Chained

Hij is misbruikt in zijn jeugd door zijn totaal verknipte vader. Het heeft hem gemaakt tot wat hij nu is, een net zo gestoorde seriemoordenaar. Is hij verantwoordelijk voor zijn daden? De gedachten schieten door mijn hoofd als je de terugblikken van misbruik ziet in het hoofd van Bob (Vincent D’Onofrio), waarmee regisseur Jennifer Lynch zijn gedrag lijkt te voorzien van een oorsprong, welhaast een verklaring. Het is aan de ene kant jammer, want een verklaring is niet altijd zinvol, of doeltreffend. Aan de andere kant wil Lynch meer met dit verhaal, een opvolging van daden, actie en reactie, die dus niet altijd hetzelfde hoeft te zijn.

Bob is taxichauffeur die vrouwelijke klanten oppikt en ze ontvoert naar zijn huis waar hij ze vermoord. Je ziet overigens nooit of hij ze ook seksueel misbruikt en je ziet zelden hoe hij ze ombrengt. Op een dag ontvoerd hij een moeder en zoon. De zoon van negen jaar oud wordt zijn slaaf aan de ketting, die moet zorgen voor de huishoudelijke zaken, de deur moet openen als hij met een nieuw slachtoffer binnen komt. Lynch doorbreekt hier meteen een patroon en zet de situatie op extra scherp. Een kind betrekken bij het afslachten van vrouwen. Maar ook het feit dat het kind niet seksueel wordt misbruikt (geen Fritzl of Dutroux dus) maar een heel andere functie krijgt, maakt dit op zich al een aparte film. Bob voedt Rabbit namelijk op als zijn zoon. Laat hem lezen over het menselijk lichaam, wil hem leren hoe de mens in elkaar zit. Wordt hij klaar gestoomd voor opvolging? “You got me and no one else” bijt Bob hem toe. Rabbit mist dus jarenlang invloeden van buitenaf, invloeden die aan zijn vorming hadden kunnen werken. De enige – met harde hand opgelegde – invloed is van Bob. In hoeverre pas je je aan? Treedt er gewenning op? Volgt er overgave?

Het zijn interessante vragen die gedeeltelijk worden beantwoord. Of misschien moet ik zeggen, in dit geval worden beantwoord. Want elk geval zal anders zijn. Ieder mens is anders. Het heeft niet alleen te maken met slecht voorbeeld doet slecht volgen.

Lynch pakt het prototype van de seriemoordenaar (vergelijk het eens met het karakter uit de film Henry: Portrait of a Serial Killer) maar voegt er een element aan toe. En hoewel de benauwde, grimmige sfeer wel heel voelbaar is, is het jammer dat het seriemoordenaars-deel onderbelicht blijft en het nieuwe element te weinig oplevert. Een regelrechte miskleun is echter de staart van het verhaal, dat veel te ver gezocht is en af doet aan wat is opgebouwd.