De achtste keer dat ik deze Deen ga bekijken, dit keer vanaf
het balkon van het Patronaat te Haarlem. De laatste keer was in de Melkweg,
mei vorig jaar, toen het nieuwe album net uit was. Nu dus een tweede ronde,
want een volgend album laat nog even op zich wachten.
In het voorprogramma gaat de Utrechtse band Aestrid optreden, waarvan ik de muziek ’s
middags nog even heb beluisterd op Soundcloud
waarbij mijn interesse genoeg was gewekt om op tijd te komen. Helaas is er
bezuinigd op deze cultuur en is de band geslonken tot Bo Menning, die zang, gitaar
en toetsen tot zijn beschikking heeft en hiermee vrij eentonige klanktapijten weeft
die hij met zijn kopstem voorziet van geluid (want onverstaanbaar). ‘Darkwave’,
‘dreamy’ en ‘haunting’ zijn de tags die bij de album preview van The Echo Resistance staan. Het spijt me
om te zeggen dat het zich nu vertaalt in slaapverwekkend.
Op naar Tim, die ook solo de bühne betreedt. Of we het goed
vinden dat hij eerst wat liedjes alleen doet voordat zijn band er bij komt.
Tuurlijk Tim, no problem. Hij speelt vier liedjes op deze wijze. Het Dizzy Mizz Lizzy nummer Barbedwired
Baby’s Dream wordt gevolgd door Never Be
One Until We’re Two. Hij maakt dan even reclame voor de EP
(vinyl) Volume
1: Acoustic Covers die hij net heeft uitgebracht, geïnspireerd door de webcamsessies die hij vaak
doet waarbij hij nummers van bekende artiesten speelt vanuit zijn woonkamer. Zijn
voorliefde voor hardrock wordt duidelijk als hij het nummer Shot In
The Dark van Ozzy Osbourne gaat spelen, dat nog nooit zo lieflijk heeft
geklonken. Als laatste van de vier songs is Right
Next To The Right One aan de beurt. Midden in het nummer is hij de tekst
opeens vergeten. Hij speelt door en zegt ondertussen dat hij het nummer al
duizend keer heeft gespeeld en dit is de eerste keer dat hij een fout maakt.
Hij pikt de draad iets verder weer op en maakt het nummer keurig af. Na het
applaus komt de band op en kan Tim het niet laten om ons de vergeten tekst
alsnog mee te delen: “That a pretty face
can take you places, you don’t wanna go”. Het is nota bene zijn favoriete regel
(!).
Een mooie overgang tussen het solo optreden en de beukende rockband
vormt het eerste nummer waarin het gas nog niet volledig open gaat, omdat het
zo’n intieme song is. Het kippenvel veroorzakende Surfing
The Surface. De band lijkt ontspannen, relaxed. Ze spelen deze avond
misschien niet de meest strakke, maar wel een lekker dynamische set. Een mooie
dwarsdoorsnede uit het rijke oeuvre van de man die je laat wenen en headbangen
en alles er tussen in. Superior, Whispering
At The Top Of My Lungs, Surprise Me,
Happy Ever After. Tim en zijn
Crystals laten de relationele problemen in Close
The Door (“So leave it and close the door”) mooi overlopen in die van Don’t
Leave Me But Leave Me Alone, met het wanhopige crescendo dat zich
daarna zo mooi naar binnen keert.
Zoals altijd wordt er uitstekend gespeeld en zoeken de
bandleden elkaar hier en daar op, wat tijdens de toegift zelfs uitmondt in een
kus tussen gitarist Lars en bassist Søren, als ze de hoge vocalen tijdens de
McCartney cover Live And
Let Die voor hun rekening nemen. Tim’s bewondering voor de Beatles en
Paul McCartney moge bekend zijn. Hij heeft zelfs een éénmalig concert gegeven
(met o.a. Tracy Bonham!) dat helemaal in het teken stond van McCartney, die
vorig jaar zeventig jaar werd. Een leuke bijkomstigheid is dat het concert als cd/dvd
is verschenen.
Aan alles komt een eind, dus de bel voor de laatste ronde
klinkt als het laatste nummer The Damn
Crystals wordt ingezet. Het lange, eerste nummer van hun album dat
uiteindelijk in opzwepend ritme de zaal nog een keer aan het ‘headbangen’
krijgt.
Toch is er nog een leuk toetje, voor wie geduld heeft. Bij
de bar worden Tim’s producten verkocht. Ik besluit de EP aan te schaffen. Dan
hoor ik toevallig dat de hele band zo naar boven komt om gedag te zeggen en te
signeren. Onze groep van zes bestaat opeens uit giebelende tieners in plaats
van ‘oudere jongeren’ en nog net niet met een blos op de wangen maak ik een
praatje met Tim en drummer Jesper en laat ik mijn EP door alle bandleden signeren.
Het is een leuke kroon op een toch al zeer fijne avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten