Hodejegerne (Headhunters)

PAC Festival, Pathe Tuschinski Amsterdam, 5 februari 2012

Tijdens dit filmfestival verlaten de meeste mensen na elke film de zaal, om te plassen, roken, iets te eten of drinken of gewoon om de benen te strekken. Tussen iedere film zit een half uur. Dat is wat mij betreft iets te lang. Maar de pauze tussen de derde en vierde film is echt veel te lang. Maar liefst anderhalf uur. Het geeft de mensen een ruime mogelijkheid om uit eten te gaan. Mij gaat het echter om de films. De tijd ertussen is een noodzakelijk kwaad. Omdat het de hele dag duurt is het fijn dat je iets warms kunt eten in de avond. Maar een whopper of wok heeft niet veel tijd nodig en beiden zijn te vinden aan de overkant. Misschien dat veel bezoekers er echt een dagje van maken en ook uitgebreid uit eten gaan, de tijd daar voor willen nemen. De organisatie zou eens een enquête onder de bezoekers moeten houden. Daarin zouden de wensen naar voren kunnen komen, alsook de beoordeling van de films, wat voor een programmeur toch interessante informatie kan bevatten.

Met de buikjes vol en de plaatsen weer ingenomen luidt de korte film Rumoer van Jan Doense de avond in. Ik schreef eerder over deze film en dat hij in roulatie zou gaan in combinatie met de Noorse thriller die we hierna te zien krijgen. Ook nu staat Jan, dit keer in gezelschap van scenario schrijver Phil van Tongeren, weer op het podium en kondigt hij zijn film even kort aan, met nog een smeuïg detail dat beide hoofdrolspelers (Victor Löw en Mirjam de Rooij) een stel vormden, maar onlangs uit elkaar zijn gegaan. De film heeft hier niets mee te maken, voegt Doense er nog snel aan toe. Voor een uitgebreid verslag van Rumoer klik je hier.

Hodejegerne oftewel Headhunters dan nu. Roger Brown is kort van stuk. Om dat te compenseren heeft hij een mooie lange vrouw, een heel duur huis en een goede baan als ‘headhunter’ om de boel te bekostigen. Maar het is een heel duur huis en bang om zijn vrouw te verliezen koopt hij veel te dure presentjes voor haar. Omdat het geld ergens vandaan moet komen heeft hij een uiterst slimme, doch volledig illegale oplossing gevonden. Hij steelt schilderijen. De manier waarop maakt het zo slim, maar de hebzucht en afgunst komen hem uiteindelijk duur te staan.

Het zijn de overbekende elementen, waarin geld en misdaad hand in hand gaan. De uitwerking zou dan de doorslag moeten geven voor het slagen van de film. Dat is best aardig gedaan. Het gegeven wordt best origineel uitgewerkt en de kijker wordt in spanning gehouden over of en hoe Roger zich uit de benepen situatie waarin hij verzeild is geraakt zal redden. Daarbij wordt het karakter van enkele relaties express vaag gehouden, zodat je je af blijft vragen wie nu trouw aan wie is. De spanning wordt echter nergens echt groot, omdat inleving/identificatie met de betrokkenen niet echt tot stand komt. Daarbij wordt het luchtig gehouden, door komische vondsten, die echter een stuk minder origineel zijn. Één belangrijke riekt (pun intended) zelfs naar jatwerk. Dit alles maakt de film tot een aardige thriller, maar niet veel meer dan dat.