ACID. Oftewel Lysergeenzuurdiethylamide. Oftewel LSD. Het is
een term die Ken Stringfellow vanavond op heerlijk melige wijze het publiek in
blijft gooien. Het geeft hun ‘state of being’ aan vanavond, ze hebben het
goedkoop van het voorprogramma Some Weird
Sin kunnen kopen, het is de meest zuivere vorm die ze ooit hebben genomen
en dat hier in Amstelveen. Fucking Amstelveen, dat zelfs nog niet bestond toen
ze voor het laatst speelden met de bassist die nu weer met hun op het podium
staat, grapt Ken als hij Joe Skyward voorstelt. Als Ken tijdens de set
stilstaat bij het eerste optreden dat ze ooit in Nederland gaven in 1993 op
Lowlands en vraagt wie er toen ook al bij waren gaan er heel wat handjes de
lucht in. Trouwe fans zijn het, net als wij, hoewel onze eerste kennismaking
een jaartje later op Pinkpop was, tijdens het zogenaamde Rocking Kolonia op de
zondag. We waren toen groot fan van (en vrienden met) het Belgische bandje Nemo,
dat ons voorzag van backstage polsbandjes. Nemo opende toen dit festival en ze
raadden ons aan om The Posies, die als derde act zou spelen, te gaan bekijken,
want ze waren er helemaal weg van. De prachtige popliedjes en verbluffende
samenzang van Jon Auer en Ken Sringfellow zorgde er voor dat we deze band
direct in het hart sloten en er niet meer uit hebben gelaten. Toch nooit
gedacht dat het achtste concert dat we van ze zullen zien hier in Amstelveen
zou zijn, waar ze kennelijk erg goede Acid hebben… Het heeft dan wel wat
triestigs dat deze jongens na zoveel jaar nog steeds (of weer?) hun eigen roadies
zijn en zelf de effectenapparaten van hun gitaren in moeten inpluggen en
flesjes water neer moeten zetten.
Het is de laatste avond van hun mini-tournee, de laatste keer dat ze hun album Amazing Disgrace uit 1996 integraal zullen gaan spelen. We kunnen genieten van bijvoorbeeld het vrolijke Ontario, de venijnige Hate Song, het zoetgevooisde Precious Moments, het galspuwende Everybody Is A Fucking Liar, de punkige ode aan en genaamd Grant Hart, de heerlijk stuwende herhaling van Broken Record waarbij Jon aan het eind opmerkt dat ze dat akkoord nog een aantal keren meer hadden kunnen spelen en het melancholieke Song #1, waarbij Ken opeens heel gevoelig en serieus overkomt, als hij het heeft over de langste relatie die hij ooit heeft gehad: die met zijn band. Ik zeg ‘opeens’, omdat de man misschien geen Acid, maar ogenschijnlijk wel een andere invloedrijke substantie tot zich heeft genomen, waardoor hij in sommige nummers wel erg vrijelijk zijn stem verbuigt en misschien niet altijd even strak speelt. Gelukkig staat er die strakke ritmesectie (fysiek onopvallend op de achtergrond) en maken Jon en Ken er wel degelijk een karaktervolle set van, wat te verkiezen valt boven een puntige, maar inspiratieloze uitwerking. Hun samenzang blijft echter altijd spot on, er wordt volop gesprongen en gespuugd (Ken’s trademark) en inspiratie is er volop! Zo blijkt ook tijdens de toegift, waarbij Ken een verhaal begint alsof hij aan het trippen is, waar geen touw aan vast valt te knopen, waarop Joe Skyward een teken geeft aan Jon dat ze gewoon moeten beginnen met spelen om hem monddood te maken. Als Ken na het spelen van The Glitter Prize zijn onsamenhangende verhaal gewoon weer oppakt pakt Joe zijn bas met twee handen aan de nek vast en doet alsof hij Ken een enorme oplawaai wil gaan verkopen. Het vat de ludieke sfeer van de avond mooi samen.
Solar Sister wordt gespeeld, net als Flavor Of The Month. Het zijn nummers van mijn favoriete album Frosting On The Beater dat ze in Spanje enkele weken geleden ook nog eens integraal speelden na Amazing Disgrace, met de oud leden van hun toenmalige band. Daar was ik graag bij geweest, hoewel ik hoor van een kennis die er bij was dat het optreden toen minder was dan vanavond. En dat vanavond bijzonder is mag blijken uit de medley die spontaan ontstaat bij de tweede toegift als de band een groove inzet waarover Jon en Ken afwisselend heel veel verschillende teksten uit bekende liedjes van weleer zingen. En dat gaat van “I reach down between my legs n' ease the seat back” uit Van Halen’s Panama tot The Police’s “giant steps are what you take” wat wordt aangevuld met “…on Brodway”. De moeiteloze wijze waarop dit gebeurt laat de hechtheid van het duo zien. Afscheid wordt genomen in de vorm van het betekenisvolle You’re The Beautiful One.
De wegen scheiden. Een mooie herinnering blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten