donderdag 29 augustus 2013

Blue Jasmin


Jasmin is de naam die ze zelf heeft aangenomen omdat die beter klinkt dan Jeanette. Blue is ze omdat haar leven in puin ligt. Ze klopt aan bij haar volkse zus Ginger die haar onderdak verschaft, ook al werd die zus geen blik waardig gegund toen ze nog puissant rijk was en in New York woonde met haar man Hal. Jasmin is vol van zichzelf en totaal in de war. Ze heeft torenhoge schulden en reist toch eerste klas, omdat ze niet anders gewend is. Via terugblikken zie je niet alleen hoe het zo ver is gekomen, maar ook hoe de verhouding met haar zus eigenlijk is verstoord. Het geeft tevens een beeld van hoe Jasmin in het rijke leven stond, waar ze niets te wensen had zolang ze maar af en toe de andere kant op keek, als haar man met niet al te frisse zaken bezig was. Het is een uiterst slimme zet in deze tragikomedie (met de nadruk op het eerste deel van het woord) als blijkt dat de terugblikken eigenlijk herinneringen zijn van Jasmin die zo levendig in haar geest opdoemen, dat ze hardop tegen zichzelf begint te praten.

Nu heeft ze niets meer, is ze afhankelijk van de goedheid van haar zus, clasht ze enorm met het milieu waar ze in is beland en weet ze niet zo goed wat ze moet aanvangen met de rest van haar leven. “I want to become something substantial”, mijmert ze, terwijl ze drank en pillen achter over slaat en steeds meer een ‘nervous wreck’ wordt. Er zit niets anders op dan een baan te vinden en een cursus te volgen om het leven weer op te pakken, maar als zich een sluiproute naar haar oude leventje aandient, liegt en bluft ze zich die kant op. Goedgelovige Ginger is ondertussen niet ongevoelig voor de adviezen van haar zus inzake mannen, wat haar leven er ook niet gemakkelijker op maakt.


Woody Allen levert met deze film weer een hoogtepunt in zijn oeuvre af. Met dank aan zijn fantastische script, maar vooral door het fenomenale acteerwerk van Cate Blanchett als het zielige hoopje mens dat zichzelf Jasmin noemt. Het is daarbij ontzettend knap dat deze onaangename dame toch een gevoel van mededogen oproept en je als kijker ondanks alles hoopt dat het goed met haar zal komen. Tel daarbij het goede tegenspel van Sally Hawkins (Happy Go Lucky) en leuke bijrollen van Bobby Cannavala en Michael Stuhlbarg (beide kopstukken uit Boardwalk Empire) op en je hebt een topfilm.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten