Sarah Polley (1979) is een Canadese. Op haar zesde jaar
begon ze al met acteren in tv-series/films en ze maakte haar echte filmdebuut
in de film van haar landgenoot Atom Egoyan in 1994 genaamd Exotica. Die film maakte toen enorme indruk op me. Een typische
arthouse film die nu iets te gemaakt en langzaam overkomt, maar desalniettemin
goed in elkaar zit. Een karakterfilm. Haar rol werd een stuk groter in het
aangrijpende The Sweet Hereafter,
alweer van Egoyan. Polley fascineerde me. Dat gezicht dat zoveel leek te
verbergen en slechts hier en daar iets los liet. Ik liep haar vele keren tegen
het lijf, al dan niet opzettelijk. Existenz
van (nog een landgenoot) Cronenberg, de frisse misdaad komedie Go, My
Life Without Me… Maar ze koos later ook voor heftige horror in de ultieme
remake van Dawn Of The Dead of het
curieuze Splice. Ondertussen
was ze ook aan het regisseren geslagen en kreeg zeer lovende kritieken voor Away From Her,
over de gevolgen van Alzheimer’s. Nu is er dan een nieuwe film van haar genaamd
Take This Waltz.
“Doe het niet”, denk ik bij mezelf als de film over de helft
van zijn speeltijd is. Heel soms komt dit voor, zo’n uiterst belangrijk punt in
een film waarbij je hoopt dat de regisseur de keuze maakt die jij vindt dat hij/zij
moet maken. Dat kan de film dan naar een hoger plan trekken, of juist tegen
doen vallen. De in mijn ogen juiste keuze wordt gemaakt. Twee jonge meiden, die
te laat binnen kwamen aan het begin denken er kennelijk anders over en verlaten
de zaal. Ik ga niet verraden wat het punt is, omdat het te veel zou verklappen.
Maar als je de film ziet zal je het waarschijnlijk wel herkennen (of kun je het
me altijd vragen). Zegt het wat over mij en over die dames die weg lopen?
Margot (Michelle Williams) en Lou (Seth Rogen) zijn gelukkig
getrouwd en wonen in een leuk huisje in een gezellig straatje. Margot komt per
toeval in contact met haar overbuurman Daniel (Luke Kirby). Het feit dat ze
direct aangeeft dat ze getrouwd is, kan het ontluikende gevoel van liefde niet
tegen gaan.
Daar gaat de film over. Het gevoel, wat je er mee doet, hoe
ver je het laat gaan, of je het tegen kan houden. Twee volwassen mensen die
zich precies zo gedragen, als volwassenen. Maar niet kunnen ontkennen dat er
iets moois ontstaat; niemand pijn willen doen, maar ook zichzelf niet.
Gevoelens die vervoering teweegbrengen, maar tegelijkertijd uiterst droevig
maken. Een gevoelig onderwerp dat met veel subtiliteit wordt behandeld. Waarbij
het een verademing is dat men niet na een kwartier al overspelig is.
De film kent vele mooie scènes. Melancholisch. Zoals die in
een café, wanneer Margot en Lou weten wat ze voor elkaar voelen,woordelijk
grenzen opzoeken en uiteindelijk een afspraak maken voor een kus…
Wat mij betreft zou Take
This Waltz een klein pareltje zijn geweest, als Sarah Polley me niet toch
nog een beetje tegen de film in het harnas jaagt. Het einde had van mij niet zo
gehoeven. En dat is best een lang einde, want dat duurt nog zo’n kwartier of
zo. Het is een keuze waarvan ik niet begrijp dat ze hem heeft gemaakt, omdat ze
eerder bij dat belangrijke punt in de film wel de juiste keuze maakte. Maar
goed, zoals gezegd is dat heel persoonlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten