Intouchables

PAC Festival, Pathe Tuschinski Amsterdam, 5 februari 2012

Wij hadden er bewust voor gekozen. Tijdens onze vorige vakantie in Frankrijk huurden we met vrienden een deel van een heus kasteel. Het mooie was, dat ook het door ons gehuurde deel nog in originele staat was. Portretten van voorouders hingen in de zitkamer, kunstobjecten stonden her en der tentoongesteld, we sliepen in een heus hemelbed.

Voor de hoofdpersoon uit de film is het een toevalligheid dat hij in zo’n omgeving terecht komt. Hij loopt sollicitatiegesprekken af met als enige doel zijn briefje voor de sociale dienst getekend te krijgen, zodat hij weer van zijn uitkering kan genieten. Als hij bij de schatrijke (blanke) Philippe komt, loopt hij meteen tegen het eerste probleem aan: Philippe kan het briefje niet tekenen, want hij is verlamd van zijn tenen tot zijn kin. Philippe daagt Driss uit om de baan waar deze niet voor kwam aan te nemen en zijn persoonlijke verzorger te worden.

De aparte tegenstelling in werelden die op mooie, maar vooral zeer ludieke manier botsen is subliem weer gegeven in deze Franse komedie die gebaseerd is op ware gebeurtenissen. Die tegenstelling zit hem ook op diverse niveaus. Het heeft natuurlijk te maken met de handicap, maar ook het milieu, de achtergrond van de personages, hun instelling en hun karakter. Tegengestelder kun je het niet bedenken. Al direct in de eerste scène, een vooruit blik op de twee personen die ons dan nog niets zeggen, wordt de toon op hilarische en unieke wijze gezet. Het knappe is dat de humor daarna maar blijft komen. Het is vooral Driss die Philippe op een frisse manier naar zijn/het leven laat kijken. Hem weer plezier geeft in dat leven, ondanks zijn beperking. Maar omgekeerd heeft Philippe ook zijn invloed op Driss. De mannen brengen het beste in elkaar naar voren.

50/50 was zo’n film waarin een zeer dramatisch element op komische wijze wordt belicht. In die film kwam noch het één, noch het ander echt goed uit de verf, waardoor het een beetje mislukte. In Intouchables ligt de nadruk op de humor. Dat dit ten koste gaat van het dramatische element is totaal geen probleem, want het gaat er juist om dat je de ellende om probeert te buigen naar iets moois, iets hoopvols en daar slaagt deze film volledig in.

Ik ben niet de enige die daar zo over denkt, want het is de eerste en enige  film vandaag die een groot applaus krijgt aan het einde.