Utopia

(2^e seizoen, 6 afleveringen, 60 min, IMDb 8,5)

Als je het eerste seizoen nog niet hebt gezien, lees dan niet verder, maar bekijk dan mijn vorige recensie.

Het nieuwe seizoen van deze Britse topserie begint in het verleden, met intrigerende beelden in 4:3 formaat die vraagtekens oproepen. Bekende namen klinken, Jessica, Janus, Mr. Rabbit. Het gaat om het probleem van de komende over populatie van deze wereld. “Malaria? The only disease that needs curing is us”. Dus wat is het antwoord? Mr. Carvel weet het, Milner luistert.

Het is even inkomen, bekende namen uit dit verleden, dit prequel verhaal, matchen met de gezichten die we kennen uit het 1^e seizoen. Maar je komt er weer snel in. Carvel heeft een proteïne gemaakt dat hij ‘Janus’ noemt. “Essentially: it switches off human reproduction”. Dit gaat in het geheim toegepast worden op de bevolking die slechts gedeeltelijk gered zal worden doordat het sommigen onaangetast laat. Wie die sommigen zijn is dan de vraag. Het is God spelen. Kiezen wie wel en wie niet. Kan het willekeurig? Dat zou moeten. We zien de ontstaansgeschiedenis van een idee, de mensen achter dit idee, hun geheime projecten. Mensen die vanuit de grootste overtuiging (de mensheid redden en Utopia creëren) de meest extreme beslissingen nemen. ‘Desperate times call for desperate measures’. Martelingen en executies worden op brute wijze uitgevoerd. En dat allemaal in de eerste aflevering!

Vanaf aflevering 2 wordt de draad weer opgepakt waar die in het 1^e seizoen was blijven liggen. Elke aflevering begint trouwens met een briljante intro die op zich al het kijken van deze serie waard is (en dan denk ik voornamelijk aan de vierde en zesde aflevering).

Jessica is de sleutel tot het geheim van de aanpassing in het virus, dat pas gebruikt kan worden als duidelijk is wat die aanpassing is. Die sleutel moet ontfutselt worden voor V-day (loslaten virus) begint. De belangen zijn enorm, niemand is veilig. ‘Big brother’ houdt je in de gaten, spoort je op en maakt je af.

Alle bekende koppen komen weer terug, maar er zijn geen kanten, iemand helpt je, of niet. En dat kan de ene keer anders zijn dan de andere keer. Een diversiteit aan mooie rollen, goede locaties die prachtig in beeld worden gebracht, die fantastische muziek van Cristobal Tapia de Veer en een geslepen script. Die overbevolking komt er aan, die (natuurlijke) bronnen raken op. Wat doen we hier aan? “I’ll tell you what. Let’s just get solar panels. Recycle our paper. Let’s just go to bottle banks. (…) Your problem is that you want to think the world is nice, that we can all just get along, co-operate! When the fuck have we ever done that?”

Dit alles maakt deze serie (en ik quote mezelf): ‘interessant, verrassend, onvoorspelbaar, spannend, ontluisterend en heftig’ en ik voeg daar nog aan toe dat het origineel, uitdagend, doordacht is en stof geeft tot nadenken. “The world is full of love. Billions of people loving billions of others. All that love will turn to dust when our resources die”.

Gaat dat zien!