The Descendants

Het is koud en vooral nat. Nattigheid van de sneeuw die door vele schoenen het huis binnen wordt gedragen. Ik verzoek de visite die voor de verjaardag van mijn zoon komt de schoenen bij de deur uit te doen. Waarom lijkt me zeker in dit geval een open deur. Het is echter genoeg reden voor iemand om er een scène van te maken, en voor anderen, die later binnen komen (waar ik dan net niet bij ben) over de achtergebleven schoenen heen te stappen (je zou toch een idee op kunnen doen) en de zitkamer te bevochtigen met vieze sneeuwdrap. Misschien moet ik maar verhuizen naar Zweden, of Zwitserland, of Japan, waar het de gewoonte is om schoenen bij de deur uit te trekken om iemands huis niet te bevuilen. Of Hawaii…

George Clooney spreekt zich in de rol van Matt King in een voice over uit over zijn ergernis dat buitenstaanders altijd denken dat het in Hawaii altijd paradijselijk is. Alsof daar niet iedereen gewoon naar zijn werk moet, in de file staat, verdriet heeft en pijn, etc. Het is het begin van de film waarin drie zaken wel degelijk een bepaald beeld geven van dat land. De gekleurde en druk bedrukte overhemden, de vreselijke inheemse muziek en heel veel blote voeten. Door het fijne klimaat wordt er veel op slippers of instappers gelopen. Als je binnenshuis komt, dan doe je je schoeisel uit en dan loop je dus op blote voeten. Gewoonte. Gebruik. Lang niet slecht.

Matt King zit in de problemen. Zijn vrouw  Elizabeth ligt in coma door een bootongeluk waardoor hij ineens aandacht moet besteden aan zijn twee dochters waar hij eigenlijk geen raad mee weet. Laat zijn oudste dochter hem nu ook nog confronteren met het feit dat zijn vrouw, haar moeder, vreemd ging. Een detail dat Matt totaal was ontgaan. De film gaat er over hoe Matt met deze drie problemen om gaat.

De film heeft al een Golden Globe gewonnen  voor beste film en Clooney voor beste acteur. Ik ben het daar niet mee eens. Voor mij ligt het ‘m in het feit dat ik The Descendants veel te afgevlakt vind. Het is nogal wat, wat Matt King daar voor zijn kiezen krijgt. Ik mis daarin een mate van emotie, die – als die dan de kop op steekt – meestal wordt gerelativeerd, of in mijn ogen wordt verzwakt door de humor die er onmiddellijk bovenop springt. Maar ook die humor is geen dijenkletsmateriaal. Het kabbelt allemaal maar wat. Je hebt nergens het idee dat het niet allemaal goed zal komen. De tragedie van Elizabeth maak je via haar niet mee, want je leert haar niet kennen. Via Matt en zijn dochters slechts zijdelings, omdat ze zich focussen op zichzelf, hun eigen demonen (die wel te maken hebben met Elizabeth) moeten bezweren. Dit wordt dan gegoten in de vorm van de vermakelijke zoektocht naar degene met wie Elizabeth vreemd ging, waardoor er uiteindelijk weinig echte pijn in beeld komt. En als er dan al iemand indruk maakt met acteerwerk, dan is het wel Shailene Woodley, als de (oudere) dochter van Matt.

Matt King wordt door een toevalligheid toch nog een leuke man. Als zijn vrouw geen ongeluk had gehad, was het huwelijk waarschijnlijk naar de knoppen gegaan, was hij misschien nooit tot het inzicht gekomen dat zijn dochters vaderlijke aandacht nodig hebben en was het eigenlijk maar een egocentrisch mannetje geweest. Een rol die nu op slimme wijze wordt omgevormd in een hapklare Hollywood brok, die niet misstaat tussen de andere genomineerden voor een Oscar (behalve The Tree Of Life). Vandaar dat ik ook niet benieuwd ben wie er gaat winnen vannacht.