Sin City: A Dame To Kill For

“You can’t make a sale without showing the goods”. Als iemand haar waren toont is dat Eva Green wel, in haar rol als Ava Lord, de dame in kwestie waarvoor men een moord zou plegen, als we de titel mogen geloven. “Her kiss is a promise to paradise”. Haar sterke punten zet ze in als tijdbommen, waar je mee kan spelen zolang de tikker loopt. Maar een ontploffing is onvermijdelijk en de nare gevolgen zijn altijd voor jou. Zij stapt daarna harteloos over je koude lijk heen, letterlijk of figuurlijk. En toch valt Dwight McCarthy elke keer weer voor haar, ondanks het feit dat hij zichzelf beterschap belooft. “I say all the things I swore I’d never say again. She owns me, body and soul”.

“Honey, this'll take me to the moon”, aldus Johnny, als hij aan de grond zit en één dollar krijgt van een vriendelijke bardame. Hij is een gokker en wint altijd, zo lijkt het, zo denkt hij. Dat dit maar ten dele waar is komt hij vanzelf achter als hij met de grote mannen aan tafel komt te zitten.

“Don't avenge me, Nancy. It'll be the death of you”. Nancy danst en danst en haar woede over de dood van de enige die om haar gaf komt langzaam tot een kookpunt. John Hartigan is haar beschermengel, maar zijn wijze raad wordt niet altijd opgevolgd.

“Just another Saturday night...”, zegt Marv als hij een klap krijgt en het feest kan beginnen.

Frank Miller en Robert Rodriguez zijn opnieuw samen gekomen om een tweede film-deel aan de wereld van Sin City toe te voegen. Visueel blijft het een verbluffende goede vertaling van het unieke zwart/wit met hier en daar wat kleur tekenwerk van Miller. Bloed spettert als witte verf over de vloeren. Inhoudelijk vraag ik me af of de keuze van een viertal verhalen, waarvan er twee (vaak letterlijk) gebaseerd zijn op de comics A Dame To Kill For  en Just Another Saturday Night wel de juiste is. Het verhaal van Marv, dat blok beton waar je een huis op kunt bouwen, was in de one-shot comic ook al een flard en dat is hier niet anders. Hoewel de hellhole-club waar Nancy danst als een soort middelpunt kan worden gezien, waar diverse personages elkaars pad kruisen en een deel van de gok actie zich afspeelt, komt Frank Miller er niet onderuit dat de vier verhalen als zodanig overkomen en niet echt één geheel vormen. Op zich niet zo’n probleem als er wat meer inhoud in zat, maar die is ook ver te zoeken. De mannen die zich in mooie voice-overs uiten kunnen niet verhullen dat hun verhaal flinterdun is.

Mocht er nog een derde deel worden verfilmd, dan hoop ik dat Miller zich beperkt tot één van zijn verhalen en die dan niet verrijkt met meer pulp, maar uitdiept tot een ware film noir, zodat de diepgang niet alleen van de 3d effecten hoeft te komen.