Het voorprogramma heet Sunday Sun. Hun naam dekt de lading
van hun muziek en het gevoel dat daarbij wordt opgeroepen. Uitslapen, een kop
thee, een frisse douche, op de fiets, naar het park, frisbeeën met wat
vrienden, blote voeten, koel gras, warme zonnestralen, een aardbeien ijsje, een
verliefde zoen. Het leven zit mee, we doen niet moeilijk, we zijn vrolijk en
met vierstemmige zang en Beatlesque insteek zijn hun popliedjes ‘the
flavour of the month’. En Beck heeft een liedje over ze
gemaakt, of zoiets…
Er zit in ieder geval vaart achter, dus weinig gaten of
geouwehoer tussen de nummers door, wat fijn is, hoewel er verschillende
pogingen worden gedaan tot publieksparticipatie, een op zich prijzenswaardig
initiatief dat echter zeker voor een voorprogramma uit kan lopen op
ongemakkelijke situaties als niemand echt mee doet. Toch jaagt al die
vrolijkheid me in het harnas, pessimist die ik ben, en prik ik door het
perfecte gevoel heen met het idee dat er altijd wel wat mis zou moeten gaan op
die perfecte zondag, al was het maar een lekke band of een drol in het gras. De
band eindigt hun set met Family Tree, een van de mindere
nummers naar mijn mening, van hun eerste EP uit 2012, met hoog meezinggehalte dat
via de reeds genoemde participatie niet echt van de grond komt. Muziek voor
rasoptimisten?
The Posies heb ik in november vorig jaar nog in Amstelveen
gezien. Het blijkt dat hun concept voor deze avond niet anders is en zonder dat
dit is aangekondigd spelen ze dus wederom hun album Amazing Disgrace integraal. En dat doen ze goed, vol vuur en
enthousiasme. Ook nu wordt er weer een hoop gegeind op het podium, horen we dat
één van de leden die dag goed is weggekomen nadat die (per ongeluk) aan de
noodrem trok in de trein, wordt een intro van U2 net zo makkelijk ingezet als
dat er een jazzy intermezzo wordt gespeeld, vult de altijd hyperactieve Ken
Stringfellow sommige songs vocaal wel erg fantasievol in en grapt hij over het
laatste nummer van voornoemde album dat ze gaan spelen dat dit een soort
ghosttrack was, zeer moeilijk toegankelijk in de rand van de cd geperst. Op het
album valt weinig aan te merken (op voor mij het wat te zijige nummers Precious Moments na misschien) en de
uitvoering is dus prima. Daarna zakt de boel een beetje in, met nummers van hun
weinig interessante debuut Dear 23 en
hun laatste album Blood/Candy, zoals het
aparte nummer License To Hide waarin
ze worden bijgestaan door Eva Auad
(haar nieuwe album wordt geproduceerd door Ken die meteen grapt of er nog
mensen in de zaal zijn wiens album hij niet heeft geproduceerd, waarna de drummer
zijn hand opsteekt). Gelukkig valt er ook nog wat te genieten met bekende
knallers als Flavor Of The Month, Solar Sister en Dream All Day en heb ik zelfs een kippenvelmomentje tijdens You’re The Beautiful One.
Misschien liggen de hoogtijdagen in het verleden, maar als
de muziek nog steeds vol overgave wordt gespeeld en de impact niet aflatend is,
wil ik daar graag eens in de zoveel tijd nog eens live van genieten.
Bijna twee uur duurt het concert en het eerste dat Ken doet
als het afgelopen is, is van het podium springen en de trap op hollen naar een
tafeltje van waarachter hij welwillend zijn cd’s verkoopt. Al had ik maar een
fractie van zijn energie…
Ps. Ik heb aardig wat nummers opgenomen, maar waar het
geluid bij Sunday Sun heel goed was, zorgde The Posies toch voor flink wat
oversturing helaas, waardoor alleen The Certainty de moeite waard was om
op YouTube te zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten