The Collection

The Collector. “Saw meets Cube met enige emotionele diepgang. De meelevingsfactor gaat in werking. Het maakt deze film zeer doeltreffend. Spanning en gruwel zoals ik die al een tijdje niet heb gevoeld. En ook nog eens apart camerawerk, oog voor detail (let op de goudvis), zenuwslopende geluidseffecten en een bijzonder effectieve muziekscore”. Dit schreef ik in 2010. Dus mijn interesse was gewekt toen ik vernam dat er een vervolg uit was genaamd The Collection.

De draad wordt opgepikt direct na het einde van de eerste film. Tijdens een geheim feest in een vage club stuit hoofdpersoon Elena op de bekende rode hutkoffer waar ze Arkin (de dief en hoofdpersoon uit de eerste film) uit bevrijd terwijl ondertussen bijna alle aanwezigen tot bloederige hompjes vleespulp worden gemalen, omdat de verzamelaar de club heeft omgebouwd tot een gigantische boobytrap. Elena wordt op haar beurt meegenomen in de koffer en haar rijke pappie schakelt een legertje aan zwaar bewapende mensen in die m.b.v. Arkin het onderkomen (groot hotel) van de seriemoordenaar (ondertussen dus ook massamoordenaar) ingaan om heldhaftige dingen te doen.

Alles wat de eerste film zo goed maakte wordt hier enorm gemist. Weg is de meelevingsfactor. Zowel spanning als gruwel zijn ondermaats. Ik heb geen apart camerawerk gezien, laat staan oog voor detail. Om over het geluid maar te zwijgen. De keuze om het anders aan te pakken is zeer slecht uitgevallen. In zijn eigen huis zou de ‘collector’ toch alle touwtjes goed in handen moeten hebben, maar dat is totaal niet zo. Natuurlijk zijn er wat gezichtsloze schapen die op de slachtbank komen, maar daar zit ik eigenlijk al fout, want het zijn geen schapen dit keer, het zijn wolven. Zwaarbewapende wolven met een missie, plus twee helden die zich laten gelden. Geen achtergrondverhaal, geen empathie, geen interesse in de personen die het wel of niet gaan redden. Wat dat betreft treedt deze serie in de voetsporen van Saw: een goede eerste, maar belabberde vervolgen.

Waar The Collector eng dicht op de huid zat, maakt The Collection het verschrikkelijk theatraal en afstandelijk. Na een slappe zeventig minuten is het gepiept. Deze verwaarloosbare film kan niet in de schaduw van zijn voorganger staan en ik begrijp ook echt niet dat beide films ongeveer dezelfde waardering krijgen op IMDb.