De TV-versie
heb ik enige tijd geleden al gezien en besproken. Nu dan de filmversie van
Coppola.
Ze begint haar film zoals veel films beginnen, met een
hoogtepunt. Een groepje jongeren klimt over het hek van een villa, maakt de
niet afgesloten schuifpui open, gaat naar binnen en betreedt het mekka van fashionistas,
het ‘inner sanctum’ van Paris Hilton’s crib. “Let’s go shopping”, roept één van
de meisjes.
Vervolgens gaan we een jaar terug in de tijd en het
(bekende) verhaal ontvouwt zich van hoe op een school voor ‘moeilijke’ kinderen
Rebecca (Katie Chang) nieuwkomer Marc (Israel Broussard) al snel op het
verkeerde pad brengt. Hij is een nerd met issues en voelt zich iemand worden
als hij met haar is. Zijn beste vriendin. Het gaat van openstaande auto’s
leeghalen, via spullen stelen uit niet afgesloten woningen naar datzelfde doen
in de huizen van de ‘rich and famous’. Je kunt op internet lezen of men thuis is, de woningen zijn niet
of slecht beveiligd en men heeft zoveel kleding en juwelen dat het niet zo snel
wordt opgemerkt dat er iets kwijt is. Het huis van Paris Hilton doen ze wel
vijf keer aan! Gelegenheid maakt de dief, zou je kunnen zeggen. Voor deze
jongeren van de OMG / Selfie generatie moet het een droom zijn die uitkomt.
Maar het moet natuurlijk wel bevestigd worden door de vriendenkring. Het
groepje van dieven breidt zich uit met nog enkele vriendinnen en via internet (foto’s)
en de vriendenkring (opscheppen) wordt er geen geheim gemaakt van hun buit. Dit
wordt dan ook hun ondergang.
Coppola pakt het in haar film iets subtieler aan dan de
tv-versie, waardoor je gevoelsmatig dichter bij het onderwerp en de personages
komt. Hoewel nergens echt een vinger wordt gewezen, zijn er diverse bronnen die
mogelijk van invloed zijn op de jong volwassenen, wat hun gedrag kan bepalen. Rijke
ouders die een holle frasen leer van nepspiritualiteit overbrengen, rolmodellen
als Paris Hilton, die alles hebben zonder ook maar iets te hebben gepresteerd
en dit gegeven uitmelken en nog rijker worden en muziekartiesten die het
wereldje van geld, snelle auto’s, feesten, drugs en drank nog even
ondersteunend verheerlijken. Coppola past het zelf ook toe, als ze (wederom)
een zeer vette verzameling tracks onder haar film zet, van Sleigh Bells tot Reema Major. “Live fast,
die young, bad girls do it well” zingt een meisje mee met de track van MIA als ze in de auto zit.
“My chain hits my chest, when
I’m banging on the dashboard”. Life imitates art. Wie geeft er om een
boodschap?!
Gebaseerd op een artikel van de Vanity Fair met de titel The
Suspect Wore Louboutins is al snel duidelijk dat Coppola de leidraad
van dit artikel strikter volgt dan de tv-versie. Er zitten veel minder voice-over-achtige
bespiegelende overpeinzingen in, die wat mij betreft helemaal weggelaten hadden
kunnen worden. Ook verdwenen is de (fictieve) rol die de politie (en zeker de
inspecteur) toegewezen kreeg in de tv-film, wat goed uitpakt, omdat het dichter
bij de waarheid blijft en het verhaal zich focust op de groep en hun daden. Slimme
zet is dat enkele echte ‘celebrities’ als zichzelf in beeld komen, maar Gavin
Rossdale in de rol van louche clubeigenaar prikt die ballon van realisme dan
weer door, want het is Gavin Rossdale die een louche clubeigenaar speelt. Dat
geldt ook voor Emma Watson, de enige bekende actrice tussen de leden van The Bling Ring, vanwege het hiervoor
genoemde effect, versterkt door het feit dat ik bij haar als enige het idee had
dat ze aan het acteren was.
Ps. Het wachten is op het Droste effect. De jonge actrices
die de rollen speelden van de meiden uit de ‘Bling Ring’ staan nu op
rode lopers met dure
merkkleding, posten selfies, krijgen aanbidders die ook wel
wat willen dragen van hun nieuwe idolen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten