Curse Of Chucky

De postbode levert een groot pakket af bij een meisje in een rolstoel die haar moeder vraagt wat ze nu weer op internet heeft besteld. Nou, in ieder geval niet dit. Er zit namelijk een grote pop in de doos, die vrolijk roept: “Hi! I’m Chucky. Wanna play?”. Dus gaat Chucky in de vuilnisbak en gaan dochter en moeder lekker slapen in hun belachelijk grote mooie oude onheilspellende landhuis. Maar ja, er is meer nodig dan de klep van een vuilnisbak om die roodharige kolere pop tegen te houden en de eerste ijzingwekkende gil doorklieft al snel de donkere nacht.

Chucky. Het begon allemaal in 1988, toen het nog Child’s Play heette. De film over een pop genaamd Chucky die bezeten bleek te zijn door de geest van een seriemoordenaar. Toen was ik al niet erg onder de indruk van de pop. Het derde deel van de film kwam echter groot in het nieuws omdat een scène uit Child’s Play 3 twee tienjarige jongens aangezet zou hebben tot het martelen en vermoorden van een 2-jarig jongetje. Een afschuwelijke moord die echter niets met de film te maken bleek te hebben, hoewel het er voor zorgde dat er direct weer stemmen opgingen voor de aanscherping van het ‘video nasties’ beleid. Hoewel de zaak er dus niets mee te maken had, bleef het wel aan de serie kleven. Er kwamen maar liefst vier vervolgen op de film, waarvan de laatste genaamd Seed Of Chucky in 2004 uitkwam. Nu, bijna 10 jaar later en dus 25 jaar na het origineel vond iemand het kennelijk nodig om er nog eentje te maken, waarvoor zelfs oudgedienden Brad Dourif en Jennifer Tilly weer van stal werden gehaald.

In Curse Of Chucky brengt een onverwachte familie reünie in ieder geval het aantal potentiële slachtoffers omhoog, is er maar liefst één verrassende wending (nou nou, poeh poeh) en haalt iemand het in zijn hoofd om de lekkerste ondergoed-babe als één van de eerste over de kling te jagen. Voor de rest is deze oubollige film vol onweer, uitvallende elektriciteit, niet werkende telefoons, laagspanningsopbouw en loze alarmen die je van mijlenver aan ziet komen vooral erg achterhaald. Er gebeurt ook nauwelijks iets want het duurt allemaal erg lang. Voordeel is dat ik rustig mijn ‘after midnight snack’ in elkaar kan flansen zonder de film te stoppen en daarna de draad weer op kan pakken zonder iets wezenlijks te hebben gemist.   

Je vraagt je af wie in hemelsnaam dit soort gedateerde bagger het groene licht heeft gegeven. Ik vraag me af waarom ik dit mezelf aan doe, alweer…