De dag dat Biffy speelt…
…sta ik om 12:58 voor een dichte deur van een winkel in
Amsterdam West, waar ik speciaal naar toe ben gegaan om iets te regelen.
Geopend van dinsdag t/m zaterdag lees ik op de deur. Waarom is de zaak dan
dicht? Op dinsdag moet die open zijn. Misschien is er iets gebeurd? Pas tien
minuten later op weg naar het centrum besef ik me dat het maandag is.
…wandel ik anderhalf uur door de Amsterdam.
…begint om 14:40 de film Lincoln,
tien minuten te laat. Een gortdroge film met een Oscar waardige prestatie van
Daniel Day-Lewis.
…eet ik een heerlijke maaltijd bij
Flo.
Vooraf een ‘salade de magret de canard fumé, rillettes de canard, saucisse de
canard, lardons et crème moutarde’. Dan de ‘poitrine de veau braisée et ris de
veau sauté aux champignon et, sauce aux morilles’ om te eindigen met een ‘crème
brûlée à la vanille Bourbon’, die ik niet helemaal op krijg omdat ik nokkie vol
zit.
…lopen we om 19:17 langs Tuschinski, alwaar Richard Gere
zijn opwachting zal maken vanwege zijn film
Arbitrage,
er mensen in driedelig pak of galajurk de rode loper betreden en de gulzige
Nederlandse pers te woord, er heel veel mensen van Tibetaanse afkomst zich
hebben verzameld met dankbetuigingen richting Buddhist Gere inzake zijn
standpunt betreffende dat land.
…komen we om 19:30 aan bij het Leidseplein, zodat we op tijd
zijn om een goed plekje te bemachtigen maar waar op de hoek met de
Lijnbaansgracht al een gigantische rij mensen begint met het zelfde idee,
waarvan ik niet kan geloven dat ze voor mijn bandje - dat ik in 2002 als
naprogramma in het bovenzaaltje van Paradiso heb gezien – staan te wachten, wat
wel degelijk zo is, waardoor we genoegen moeten nemen met een plekje op het
balkon, tweede rij.
…je niet verwacht dat de lange tengere blonde Noorse dame
van het voorprogramma
Blood Command zo’n
screamo stem op kan zetten.
…een roadie van Biffy het podium inwijdt (?) door er wat
water op te besprenkelen.
…diezelfde roadie met een waterkoker, thee en een flinke scheut
honing aan de slag gaat om een vers bakkie te zetten voor Simon Neil.
…Simon nu een klein verhoogd podiumpje heeft om er zijn
Biffy Biffy Ass Shake op te laten zien.
…er altijd mensen zijn die denken dat er nog plek is en zich
er ongegeneerd tussen wurmen.
…ik er pas na drie nummers achter kom dat de toetsenist
ergens achter de boxen, totaal uit het zicht is opgesteld, maar dus wel mee
speelt.
…ik me erger aan de man naast mij, die eerst foto’s van het
publiek neemt, wat niets dan vage vlekken oplevert, dan constant loopt te
filmen, waarbij het publiek voor hem in schel licht komt te staan (what’s the fucking
use?) en ik inwendig moet lachen als hij meezingt met een nummer, dat dus zijn
eigen filmpje zal vergallen, denkt dat het nummer is afgelopen, stopt met
filmen en dan merkt dat het nog niet
afgelopen was.
…Simon zijn microfoon omgooit, er liggend op de grond verder
in zingt, maar het ding daarna wel zelf recht moet zetten.
…het opeens heel erg naar toiletverfrisser ruikt, of is het
die dame daar, die zomaar ineens ruimschoots met haar luchtje is gaan spuiten?
…de band de focus legt op haar laatste drie albums, waar de commercieel
gouden eieren vandaan komen, met twaalf nummers van Opposites, zeven van Only
Revolutions en drie van Puzzle
waardoor fans van het eerste uur er bekaaid af komen omdat de eerste drie
albums worden genegeerd op één song na, dat dan weer wel één van mijn
favorieten is: There’s No Such A Thing As
A Jaggy Snake.
…de meest logische uitgang van de Melkweg is afgesloten,
waardoor er een enorme opstopping ontstaat bij de jassen en mensen die geen jas
hoeven te halen toch door die massa naar buiten moeten.
…ik tot de conclusie kom dat deze negende keer dat ik de band
zie voor mij het minste is geweest, wat overigens niets met de zoals altijd
energieke inzet van de band te maken heeft.