Comic-Con Episode IV: A Fan's Hope

Morgan Spurlock werd bekend door zijn geslaagde documentaire Supersize Me, waarin hij een maand lang bij McDonalds gaat eten, elke keer positief moet antwoorden op de vraag of hij zijn maaltijd ‘supersized’ wil hebben en zich gedurende deze periode laat checken door artsen om te zien wat het effect is van het ‘junkfood’ op zijn lichaam. Na o.a. het interessante The Greatest Movie Ever Sold (geheel gefinancierd door sponsors) richtte hij zijn aandacht op het fenomeen van de bezoekers van de grootste stripboekenbeurs in de wereld, de San Diego Comic-Con.

Deze stripbeurs begon ooit in 1970 met het idee om de amateur(fan) in contact te brengen met de professional(artiest). Men hoopte op een bezoeker of vijfhonderd… De film is opgenomen in 2010 en de beurs is uitgegroeid tot de grootste in zijn soort met 125.000 bezoekers die gedurende vier dagen rondstruinen in een wereld waar fantasie nog geen limiet kent. Het gaat Spurlock om die bezoekers te leren kennen en dat doet hij door wat archetypen te nemen en die te volgen vanaf hun voorbereiding tot en met de laatste dag van de beurs. Zo heb je ‘the collector’, die een dag van tevoren in de rij gaat staan om er zeker van te zijn dat hij een gelimiteerde action figure van Galactus kan scoren. Dan zijn er twee mannen die in hun vrije tijd zelf tekenen, de droom nastreven om bij een uitgever aan de slag te kunnen en hun werk op de beurs (op speciaal daarvoor bedoelde bijeenkomsten) laten zien aan specialisten. We volgen ‘the survivor’ Chuck Rozanski, eigenaar van het (bij insiders) bekende Mile High Comics, die zijn hoofd boven water probeert te houden met de verkoop van zijn comics, maar ziet dat het steeds minder gaat om comic als wel games en films en de bijbehorende grote commerciële belangen*. We zien een dame die met haar vrienden het hele jaar in haar garage werkt aan kostuums zodat ze er uit zien als hun favoriete spelcomputer personage en een optreden kunnen geven. En dan is er ook nog een verliefd stel waarvan de man zijn vriendin ten huwelijk wil vragen tijdens de talkshow van Kevin Smith. Daarnaast zien we een hoop bekende koppen uit het wereldje (Josh Wedon, Kevin Smith, Eli Roth, Tim Bradstreet, Robert Kirkman, Todd McFarlane, Frank Miller, Guillermo Del Toro, Joe Quesada, Stan Lee, Grant Morrison) die allemaal bekennen zelf ook fanboys te zijn en hun idolen te hebben. 

De documentaire is op zich niet zo bijster interessant. Voor mensen die deze wereld niet kennen is het een leuk kijkje in de gekte, maar er zit weinig verdieping in. Voor de fan is het andere koek. Het is één grote gesneden koek die heerlijk verorbert kan worden! Want daar gaat het tenslotte om: herkenning en erkenning. Zoals een jongen zegt die verkleed is als één van zijn helden: “Even though I’m not famous, I get to be aknowledged”. Fanboys zullen smullen van de parade van Princess Leia’s in hun ‘metal bikini’, een traantje wegpinken als het ‘ja-woord’ wordt gegeven bij Kevin Smith en instemmend knikken als een enthousiaste bezoeker het moeilijk vindt om keuzes te maken: “there’s too much awesomeness simultaneously”.

Zelf ben ik al enkele jaren gestopt met het serieus verzamelen van comics. Maar er wordt mij in deze documentaire een spiegel voorgehouden als een man zegt dat hij al tien jaar niet meer verzamelt, maar nog elk jaar naar de San Diego Comic-Con gaat omdat hij zich daar thuis voelt. Ik herken dat. Het is een gevoel dat je niet kwijt raakt. Het is een wereld die in je hart zit.

*In Amerika zijn comics big business. Om een voorbeeld te geven, Chuck Rozanski biedt Red Raven #1 uit 1940 van Marvel aan op de beurs. De comic is officieel gewaardeerd door CGC (Comics Guaranty Company) die deze issue een 9,1 heeft gegeven. De verkoopwaarde staat op $ 500.000. De eerste issue van Action Comics waarin Superman zijn debuut maakt is vorig jaar verkocht voor dik 2 miljoen dollar (waar een leuk verhaal aan vast zit). En de business er omheen is dus nog veel groter, zoals bij de lancering van een nieuwe superheldenfilm of een nieuwe game voor de Xbox of PS3.