God Bless America

Dit is een film met een boodschap. De boodschap dat iemand er genoeg van heeft. Genoeg van de ‘verimbecielering’ van de maatschappij en de mensen in die maatschappij. Die boodschap wordt er aan de hand van vele (vaak herkenbare en soms goed verwoorde) voorbeelden ingeramd, zoals de tv er imbeciele boodschappen bij ons in ramt. Dan is er kennelijk maar één oplossing (en dat is niet de tv uitzetten): ‘a murder spree’. De ‘integere’ hoofdpersoon schiet met een gestoorde tiener aan zijn zijde zoveel mogelijk mensen aan gort die het in zijn ogen verdienen om te sterven.

“What’s the use of civilisation, when people don’t behave civilized anymore”?

Het is een mooi uitgangspunt dat echter totaal ten onder gaat aan de platte manier waarop er gevolg aan wordt gegeven. Laat ik voorop stellen dat het waarschijnlijk de bedoeling is van de film om ons van plat vermaak te bedienen. Dat ik me misschien niets aan moet trekken van een eventuele boodschap. Anders zou de film toch een contradictio in terminis zijn, nietwaar!? Maar dan nog is God Bless America zo dodelijk saai. De eindeloze herhaling van zetten die op geen enkele manier verrassend, noch leuk zijn omdat de film niet meer behelst dan de trailer laat zien. Maar dat dan anderhalf uur lang. De overkill slaat dood.

Links van me zijn er een stuk of drie lege plekken. Dan zitten er twee Amerikanen. Luidruchtige Amerikanen. Die praten en mobieltjes checken. Die enorm overdreven lachen, op een manier die heel erg nep overkomt, alsof ze er onbewust mee uit willen drukken dat ze hier bij een lachfilm zitten en dat er dus gelachen MOET worden. Ze lachen om alles en boven alles uit (hoewel het overigens in de rest van de zaal vrij stil blijft). Ook om de scène in de bioscoop, waarin bijna iedereen wordt afgeschoten omdat men niet stil is, of zijn mobiel niet uitzet. Het is een spiegel die de mensen naast mij wordt voorgehouden, alleen herkennen ze zichzelf er kennelijk niet in. Lachen erom doen ze des te meer. Is dit het prototype van hoe dom we zijn geworden? Zo moeilijk is die boodschap toch niet, geen dubbele bodems of zo. Ik erger me kapot. Ik wens echter niemand dood.

Na afloop loopt iedereen de zaal uit. Ik blijf nog even zitten en kijk links van me, naar de plek waar het luidruchtige tweetal heeft gezeten. De vloer ligt bezaaid met popcorn…