. De 8mm films zijn gruwelijk, het zoontje met heftige nachtmerries* zorgt voor zeer akelige momenten en de perfecte muziek van Christopher Young, met bijdragen van o.a. Aghast en Sunn O))) maakt het geheel compleet.  Een schrijver waarvan de fantasie op hol dreigt te slaan is een bekend gegeven maar wordt goed uitgewerkt. De obsessieve drang naar succes, die ook financieel van belang is, het steeds meer gaan drinken, het negeren van het gezond verstand; allemaal zaken die hem ‘knee deep’ in de bovennatuurlijke verschijnselen brengen, waarvan de oplettende kijker niet kan denken dat hij ze verzint. Diezelfde oplettende kijker kan een belangrijke aanwijzing gebruiken om het einde van het verhaal in te vullen. Aangezien de onheilspellende weg naar dat einde toe en het enge idee er achter de belangrijkste pijlers van de film zijn, maakt het zelfs voor die oplettende kijker nog altijd een intense ervaring met een ‘happy ending’.  

*De nachtmerries worden in de film ‘night terrors’ genoemd. Als kind heb ik iets soortgelijks gehad, waarbij mijn moeder de grootste moeite had om mij wakker te krijgen. Alleen het slaapwandelen was er gelukkig geen onderdeel van.