“The mighty
Van Halen. I first saw them open for Black Sabbath at the Hammersmith Odeon,
1978. They had a PR gal with them who was a complete bitch. She treated us
photographers with contempt. She wanted photographers to sign a contract (this
was unheard of at the time). Fuck her. None of us shot the show, but I went out
to watch them. They played for forty-five minutes and acted like the Mongol
hordes conquering Europe. The funniest part was David Lee Roth telling the
crowd of smelly Sabbath fans that Hammersmith is “THE ROCK ‘N’ ROLL CAPITAL OF
THE FUCKING WORLD!”. I shot them when they came back headlining the Rainbow
Theatre. It was one of the best shows I’ve ever seen and, yes, Dave did tell us
“THE RAINBOW IS THE ROCK ‘N’ ROLL CAPITAL OF THE FUCKING WORLD!”. And for the seventy-five
minutes they played, he was right.” Ross Halfin.
Ze is maar een paar turven hoog, maar ATTITUDE! heeft ze
volop. Ritzy Bryan is de zangeres/gitariste van The Joy Formidable die vanavond
in een niet eens uitverkocht bovenzaaltje van Paradiso speelt. Ritzy (blonde
bob en grote ogen) weet samen met drummer Matt Thomas en bassist Rhydian Dafydd
een ongelooflijke portie overdonderend geluid in hun songs te stoppen, waarbij ik
me niet zal verbazen als een volgende orkaan de vrouwennaam uit hun bandnaam
zal krijgen. Dat geluid is trouwens zeer eigen en herkenbaar te noemen en ook
op het nieuwe album Wolf’s Law prijken
weer volop heerlijke songs die als een goederentrein à grande vitesse de boxen
uit bulderen. Live gaat de boel nog eens in de overdrive, waardoor mijn
opgenomen filmpjes compleet overstuurd zijn, aangezien ik geen oordoppen voor
mijn iPhone mee had genomen.
Op de setlist staan twaalf songs, dus ik verwacht een
concert van een uur. Dat wordt met een toegift van drie songs al snel anderhalf
uur. Met veel nieuw materiaal overigens en zoals altijd met volle overgave. Ritzy
nodigt ons uit om naar voren te komen, niet bang te zijn. Ze vraagt ons wat ze
moeten doen de komende vier dagen dat ze in Amsterdam zijn (ze spelen in het
voorprogramma van Bloc Party in de Melkweg op de 15e en 16e).
Een fiets stelen en naar de hoeren gaan, krijgen ze als advies… Tijdens de
nummers zie je dat de band het ook onderling enorm naar de zin heeft. Er wordt wat
geduwd en geschopt tussen de zangeres en haar vriendje en die laatste gooit ook
nog even een handdoek naar het hoofd van drummer.
Tussen al het rockgeweld van bekende nummers als Austere, Cradle en I Don’t Want To See
You Like This en nieuwe songs als Cholla,
This Ladder Is Ours en Maw Maw Song treffen we twee kleine
rustpuntjes tijdens het ingetogen The
Silent Treatment over een gewelddadige relatie en bij het tweede nummer van
de toegift, de ‘hidden track’ van Wolf’s
Law dat tevens de titeltrack is. Verder is het is één bonk energie die je
te verstouwen krijgt die in het laatste nummer (zoals gewoonlijk) tot een
kokend hoogtepunt komt. Tijdens Whirring
gaan alle remmen los, springt de bassist de zaal in en geeft zijn bas aan een
meisje dat er verder op mag raggen, klimt Ritzy bovenop het drumstel en gooit ze
haar microfoonstandaard om die even later weer netjes op zijn plek wordt gezet
waarna ze het ding met een blik van ‘wat moet jij hier’ direct weer omtrapt.
Hun inzet wordt beloond, het publiek gaat uit zijn plaat. Heel eventjes was het
bovenzaaltje van Paradiso “THE
ROCK ‘N’ ROLL CAPITAL OF THE FUCKING WORLD!”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten