Paradiso (bovenzaal) Amsterdam, 12 februari 2012
De band komt het podium op. Younes Faltakh doet zijn gitaar om en loopt naar de microfoon. Hij spreekt ons toe: “Eén minuut stilte voor Whitney Houston… ná het concert”.
Dit wordt de vijfde keer dat ik deze band ga zien. In afwachting van de nieuwe cd - die toch een dezer dagen moet gaan verschijnen - heb ik mijn dochter meegenomen en staan we vooraan om de lading veelal nieuwe songs over ons heen te laten komen, op de bekende Hickey wervelwind-achtige wijze. Het worden maar 45 minuten helaas en ik merk dat de wervelwind van weleer toch een beetje is gaan liggen en dat sommige nieuwe nummers iets milder zijn. Dat hoeft nog niet te betekenen dat ze slechter zijn. Het is alleen wat moeilijk om nieuw materiaal tijdens een live concert goed te beoordelen.
Wat komt er zoal voorbij? Nieuw werk dus, zoals het nummer dat ik voor het eerst hoorde op het Play festival, een mysterieus nummer met een wat surfachtige sound, dat rustig begint maar er al gauw op volle kracht tegenaan gaat, om vervolgens de tegenstelling nog een paar keer te herhalen. Cold Embrace heet het, dat onmiddellijk wordt gevolgd door het meer rechttoe rechtaan werk in Space Barrio. Maar ook het vertrouwde werk krijgt een plekje als de band ons met bijvoorbeeld het heerlijke Flamencorps om de oren slaat. Als ik dit dan weer hoor lijkt het of ik bij het nieuwe materiaal de gekte een beetje mis, maar zoals gezegd is dat wat moeilijk te beoordelen. Afgezien van één man die vooraan staat te dansen of zijn leven er vanaf hangt, staat het publiek, dat niet in al te grote getale hierheen is gekomen, wat hoofdschuddend (op en neer dan) mee te deinen op de muziek, maar een echte vibe blijft helaas uit. The Hickey Underworld doet zijn best, de bassist spuugt zelfs (per ongeluk) op een roadie (!) en ze zijn ook niet te beroerd om terug te komen omdat wij niet te beroerd zijn om ze terug te roepen. ‘Going out with a bang’ is echter niet van toepassing op de toegift. Er wordt namelijk gekozen voor wederom een nieuw nummer, genaamd Martian’s Cave, dat (voor Hickey begrippen) rustig is, zeer sfeervol, met slepende zang, donker, geheimzinnig, mooi. Hierna volgt het rustigste en meest commerciële nummer (Future Words) van hun debuut, om de avond op optimistische wijze af te ronden. Zanger Younes is daarbij zo vriendelijk om mijn buurman en mij een blikje bier te geven uit eigen voorraad en mijn dochter een flesje water. Het gegeven paard kijk ik niet in de bek, maar ik geef het weer door aan mijn achterbuurman, want ik drink geen bier…
Na afloop loop ik nog even naar de verkoop van merchandise en zie tot mijn grote verrassing dat de nieuwe cd op de tafel ligt te pronken. Ik vraag hoe lang die al uit is. Morgen ligt hij pas in de winkel, vandaag al hier verkrijgbaar, wordt mij medegedeeld. Ik koop ‘m en praat dan nog kort even met Younes, die er ook bij is komen staan. Thuis moet ik de cd maar eens goed tot mij nemen. Ben zeer benieuwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten