Een gekwelde schilder verzamelt alles wat hij lief heeft (gehad)
in een plek in het riool onder de grond. Wat spullen, maar ook een dood
huisdier en een foetus. Op een dag treft hij een aangespoelde zeemeermin aan,
dezelfde die hij ooit vroeger eens heeft gezien. Zij wordt zijn muze: “alles
wat ik ooit verloor, vind ik in jou terug”. Maar het riool is geen plek voor de
zeemeermin, die ziek wordt, een gezwel op haar buik krijgt. De schilder neemt
haar mee naar zijn woning, legt haar in bad, geeft haar medicijnen. Maar
geneesmiddelen noch verse vis helpen haar. Het gaat steeds slechter met haar
lichaam, dat vol gezwellen zit, wegrot en wormen aantrekt. Op haar verzoek
probeert hij het gezwel weg te snijden, met zeven kleuren pus, maar weinig
anders tot gevolg. Ondertussen schildert hij haar, in haar verschillende
staten, op haar aandringen.
Het laatste deel van de Guinea
Pig serie is het enige dat iets van een tragische boodschap heeft te
bieden. De vergankelijkheid van het leven, iets dat je niet vast kunt houden,
behalve op een schilderij. Het is ook zeer aangrijpend. Je liefde zien
wegrotten door een soort van uitwendige kanker. Verpakt op uiterst onsmakelijke
manier, dat dan weer wel, ondanks het feit dat je ziet dat het om opgeplakte onderdelen
gaat. Je moet zeg maar geen pizza eten als je dit bekijkt.
Hoe extreem ook, dit is het meest volwassen deel. Ook het
feit dat er nog een treffende clou in zit maakt Mermaid In A Manhole samen met Devil’s
Experiment de beste uit de Guinea Pig
reeks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten