Pulled Apart By Horses / Dinosaur Pile-Up - Bitterzoet Amsterdam, 13 september 2014

“Wat vinden jullie van onze nieuwe schoenen”, vraagt Mark Lada van traumahelikopter aan ons. Die schoenen konden we niet omheen, want deze tour wordt gesponsord door Dr. Martens, iets dat ook een leuke bijkomstigheid is voor de betalende bezoeker die slechts € 5,00 voor dit concert heeft neer moeten leggen. Het merk komt net als de twee hoofdacts uit de UK. Onder de noemer #standforsomethingtour2014 zijn Pulled Apart By Horses en Dinosaur Pile-Up aan elkaar gelinkt en komt er een derde act bij uit het land waar ze op dat moment spelen. Dat zijn dus in Nederland de overlopers (geintje) van traumahelikopter.

In het zeer intieme zaaltje Bitterzoet begint de Groningse band om stipt acht uur te spelen. Deze tour staat dus in ieder geval voor op tijd spelen en daar is niets verkeerds aan. Wel een beetje sneu dat de zaal bijna leeg is en er alleen twee fotografen druk in de weer zijn om (promo)shots te maken. Er wordt ook gefilmd vanuit twee standpunten en het valt me op dat er soms echt een tijdje wordt ingezoomd op de schoenen die de drie jongens aan hebben. Tsja, voor wat hoort wat. Ik kende de band wel een beetje, maar ben niet echt fan van hun muziek. Twee gitaren, een floortom, een snaredrum en een bekken. Meer heb je niet nodig om stevige garagerock te maken. Maar er zit weinig variatie in de nummers, die bijna allemaal dezelfde snelheid hebben en vooral de drums bepalen een zekere saaiheid in het geluid dat me toch snel tegen gaat staan. Gelukkig voor de band is het ondertussen wat drukker geworden. Na een half uur is het gedaan en dat voelde wat mij betreft als een lang half uur.

Dertig minuten om de boel om te bouwen zodat de volgende band om negen uur kan beginnen. Het valt me op dat er een soort cross-breeding is ontstaan tussen de twee Engelse bandjes. Eerder buiten, op weg naar de zaal loopt Robert John Lee (bassist van PABH) voor ons met een Dinosaur Pile-Up shirt aan. Nu speelt Mike Sheils op het drumstel van Lee Vincent. Dinosaur Pile-Up hoorde en zag ik voor het eerst in het voorprogramma van de Pixies in de HMH in oktober 2009. Hoewel het toen misschien niet helemaal positief over kwam, bleef de muziek van de band wel hangen en ben ik daarna toch best fan geworden van dit trio, dat weet waar ze de mosterd vandaan moeten halen, maar dat wel op heerlijke wijze doen. Luister maar eens naar het (refrein van het) nummer White T-Shirt And Jeans, afkomstig van hun laatste album Nature Nurture , dat wel heel erg lijkt op een nummer van die band waar ze vijf jaar geleden bij in het voorprogramma stonden. Who cares! Het geluid staat helaas niet al te best afgesteld, maar de band komt in ieder geval een stuik vuiger over dan op de plaat en ze weten dat heerlijk te combineren met aanstekelijke songs waarbij je niet stil kan blijven staan. Vandaar dat het publiek al lekker aan het los gaan is, al was het maar omdat niemand minder dan Tom Hudson (zanger PABH) de hele show als opstandige toeschouwer de boel verlevendigd. Nummers van beide albums komen voorbij, zoals My Rock ‘n’ Roll en Peninsula. Voordat ik het weet wordt het laatste nummer aangekondigd, het laatste (titel-)nummer van Nature Nurture, dat net als het laatste nummer van hun debuut Growing Pains genaamd All Around The World een wat langer nummer is, met een rustig stuk richting het einde waarna er weer los kan worden gegaan. In dat rustige stuk voel je de spanning opbouwen, vraagt Matt Bigland ons …nature…nurture… mee te zingen, schreeuwt Tom vanuit de zaal mee en komt er nog een keer een uitbarsting.  Na een half uur is het gedaan en dat voelde wat mij betreft als een kort half uur.

Weer een half uur verder en Pulled Apart By Horses is klaar om de tent op zijn kop te zetten. Ook dit bandje heb ik voor het eerst gehoord en gezien in het voorprogramma van een andere band. Ze speelden destijds met Blood Red Shoes en ik was toen al danig onder de indruk. Met het nieuwe album Blood onder de arm, waar we het een en ander van mogen horen, staat de live sensatie het laatste optreden van deze tour te spelen. De merchandise is in Stockholm blijven steken, dus koop een shirt van Dinosaur Pile-Up, adviseert Tom ons. Bij twee stuks krijg je een zoen van een van de bandleden! PABH laat je met hun eclectische mix van punk, metal, screamo en alternatieve rock alle hoeken van de kamer zien. Wat ik van de nieuwe tracks hoor (o.a. Lizard Baby, Bag Of Snakes) met een gelukkig beter afgesteld geluid dan wat Dinosaur Pile-Up liet horen, is er misschien iets meer rust gevonden, maar dat kan schijn zijn. Qua live optreden weten ze in ieder geval nog steeds een hoop bands een poepie te laten ruiken. Dat was de vorige keer zo en dat is vanavond zeker niet anders. Als Tom merkt dat men nog te voorzichtig is met dansen, gaat hij gewoon al gitaar spelend het publiek in en begint wild om zich heen te beuken om een moshpit te laten ontstaan, wat natuurlijk lukt. Sommige nummers – zoals I Punched A Lion In The Throat - hebben echter helemaal geen aandringen nodig. Net als twee jaar geleden doet men niet aan lange optredens en de toegiften zijn dit keer gewoon aan de rest van set vastgeplakt. Dus worden we nog verwend met I Wanna Be Your Dog (The Stooges cover), waarin Tom het publiek inloopt, iedereen gebaart te gaan zitten om daarna omhoog te springen als de bom barst. 

Tijdens het laatste nummer en lijflied High Five, Swan Dive, Nose Dive klimt Tom een paal in naar het balkon, waarop hij vanaf de reling de gitaarlick weer inzet en vervolgens naar beneden komt en op handen van het publiek al spelend het nummer tot een absoluut vlammend einde brengt. Sensationeel!