Grave Encounters

Je kent ze wel, van die docu-soaps op tv waarin specialisten op zoek gaan naar plekken waar spoken rondwaren of andere paranormale activiteiten plaats vinden. Ghost Hunters van het Syfy channel is er zo eentje. Meestal ‘much ado about nothing’. Grave Encounters stapt in de voetsporen van vele ‘found footage’ films voor hen en laat een tv producer aan het woord over een serie die nooit is uitgezonden. Hij laat ons het rauwe en schokkende materiaal zien.

Lance Preston is het pratende hoofd dat met zijn crew van drie man en een vrouw de nacht door gaat brengen in een verlaten psychiatrische kliniek, waar vroeger de patiënten niet al te zachtzinnig werden behandeld. Een ideale plek om onrustige geesten op te sporen.

Vooraf interviewt hij diverse personen, zoals een historicus die wat vertelt over de geschiedenis van de inrichting, de ‘caretaker’ die zelf zo zijn vreemde verhalen over geluiden en verschijningen laat doorsijpelen en de toevallig aanwezige tuinman Javier, die 20 dollar toegestopt krijgt om voor de camera te liegen dat hij een geest heeft gezien. Aangezien het om rauw materiaal gaat, zien we ook alles tussen de opnames door, wat in het begin zeker een grappige meerwaarde heeft. Zoals een lid van de crew, een medium, die zich enorm in zijn rol inleeft als hij door het gebouw loopt en negatieve vibraties en energie opvangt en dit vol overgave met de kijker deelt, om daarna te vragen aan Lance of hij het er niet te dik oplegde.

Dit gaat dus een soort kruising worden tussen The Last Exorcism en Paranormal Activity. Er van uitgaande dat het bovennatuurlijke niet bestaat, het opzoeken en manipuleren er van en er natuurlijk uiteindelijk op vreselijke wijze achter komen dat het wel degelijk echt kan zijn.

De tv ploeg laat zich insluiten met allerlei high tech equipment om alles vast te kunnen leggen en daagt de geesten uit om zich te tonen. Als er dingen gaan bewegen en geluiden uit het niets lijken te ontstaan worden de verschijnselen echter dan het team ooit voor mogelijk had gehouden, met reacties van angst en paniek tot gevolg. Dan blijkt dat spullen pakken en wegwezen nog niet zo makkelijk is en gaan niet alleen de geesten, maar ook het gebouw hen parten spelen.

De film is in zijn soort niet eens zo slecht. Dat zo’n verlaten psychiatrische kliniek tot de verbeelding spreekt moge duidelijk zijn, zeker als je bijvoorbeeld de documentaire Titicut Follies hebt gezien. Maar na een tijdje blijft de plaat een beetje hangen, zoals bij veel van dit soort films. Wat vervelender is, is dat de spanning afneemt omdat de film zelf een gekkenhuis wordt, waarin alles mogelijk is. De ene keer wordt men belaagd door onzichtbare krachten, de volgende keer steken er opeens dertig armen door de muur of is er een fysieke verschijning die met zijn lijf tegen de deuren ramt. Het versterkt wel het gevoel van gek worden, met een opvallende hardcore scène tot gevolg, waarin een rat het moet ontgelden.

Niet zo heel erg eng dus, maar wel lekker gek. “It’s a madhouse” (Anthrax).

Ps. Het smaakte kennelijk allemaal naar meer, want Grave Encounters 2 belooft ons 2 x the fear, 2 x the intensity, 2 x as disturbing en 2 x the encounters. We zullen zien.