Guinea Pig is zo’n beruchte serie die ik tot nu toe nog
nooit had bekeken. De beruchtheid kwam voort uit het voor zijn tijd extreem
grafische geweld dat plotloos en realistisch in beeld werd gebracht. Het feit
dat de producer aan moest tonen dat er niemand was verwond of vermoord tijdens
de eerste twee delen vergrootte de aandacht wereldwijd. Net als het verhaal dat
Charlie Sheen een kopie van het tweede deel (Flowers Of Flesh And Blood) in deze reeks kreeg te zien en dacht te
maken te hebben met een echte snuff film, waarop hij de FBI inschakelde. Bijna
dertig jaar (!) na het uitkomen van Devil’s
Experiment koop ik de steelbook editie met alle zes de films plus twee
making off’s op de Antwerp Convention
van een Duitse handelaar. Ik wilde de films achter elkaar bekijken om een mooi
vergelijkend warenonderzoek te kunnen doen, dus bij deze. Alle films zijn trouwens
ongeveer tussen de veertig en vijftig minuten.
Hoeveel pijn kun je doorstaan voordat je er aan onderdoor
gaat? Devil’s Experiment laat een vastgebonden
vrouw zien die door drie mannen wordt mishandeld. Er is geen verhaal, geen
achtergrond, geen plot. Slechts een eindeloze herhaling van een hele reeks van
martelingen die de vrouw ondergaat. Slaan, schoppen, bewerken met een tang,
eindeloos rondjes draaien, urenlang het geluid van een tandartsboor op je
hoofd, het uittrekken van vingernagels, de toepassing van kokende olie, wormen
leggen op de wonden, het gooien van ingewanden op het slachtoffer en het
prikken van naalden. Af en toe verschijnt onder in beeld een getal, van hoeveel
er op dat moment bijvoorbeeld is geslagen. Het is heel droog gefilmd, vanuit slechts
enkele standpunten en er wordt nauwelijks in gesproken. Het documentaire
video-karakter (bijna ‘found footage’) en de akelige teneur doet het geheel
best realistisch overkomen. De bloederigheid valt op zich nog mee (de special
effects blijven beperkt), het is meer de akeligheid van het onderwerp die
indruk maakt. Wat me wel opviel is dat het vrouwelijke slachtoffer het
nauwelijks echt uitschreeuwt, maar eerder kreunt, steunt en zucht. Extra vreemd
is dat ze harder schreeuwt als er ingewanden op haar worden gegooid (meer
mentale vernedering dan fysieke marteling) dan als ze kokende olie op haar arm
krijgt gegoten.
Er is overigens geen seksueel misbruik. De mannen doen de
proeven op het proefkonijn, de guinea pig,
en krijgen hun grootste lol bij het gooien van die ingewanden, waar de vrouw
dus het meest heftig op reageert. Misschien zegt het iets over de Japanse
mentaliteit?
Al met al, en bijna dertig jaar na dato dus nog altijd een aparte
en onprettige film, die zeker toentertijd een diepe indruk moet hebben
achtergelaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten