Silver Linings Playbook

Zijn moeder haalt hem op uit een psychiatrische inrichting, omdat de afgesproken tijd er op zit. Dat haar zoon Pat (Bradley Cooper) nog niet helemaal binnen de lijntjes der conformiteit opereert blijkt al vrij snel als hij thuis is. Hij heeft stemmingswisselingen (bipolaire stoornis), kan erg hyper worden en mist het gevoel van wat gepast is. Maar met een rotsvast vertrouwen in het feit dat hij weer terug zal komen bij zijn vrouw Nikki stelt hij zijn ouders gerust met de kreet “I’m remaking myself” en probeert hij zijn genoten therapie toe te passen door bij alles de ‘silver linings’ te zoeken. Dit wordt moeilijk gemaakt door de manier waarop iedereen hem met andere ogen bekijkt en hem met vooroordelen tegemoet treedt. Tot hij Tiffany ontmoet, die misschien niet opgenomen is geweest, maar door omstandigheden net zo gebroken is als hij. Als ze elkaar voor het eerst ontmoeten merkt hij op dat ze sociaal onaangepast is, waarop zij hem onmiddellijk toebijt “you say more inappropriate things than appropriate things”.  Ze zitten op dezelfde golflengte.

Zal Pat terug komen bij zijn vrouw? Of zal hij vallen voor Tiffany? De vragen zullen worden beantwoord, maar het is de weg er naar toe die tot op zekere hoogte deze film zo goed maakt. En dat is dan vooral het eerste deel, waarin juist alle onaangepastheden, de woordenstroom zonder remmingen, de confrontaties met anderen van Pat (kudos to Cooper!) een innemende man maken die zowel meelijwekkend als aandoenlijk is. De pijnlijk komische situaties bij zijn ouders zijn het beste voorbeeld van de chaotische gekte die Pat in zijn hoofd moet hebben.

Maar dan komen we op die ‘zekere hoogte’ als door regelmaat en rust de gekte uit zijn hoofd en dus ook uit de film verdwijnt en zowel Pat als Tiffany op het sociaal aanvaardbare pad belanden. Het gekke is, dat je daar als kijker op hebt gehoopt omdat je het ze zo gunt. Maar als het dan zover is kom je er achter dat het onaangepaste eigenlijk veel leuker is om naar te kijken.

Sterke rollen van zowel Cooper als Lawrence, maar ook deNiro als de wat egocentrische, maar goed bedoelende vader laat eindelijk weer eens wat van zijn kunnen zien. Ze zijn maar liefst alle drie genomineerd voor een Oscar.