Broken

Dit verhaal speelt zich af in Noord Londen, een buitenwijk, een weg die uitmondt op een doodlopende rotonde waarlangs huizen staan die dus op elkaar uitkijken. Binnen deze cirkel gaat het om drie families. Advocaat Archie (Tim Roth) - wiens vrouw er vandoor is gegaan – met twee jonge kinderen en een inwonende vrouwelijke hulp. Het wat oudere echtpaar Buckley met volwassen zoon Rick, die niet helemaal in orde is in de bovenkamer. Asociale vader Bob – wiens vrouw is overleden – met drie asociale dochters. Verder speelt onderwijzer Mike (Cillian Murphy) ook nog een rol van belang. Middelpunt van attentie is echter Emily, ook wel ‘Skunk’ genoemd, de dochter van Archie gespeeld door nieuwkomer Eloise Laurence, een ware vondst.

De film begint prachtig met beelden van de geboorte van Emily, gemixt met beelden van de leeftijd die ze nu heeft, ook in het ziekenhuis. Hierin ligt niet alleen de ziel van de film (de onvoorwaardelijke liefde voor je dochter) maar ook een hint voor het einde, dat daardoor (helaas) voorspelbaar is waardoor het dramatisch effect wat minder wordt. Maar goed, daar zijn we nog niet.

Emily, Skunk dus, is getuige van geweldpleging. Bob slaat Rick het ziekenhuis in waar ze bij staat. Terwijl we ons oordeel al klaar hebben wordt er gekeken naar de beweegreden van Bob en zijn situatie thuis. Er wordt stil gestaan bij Rick, die zeker slachtoffer, maar ook dader is. Daarnaast het gezin van Archie, waar het allemaal redelijk in orde lijkt te zijn, maar ook daar spelen relationele problemen. Er wordt hierbij gebruik gemaakt van sprongen in de tijd, voor dramatisch effect. Tomboy Skunk fladdert tussen alle partijen door als een soort verbindende factor. Haar onschuld wordt aangetast door het gewelddadige voorval, maar ook door tegenvallers in haar eigen relaties met mensen. “Everything always goes wrong” roept ze op een gegeven moment uit.

De hoeveelheid narigheid binnen het hofje met huizen wordt naar gelang de film vordert aardig opgeschroefd. Het culmineert in het feit dat Emily in haar goedheid een slachtoffer wordt van onbedoeld kwaad.

Broken home, broken family, broken relations, broken mind, broken furniture, broken nose…

Eigenlijk heeft het alle ingrediënten om een prachtig sociaal realistisch drama af te kunnen leveren in de trant van de films van Mike Leigh, maar toch weet het dit niveau niet te bereiken. Dat komt voornamelijk doordat de karakters niet genoeg zijn uitgediept. Dit zorgt er voor dat het je wel boeit, maar nergens echt raakt. Er zijn veel acties en reacties, zaken die samen hangen. Maar op de één of andere manier blijven het toch op zichzelf staande zaken waarvan de impact niet genoeg aandacht krijgt. Daarbij komt dus dat het einde al in het begin besloten ligt en de mogelijkheid tot meeleven daardoor wordt beperkt.

Misschien komt het omdat het het speelfilmdebuut is van regisseur Rufus Norris, die lang niet slecht bezig is, maar misschien iets te veel hooi op zijn vork heeft genomen.