PAC Festival, Pathe Tuschinski Amsterdam, 5 februari 2012
Ondanks of dankzij het slechte economische klimaat werden er in 2011 maar liefst 30 miljoen filmkaartjes verkocht. Hiermee werd het record van 2010 overtroffen. Het schijnt zo te zijn dat als het economisch niet goed gaat, mensen eerder c.q. vaker naar de film gaan, om de ‘ellende’ van alledag te ontvluchten. Ook nu zit Tuschinski weer bomvol. Drommen bezoekers banen zich een weg over het nieuwe handgeknoopte tapijt - dat fantastisch veert onder de voeten, maar in het begin nog heel veel wolpollen geeft - richting de mooie grote hoofdzaal, om een plekje in te nemen op de stoel waar ze de hele dag op zullen doorbrengen. De zesde editie van het PAC film festival is begonnen, waarin ons wederom vijf films worden gepresenteerd die pas (veel) later officieel in première zullen gaan. Programmeur Laurens van Laake was al weg bij Pathé, maar zou aanblijven als programmeur. Dat is dus voor slechts deze keer geweest, want voor de laatste keer betreedt hij het podium om ons welkom te heten, de mededeling te doen dat het zijn laatste keer is, waarna hij kort de films introduceert. Hij heeft het dit keer niet over het overtreffen van de vorige editie. Mijns inziens bij voorbaat al terecht, want er staan wat films bij waarvan ik geen al te hoge verwachtingen heb. We zullen zien…
Het is zondagochtend, 10:45 uur en de eerste film wordt gestart.
Ik heb er niets mee, mannen die zich als vrouw verkleden, of omgekeerd. Ik vind het niet grappig (want dat is toch meestal de bedoeling) en vaak verre van geloofwaardig (je ziet toch wel dat er op zijn minst iets niet klopt?) terwijl in de film iedereen er in trapt. Dit keer staat de grap niet voorop. Het verhaal gaat over een vrouw die zich voordoet als een man om zich in het Ierland van de 19e eeuw financieel staande te kunnen houden. Daar heb ik dan meteen een probleem mee, want ze/hij werkt als butler in een hotel, waar ook vrouwen werken. Ze had dus mijns inziens ook gewoon als vrouw aan de slag kunnen gaan. Uit de film blijkt niet dat mannen eerder werk vinden. Het is een moeilijke tijd voor iedereen, zoals een jonge man die bij een ander hotel werkt zal ondervinden. Maar goed, ik dwaal af. Afgezien van het obstakel dat een vrouw een man speelt, is het ook nog eens Glenn Close, een actrice waar ik normaliter al niet graag naar kijk, maar nu wordt dat helemaal vervelend. Dat is natuurlijk puur persoonlijk en verder niet onderbouwd, maar ik ben er nog niet en het zakelijke deel volgt. Het simpele verhaal ontvouwt zich al snel. Nobbs spaart zijn centen om ooit een eigen zaak te kunnen beginnen. Hij komt in contact met een gelijkgestemde en ziet in dat hij met een vrouw aan zijn zijde meer kans zal hebben. Hij zet daarom in op een collega die hij onbeholpen het hof probeert te maken.
Hoe serieus dit ook gespeeld wordt, de film lijkt wel een klucht. Het uitgangspunt zorgt natuurlijk al voor zogenaamd grappige situaties. De gelijkgestemde die Nobbs ontmoet heeft een verrassing in petto, die iedereen met een paar ogen in zijn hoofd al direct aan ziet komen, maar het wordt gepresenteerd als een dolkomische openbaring. Dan komt ook nog een groot punt van ongeloofwaardigheid om de hoek kijken. Nobbs moet echt wel een gigantisch schoolbord voor zijn kop hebben wil hij geloven dat een mooie jonge vrouw voor hem zou vallen. Afgezien van het feit dat hij zich verkleed als vrouw en onaantrekkelijk is, is daar ook nog een enorm leeftijdsverschil (Glenn Close is 64 en Mia Wasikowska 22). Voor de grote lijn probeert de film zijn gezicht in de plooi te houden en het drama van de situatie te benadrukken. Tevergeefs. Het verhaal is namelijk zeer voorspelbaar, de grollen ondermijnen de emotionele lading, maar bovenal is het gewoon saai, traag en vreselijk statisch. En het duurt lang. Maar liefst 114 minuten. Met grote moeite worstel ik mij door deze ellende heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten