In The Flesh

(2^e seizoen, 6 afleveringen, 56 min, IMDb 8,0)

Na het veelbelovende eerste seizoen nu dan het vervolg, waarin de ‘second uprising of the undead’ centraal staat. De mensen die terug gekeerd zijn tijdens de eerste herrijzenis, politiek correct P(artially) D(eceased) S(yndrome) sufferers genoemd, in de volksmond beter bekend als ‘rotters’ proberen al weer een tijd hun leven op te pakken door dagelijks hun Neurotrityline in te spuiten waardoor ze normaal kunnen functioneren. Maar ze worden niet overal en door iedereen geaccepteerd. Sommigen van hen passen zich volgens het tekstboek aan met medicijnen en make-up en al, werken mee aan de wederopbouw en proberen volwaardige burgers te worden. Anderen nemen alleen het medicijn maar zien er uit als zombies. Weer anderen willen niets weten van die ‘pulse beating scum’ en gaan soms zelfs zo ver om ‘blue oblivion pills’ te nemen die hen direct terug veranderen in de bloeddorstige zombies die ze eigenlijk zijn. Aangespoord door iemand die zich de ‘Undead Prophet’ noemt sluiten velen zich aan bij het U(ndead) L(iberation) A(rmy) en bereiden ze zich voor op die tweede herrijzenis.

De grote thema’s krijgen een persoonlijk gezicht door de goede vertolkingen van de verschillende personages. We zien een hoop oude bekenden terug, zoals hoofdpersoon Kieran, zijn zus Jem, de heerlijk eigenzinnige en grappige Amy… Maar er zijn ook nieuwe gezichten, zoals die van de politieke leider Maxine Martin, die het liefste alle PDS lijders wil uitroeien en Simon Monroe, die strijdt voor de rechten van de ondoden.

Op subtiele wijze heeft de serie aandacht voor problemen als hoe om te gaan met dood gewaanden die opeens terugkeren naar een thuis situatie die ondertussen flink is veranderd. Wat maakt een mens eigenlijk tot mens? Is een PDS-er nog een mens? Verdiend een zombie het als mens behandeld te worden? Daarnaast zijn er mooie vondsten als een reisgids met PDS-vriendelijke plekken om te verblijven en een PDS bordeel.

In The Flesh geeft op interessante wijze het probleem van vreemdelingen en integratie weer. Hoe dit mis kan gaan en hoe bij beide kanten extremistische tendensen kunnen ontstaan. Welke kant kies je? Moet je kiezen?

Dit tweede seizoen is boeiend genoeg om niet af te haken en net als in het eerste seizoen zit het venijn hem in de staart, waarbij de deur naar het derde seizoen wagenwijd open staat.

Deliver Us From Evil

In een proloog zien we dat het kwaad is meegekomen tijdens een oorlogsmissie in Irak. Het kwaad uit zich via een man die zijn vrouw aftuigt, een moeder die haar baby weggooit. New York politieman Ralph Sarchie heeft zoals zijn collega het noemt een ‘radar’ voor interessante zaken en komt de twee gevallen op het spoor. Een spoor dat leidt naar de link tussen de twee voorvallen, de bron die het kwaad aan het verspreiden is. Een gevecht tussen goed en kwaad zal geschieden, waarbij een priester een belangrijke rol zal spelen.

Deze film is gebaseerd op het ‘non-fiction’ boek Beware The Night van Ralph Sarchie, die zijn belevenissen als agent in New York aan papier toevertrouwde, waaronder bovengenoemde zaak. Dus ja, het gaat (weer) over bezetenheid en uitdrijving, maar de invulling is zeker in het begin toch wat anders dan in de meeste films die hierover gaan. De nadruk ligt namelijk op het spannende politiewerk van Ralph en zijn maat, die nu in aanraking komen met iets dat makkelijk is af te doen door er het labeltje ‘gek’ aan te hangen, maar de realiteit laat zien dat de gekte een oorsprong heeft. Een realiteit die behoorlijk wat invloed op Ralph persoonlijk heeft. Toch is er wat tijd nodig voordat hij zich laat overtuigen door de jonge, onconventionele Jezuïeten priester die hem laat zien dat het om een zaak van bezetenheid gaat, waarna een uitdrijving zal moeten volgen.

Met die uitdrijving gaat het dan in zoverre mis, dat de film zich weer beweegt in het water waarin zovele van dit soort films zich bewegen en wordt er gevloekt, getierd, in vreemde tongen gesproken, zijn er bovenmenselijke krachten in het spel en vliegen de ramen uit hun sponningen. Kortom, het wordt flink groot gemaakt, waar het misschien juist klein, intiem en persoonlijk had moeten blijven. Het gaat tenslotte om een gekwelde geest die ook maar doet wat hem wordt opgedragen.

Ondanks het goede spel van Eric Bana als Ralph Sarchie valt de film dus in een valkuil die deze eerst zo goed en doeltreffend wist te ontwijken. 

Guinea Pig 6 - Mermaid In A Manhole

Een gekwelde schilder verzamelt alles wat hij lief heeft (gehad) in een plek in het riool onder de grond. Wat spullen, maar ook een dood huisdier en een foetus. Op een dag treft hij een aangespoelde zeemeermin aan, dezelfde die hij ooit vroeger eens heeft gezien. Zij wordt zijn muze: “alles wat ik ooit verloor, vind ik in jou terug”. Maar het riool is geen plek voor de zeemeermin, die ziek wordt, een gezwel op haar buik krijgt. De schilder neemt haar mee naar zijn woning, legt haar in bad, geeft haar medicijnen. Maar geneesmiddelen noch verse vis helpen haar. Het gaat steeds slechter met haar lichaam, dat vol gezwellen zit, wegrot en wormen aantrekt. Op haar verzoek probeert hij het gezwel weg te snijden, met zeven kleuren pus, maar weinig anders tot gevolg. Ondertussen schildert hij haar, in haar verschillende staten, op haar aandringen.

Het laatste deel van de Guinea Pig serie is het enige dat iets van een tragische boodschap heeft te bieden. De vergankelijkheid van het leven, iets dat je niet vast kunt houden, behalve op een schilderij. Het is ook zeer aangrijpend. Je liefde zien wegrotten door een soort van uitwendige kanker. Verpakt op uiterst onsmakelijke manier, dat dan weer wel, ondanks het feit dat je ziet dat het om opgeplakte onderdelen gaat. Je moet zeg maar geen pizza eten als je dit bekijkt.

Hoe extreem ook, dit is het meest volwassen deel. Ook het feit dat er nog een treffende clou in zit maakt Mermaid In A Manhole samen met Devil’s Experiment de beste uit de Guinea Pig reeks.

Guinea Pig 5 - Android Of Notre Dame

Een wetenschapper (lilliputter) is druk bezig met onderzoek naar DNA bij dieren. Hij zoekt een oplossing die zijn zieke, aan bed gekluisterde zus weer beter kan maken. Dan krijgt hij een telefoontje van een bedrijf dat alles van hem schijnt te weten. Ze zeggen hem te kunnen leveren wat hij nodig heeft in ruil voor geld. Hij stemt in en krijgt een guinea pig in de vorm van een dode vrouw om proeven op te doen. Na wat dissectie worden de losse menselijke onderdelen onder stroom gezet om een tot leven wekking tot stand te brengen. Het mislukt. Het lijk is misschien te oud, maar al gauw dient een oplossing zich aan.

Een alternatieve versie van het bekende Frankenstein verhaal, dit keer met als doel de geliefde zus te redden. De mini professor gaat steeds extremer te werk en bloed vloeit rijkelijk in wat alweer een grotesque show vol goedkope effecten is dat zich eigenlijk best wel voortsleept - via een door een computer gestuurd hoofd die een deel van het vuile werk opknapt - naar een flauw einde.

Het is in zoverre een stap in de goede richting omdat de komische noot is ingedamd en het verhaal invoelbaar is gemaakt door het menselijke drama dat er aan ten grondslag ligt. Dit zal echter nog beter worden in het afsluitende deel.

Guinea Pig 4 - Devil Woman Doctor

De dame (travestiet) in kwestie stelt zichzelf voor aan de kijker. Ze is een dokter zonder papieren die mensen ‘helpt’ waar andere dokters dit niet meer doen. Ze laat daarna een heleboel ‘patiënten’ de revue passeren die vreemde (in het echt niet bestaande) aandoeningen hebben, waarbij ze laat zien wat de aandoening behelst (met vaak dodelijke gevolgen) en slechts enkele malen grijpt ze daadwerkelijk in om iets te doen (met soms slechte gevolgen).

De film is opgedeeld in een aantal hoofdstukken die het beste als ‘grappige’ horror sketches omschreven kunnen worden. We zien familieleden wier hoofden ontploffen als er te veel stress is. Iemand die een gezicht op zijn buik heeft (de film is uit 1986, dus na Basket Case maar vóór Total Recall). Een wandelende dode die steeds verder aftakelt. Een loslopend orgaan dat een vrouw lastig valt. Er is een nieuws item over een buffet dat bestaat uit menselijke onderdelen. Er is een man die bloed zweet en een man met een bewegende tattoo (met als resultaat een ontvelde man, wat dan weer pre-Hellraiser is). Het wordt steeds ridiculer, deze Japanse Troma, het gaat alle kanten op, de effecten zijn goedkoop maar het is voornamelijk toch zo verschrikkelijk onleuk.

Het dieptepunt van deze serie.

Guinea Pig 3 - He Never Dies

Dit derde deel is echt een (korte) film, die ze dan op vreemde wijze het aroma van echtheid mee willen geven door een Amerikaanse wetenschapper een introductie, een nawoord en tussendoor nog volkomen overbodig een samenvatting te laten geven van wat we net hebben gezien. Volkomen misplaatst dus.

Het verhaal zelf gaat over een sukkel op kantoor genaamd Hideshi, die telkens de wind van voren krijgt van zijn baas en de kut-klussen doorgeschoven krijgt van zijn collega’s. Hideshi ziet het even niet meer zitten, meldt zich ziek en gaat thuis (de clown uit-)hangen. Hij verveelt zich al gauw en begint zich uit verveling (of wanhoop?) in zijn pols te snijden. Hij voelt echter geen pijn, waarna hij zich gaat botvieren op zijn eigen lijf. Het krijgt iets grappigs omdat, wat hij ook probeert, hij niet dood gaat. Dan maar een collega in de maling nemen. Hij laat hem langs komen en jaagt hem de stuipen op het lijf door zichzelf voor diens neus open te snijden (hij werpt hem o.a. – daar heb je ze weer - zijn ingewanden toe). De smerige effecten worden echter grappige idioterie, hoewel de manier waarop hij zijn ingewanden uit zijn lijf trekt nog best aardig is gedaan (voor die tijd). Het is bijna slapstick, hoewel deze flauwe Japanse humor niet aan mij is besteed. Ik moet denken aan Lloyd Kaufman met zijn Tromafilms, waar ik ook niet van hou.

Het is duidelijk dat de serie een andere weg in is geslagen met dit deel. Een weg die mij niet aanstaat waardoor ik het het minste deel tot nu toe vind. Maar het kan nog veel erger, zo blijkt in het volgende deel uit de cyclus.

Guinea Pig 2 - Flowers Of Flesh And Blood

Dit keer gaat het over een maniak, die een vrouw ontvoert, haar drogeert (waardoor ze niets meer voelt!) en vervolgens aan mootjes hakt terwijl ze nog leeft.

Alles verloopt een heel klein beetje meer volgens de horrorfilm- en exploitatiewetten dan in het eerste deel het geval was. Zo is het iets kunstiger gefilmd (hoewel het meeste zich weer op één locatie afspeelt), zit er een begin, midden en eind aan en is men doelbewuster bezig met het imago van de moordenaar. Dit moet echt een maniak zijn, dus draagt hij een zwarte Samoerai helm, heeft hij make-up op zijn gezicht (wit gezicht, rode lippen) en zijn een paar tanden overduidelijk zwart gemaakt. Het slachtoffer laat zich in dit geval al flink horen voordat er nog maar iets gebeurd is. Er wordt sowieso opzichtiger geacteerd. Zo knipt de maniak eerst een paar keer in het luchtledige met zijn schaar voordat hij de kleding van de vrouw los knipt en spreekt hij af en toe wat prozaïsche teksten terwijl hij in de camera kijkt. Seks krijgt een kleine rol door enkele onzedige betastingen in het begin, maar verder gaat het hier puur om de gore en blijven de vrouwelijke delen altijd netjes afgedekt met een lakentje! Op die gore is het dankzij de rustige opbouw wel even wachten, want pas na 18 minuten gaat de eerste hand er af. Het feit dat de vrouw geen pijn voelt maakt het op de een of andere manier minder erg om naar te kijken. Versuft is ze er getuige van dat ze uit steeds meer stukjes gaat bestaan. Het wordt dus in ieder geval wel steeds bloederiger. Hoewel je (met het oog van vandaag de dag) door de siliconenprotheses heen moet kijken, wordt het flink goor allemaal, maar is het meer een Grand Guignol film, dan ‘found footage’ en is de impact wat mij betreft een stuk minder dan van deel 1.

Guinea Pig 1 - Devil's Experiment

Guinea Pig is zo’n beruchte serie die ik tot nu toe nog nooit had bekeken. De beruchtheid kwam voort uit het voor zijn tijd extreem grafische geweld dat plotloos en realistisch in beeld werd gebracht. Het feit dat de producer aan moest tonen dat er niemand was verwond of vermoord tijdens de eerste twee delen vergrootte de aandacht wereldwijd. Net als het verhaal dat Charlie Sheen een kopie van het tweede deel (Flowers Of Flesh And Blood) in deze reeks kreeg te zien en dacht te maken te hebben met een echte snuff film, waarop hij de FBI inschakelde. Bijna dertig jaar (!) na het uitkomen van Devil’s Experiment koop ik de steelbook editie met alle zes de films plus twee making off’s op de Antwerp Convention van een Duitse handelaar. Ik wilde de films achter elkaar bekijken om een mooi vergelijkend warenonderzoek te kunnen doen, dus bij deze. Alle films zijn trouwens ongeveer tussen de veertig en vijftig minuten.

Hoeveel pijn kun je doorstaan voordat je er aan onderdoor gaat? Devil’s Experiment laat een vastgebonden vrouw zien die door drie mannen wordt mishandeld. Er is geen verhaal, geen achtergrond, geen plot. Slechts een eindeloze herhaling van een hele reeks van martelingen die de vrouw ondergaat. Slaan, schoppen, bewerken met een tang, eindeloos rondjes draaien, urenlang het geluid van een tandartsboor op je hoofd, het uittrekken van vingernagels, de toepassing van kokende olie, wormen leggen op de wonden, het gooien van ingewanden op het slachtoffer en het prikken van naalden. Af en toe verschijnt onder in beeld een getal, van hoeveel er op dat moment bijvoorbeeld is geslagen. Het is heel droog gefilmd, vanuit slechts enkele standpunten en er wordt nauwelijks in gesproken. Het documentaire video-karakter (bijna ‘found footage’) en de akelige teneur doet het geheel best realistisch overkomen. De bloederigheid valt op zich nog mee (de special effects blijven beperkt), het is meer de akeligheid van het onderwerp die indruk maakt. Wat me wel opviel is dat het vrouwelijke slachtoffer het nauwelijks echt uitschreeuwt, maar eerder kreunt, steunt en zucht. Extra vreemd is dat ze harder schreeuwt als er ingewanden op haar worden gegooid (meer mentale vernedering dan fysieke marteling) dan als ze kokende olie op haar arm krijgt gegoten.

Er is overigens geen seksueel misbruik. De mannen doen de proeven op het proefkonijn, de guinea pig, en krijgen hun grootste lol bij het gooien van die ingewanden, waar de vrouw dus het meest heftig op reageert. Misschien zegt het iets over de Japanse mentaliteit?

Al met al, en bijna dertig jaar na dato dus nog altijd een aparte en onprettige film, die zeker toentertijd een diepe indruk moet hebben achtergelaten. 

Pulled Apart By Horses / Dinosaur Pile-Up - Bitterzoet Amsterdam, 13 september 2014

“Wat vinden jullie van onze nieuwe schoenen”, vraagt Mark Lada van traumahelikopter aan ons. Die schoenen konden we niet omheen, want deze tour wordt gesponsord door Dr. Martens, iets dat ook een leuke bijkomstigheid is voor de betalende bezoeker die slechts € 5,00 voor dit concert heeft neer moeten leggen. Het merk komt net als de twee hoofdacts uit de UK. Onder de noemer #standforsomethingtour2014 zijn Pulled Apart By Horses en Dinosaur Pile-Up aan elkaar gelinkt en komt er een derde act bij uit het land waar ze op dat moment spelen. Dat zijn dus in Nederland de overlopers (geintje) van traumahelikopter.

In het zeer intieme zaaltje Bitterzoet begint de Groningse band om stipt acht uur te spelen. Deze tour staat dus in ieder geval voor op tijd spelen en daar is niets verkeerds aan. Wel een beetje sneu dat de zaal bijna leeg is en er alleen twee fotografen druk in de weer zijn om (promo)shots te maken. Er wordt ook gefilmd vanuit twee standpunten en het valt me op dat er soms echt een tijdje wordt ingezoomd op de schoenen die de drie jongens aan hebben. Tsja, voor wat hoort wat. Ik kende de band wel een beetje, maar ben niet echt fan van hun muziek. Twee gitaren, een floortom, een snaredrum en een bekken. Meer heb je niet nodig om stevige garagerock te maken. Maar er zit weinig variatie in de nummers, die bijna allemaal dezelfde snelheid hebben en vooral de drums bepalen een zekere saaiheid in het geluid dat me toch snel tegen gaat staan. Gelukkig voor de band is het ondertussen wat drukker geworden. Na een half uur is het gedaan en dat voelde wat mij betreft als een lang half uur.

Dertig minuten om de boel om te bouwen zodat de volgende band om negen uur kan beginnen. Het valt me op dat er een soort cross-breeding is ontstaan tussen de twee Engelse bandjes. Eerder buiten, op weg naar de zaal loopt Robert John Lee (bassist van PABH) voor ons met een Dinosaur Pile-Up shirt aan. Nu speelt Mike Sheils op het drumstel van Lee Vincent. Dinosaur Pile-Up hoorde en zag ik voor het eerst in het voorprogramma van de Pixies in de HMH in oktober 2009. Hoewel het toen misschien niet helemaal positief over kwam, bleef de muziek van de band wel hangen en ben ik daarna toch best fan geworden van dit trio, dat weet waar ze de mosterd vandaan moeten halen, maar dat wel op heerlijke wijze doen. Luister maar eens naar het (refrein van het) nummer White T-Shirt And Jeans, afkomstig van hun laatste album Nature Nurture , dat wel heel erg lijkt op een nummer van die band waar ze vijf jaar geleden bij in het voorprogramma stonden. Who cares! Het geluid staat helaas niet al te best afgesteld, maar de band komt in ieder geval een stuik vuiger over dan op de plaat en ze weten dat heerlijk te combineren met aanstekelijke songs waarbij je niet stil kan blijven staan. Vandaar dat het publiek al lekker aan het los gaan is, al was het maar omdat niemand minder dan Tom Hudson (zanger PABH) de hele show als opstandige toeschouwer de boel verlevendigd. Nummers van beide albums komen voorbij, zoals My Rock ‘n’ Roll en Peninsula. Voordat ik het weet wordt het laatste nummer aangekondigd, het laatste (titel-)nummer van Nature Nurture, dat net als het laatste nummer van hun debuut Growing Pains genaamd All Around The World een wat langer nummer is, met een rustig stuk richting het einde waarna er weer los kan worden gegaan. In dat rustige stuk voel je de spanning opbouwen, vraagt Matt Bigland ons …nature…nurture… mee te zingen, schreeuwt Tom vanuit de zaal mee en komt er nog een keer een uitbarsting.  Na een half uur is het gedaan en dat voelde wat mij betreft als een kort half uur.

Weer een half uur verder en Pulled Apart By Horses is klaar om de tent op zijn kop te zetten. Ook dit bandje heb ik voor het eerst gehoord en gezien in het voorprogramma van een andere band. Ze speelden destijds met Blood Red Shoes en ik was toen al danig onder de indruk. Met het nieuwe album Blood onder de arm, waar we het een en ander van mogen horen, staat de live sensatie het laatste optreden van deze tour te spelen. De merchandise is in Stockholm blijven steken, dus koop een shirt van Dinosaur Pile-Up, adviseert Tom ons. Bij twee stuks krijg je een zoen van een van de bandleden! PABH laat je met hun eclectische mix van punk, metal, screamo en alternatieve rock alle hoeken van de kamer zien. Wat ik van de nieuwe tracks hoor (o.a. Lizard Baby, Bag Of Snakes) met een gelukkig beter afgesteld geluid dan wat Dinosaur Pile-Up liet horen, is er misschien iets meer rust gevonden, maar dat kan schijn zijn. Qua live optreden weten ze in ieder geval nog steeds een hoop bands een poepie te laten ruiken. Dat was de vorige keer zo en dat is vanavond zeker niet anders. Als Tom merkt dat men nog te voorzichtig is met dansen, gaat hij gewoon al gitaar spelend het publiek in en begint wild om zich heen te beuken om een moshpit te laten ontstaan, wat natuurlijk lukt. Sommige nummers – zoals I Punched A Lion In The Throat - hebben echter helemaal geen aandringen nodig. Net als twee jaar geleden doet men niet aan lange optredens en de toegiften zijn dit keer gewoon aan de rest van set vastgeplakt. Dus worden we nog verwend met I Wanna Be Your Dog (The Stooges cover), waarin Tom het publiek inloopt, iedereen gebaart te gaan zitten om daarna omhoog te springen als de bom barst. 

Tijdens het laatste nummer en lijflied High Five, Swan Dive, Nose Dive klimt Tom een paal in naar het balkon, waarop hij vanaf de reling de gitaarlick weer inzet en vervolgens naar beneden komt en op handen van het publiek al spelend het nummer tot een absoluut vlammend einde brengt. Sensationeel!

Hotel Inferno

Huurmoordenaar Somosa krijgt een goed betaalde, maar wat vreemde opdracht. Hij moet een stel afmaken dat in een hotel verblijft met als voorwaarden: ‘smash their skulls in and extract the brain’ en ‘open their stomach and remove the guts’. De opdrachtgever wil van afstand alles zien en dus zet Somosa een soort live feed Google Glass op, wat meteen ook het gezichtspunt van de kijker is. De opdracht is echter niet zo kosher als hij dacht en de jager wordt het wild. Hoe dan ook, bloody mayhem ensues.

Na Adam Chaplin en Taeter City (die ik nog niet heb gezien) nu de derde film van de Italiaanse splatter fanaat Giulio De Santi. Hotel Inferno is een pure first person video game vertaald naar het grote scherm. De actie beperkt zich grotendeels tot een hotel vol monsterlijke debielen die de hoofdpersoon belagen. Met een arsenaal aan hier en daar voor de hand liggende wapens slaat Somosa zich een weg naar de vrijheid, ondertussen het geheim achter de opdrachtgever en zijn missie ontrafelend. Het bloed vloeit dus rijkelijk en de fragiliteit van het menselijk lichaam wordt getoond door het op mega splatter wijze te vernielen met knuppel, mes, shotgun, ijzeren staaf, wc bril, pistool, vuisten, kettingzaag of granaat. Zelfs de mateloos slechte stemmen doen denken aan de ingesproken teksten die je hoort in games van dit kaliber.

Hoewel de kick van een game het zelf spelen ervan is, waarbij jouw actie bepaalt wat er gebeurt (op leven en dood), weet De Santi de ‘POV’ wel heel goed neer te zetten, is het peil van gore hoog en zijn de effecten van heerlijk lachwekkend tot goed geslaagd te noemen. Het simplisme spreekt dit keer in het voordeel, hoewel er af en toe wat langdradige stukken zijn, waarin de opdrachtgever een beetje te veel praat. Niet interessant, hakken met die hap!

Sin City: A Dame To Kill For

“You can’t make a sale without showing the goods”. Als iemand haar waren toont is dat Eva Green wel, in haar rol als Ava Lord, de dame in kwestie waarvoor men een moord zou plegen, als we de titel mogen geloven. “Her kiss is a promise to paradise”. Haar sterke punten zet ze in als tijdbommen, waar je mee kan spelen zolang de tikker loopt. Maar een ontploffing is onvermijdelijk en de nare gevolgen zijn altijd voor jou. Zij stapt daarna harteloos over je koude lijk heen, letterlijk of figuurlijk. En toch valt Dwight McCarthy elke keer weer voor haar, ondanks het feit dat hij zichzelf beterschap belooft. “I say all the things I swore I’d never say again. She owns me, body and soul”.

“Honey, this'll take me to the moon”, aldus Johnny, als hij aan de grond zit en één dollar krijgt van een vriendelijke bardame. Hij is een gokker en wint altijd, zo lijkt het, zo denkt hij. Dat dit maar ten dele waar is komt hij vanzelf achter als hij met de grote mannen aan tafel komt te zitten.

“Don't avenge me, Nancy. It'll be the death of you”. Nancy danst en danst en haar woede over de dood van de enige die om haar gaf komt langzaam tot een kookpunt. John Hartigan is haar beschermengel, maar zijn wijze raad wordt niet altijd opgevolgd.

“Just another Saturday night...”, zegt Marv als hij een klap krijgt en het feest kan beginnen.

Frank Miller en Robert Rodriguez zijn opnieuw samen gekomen om een tweede film-deel aan de wereld van Sin City toe te voegen. Visueel blijft het een verbluffende goede vertaling van het unieke zwart/wit met hier en daar wat kleur tekenwerk van Miller. Bloed spettert als witte verf over de vloeren. Inhoudelijk vraag ik me af of de keuze van een viertal verhalen, waarvan er twee (vaak letterlijk) gebaseerd zijn op de comics A Dame To Kill For  en Just Another Saturday Night wel de juiste is. Het verhaal van Marv, dat blok beton waar je een huis op kunt bouwen, was in de one-shot comic ook al een flard en dat is hier niet anders. Hoewel de hellhole-club waar Nancy danst als een soort middelpunt kan worden gezien, waar diverse personages elkaars pad kruisen en een deel van de gok actie zich afspeelt, komt Frank Miller er niet onderuit dat de vier verhalen als zodanig overkomen en niet echt één geheel vormen. Op zich niet zo’n probleem als er wat meer inhoud in zat, maar die is ook ver te zoeken. De mannen die zich in mooie voice-overs uiten kunnen niet verhullen dat hun verhaal flinterdun is.

Mocht er nog een derde deel worden verfilmd, dan hoop ik dat Miller zich beperkt tot één van zijn verhalen en die dan niet verrijkt met meer pulp, maar uitdiept tot een ware film noir, zodat de diepgang niet alleen van de 3d effecten hoeft te komen.

Whispering, Indistinct pt. 5

Natuurlijk is het zo dat de scène uit Lost In Translation die deze serie eigenlijk startte niet de pionier is geweest inzake iets onhoorbaar fluisteren. Maar ja, noem mij maar eens wat films waar dit fenomeen in voorkomt. <….> Dat dacht ik al. Dus ik moet er toevallig tegen aan lopen. Zoals wanneer  ik een oude film weer eens herbekijk. In dit geval is dat de fantastische film Blow Out van Brian De Palma uit 1981. Een film die op zichzelf al weer aanleiding zou kunnen geven voor een nieuwe reeks, want het is één van de zeer weinige films waarin een flashback (hoofdpersoon denkt aan de hand van zijn geluidsband terug aan wat hij zag tijdens het opnemen van die geluiden) ook daadwerkelijk vanuit het gezichtspunt is gefilmd van degene die iets herinnert. Bijna altijd wordt dit foutief gedaan en zie je gewoon een stukje van een scène die je al eerder hebt gezien, maar die de persoon die er aan terug denkt nooit zo gezien kan hebben, al is het maar omdat diegene er zelf in staat en er vaak meerdere camerastandpunten zijn. Iets dat mij dus altijd irriteert, waardoor ik extra gecharmeerd ben door deze juiste invulling van De Palma (die dit overigens binnen die film dan weer niet consequent doorzet). Dat het niet altijd correct wordt gedaan zal te maken hebben met geld (voornamelijk), maar misschien ook wel met onderschatting van het publiek.

Terug naar waar het over moet gaan. Een onhoorbare fluister. Het is de scène waarin Jack Terry (John Travolta) en Sally (Nancy Allen) in een café zitten en Jack probeert Sally over te halen om niet weg te gaan. Hij vindt haar leuk en kan haar hulp ook gebruiken bij het oplossen van het raadsel van de ‘blow out’. Aan het einde van hun conversatie leunt Jack naar Sally toe en fluistert hij iets in haar oor waardoor ze moet glimlachen. Wat dit is geweest zullen we nooit weten…

…of toch wel? Op de betreffende bluray staan wat interessante extra’s, waaronder een interview met Nancy Allen, die verklapt dat John Travolta een grapje maakte over eten, ijs om precies te zien, waardoor ze moest lachen. Maar wat hij precies zei laat ze in het midden en aan onze verbeelding over.