De kat van de rabbijn is een uit het Frans vertaald
stripboek van Joann Sfar dat ik enige jaren geleden met veel plezier heb
gelezen. Het gaat over een rabbijn die met zijn dochter Zlabya en zijn kat in
Algerije woont. Als de kat een papegaai opeet kan hij opeens praten. De rabbijn
wil dat de kat de Thora gaat bestuderen om een goede joodse kat te worden. Maar
de kat is eigenzinnig, is verliefd op Zlabya en stelt constant vragen waardoor
er fantastische filosofisch gesprekken plaatsvinden. Het vijfde en laatste deel
kwam uit in 2006, met de aankondiging dat het volgende deel “Gij zult geen
andere God hebben” zou gaan heten. Dat deel is er nog steeds niet gekomen. Sfar
kreeg de smaak van het filmen te pakken, oogstte aardige kritieken met Gainsbourg (ja, over Serge) en verfilmde
daarna de stripreeks die hem o.a. een prijs had opgeleverd tijdens het beroemde
stripfestival van Angoulême.
Ik wist eerlijk gezegd niets van het bestaan van de film. De
DVD kwam ik tegen voor een leuk prijsje tijdens één van mijn speurtochten in de
bakken van een winkel waar ik regelmatig kom.
De film volgt het verhaal van deel 1, 2 en 5 van de
stripboekenserie en concentreert zich op de rabbijn, de kat en hun
uiteindelijke reis naar Afrika, hoewel de mooie Zlabya natuurlijk ook een rol
van betekenis heeft. Het moet gezegd worden dat de film (voor de bioscoop in 3D
uitgebracht) prachtig begint. De tekeningen zijn wonderschoon en doen niet
onder voor de stripreeks. Maar al gauw merk je dat de film gaat vervelen. Dat
heeft alles te maken met het feit dat een stripboek en een film twee totaal
verschillende media zijn. In een stripboek gebeurt er namelijk heel veel tussen
de zogenaamde kaders. Dat wat je niet ziet en zelf invult. Daarbij bepaal je
zelf het ritme waarin je het verhaal, passages leest, waarbij je stil kan staan
over wat er zojuist is gezegd, of het zelfs kan herlezen om er nog even dieper
over na te denken. De film komt over als een aan elkaar geplakte reeks van
gesprekken, gedachten en gebeurtenissen uit het boek, maar het tempo blijft hetzelfde
en je hebt geen tijd om bij zaken stil te staan en je kunt ook niet sneller
door ‘lezen’ bij delen waar dat zou kunnen. Sfarr heeft dit mijns inziens niet goed
aangevoeld. Ritme en dosering. De film komt hierdoor vlak over. Daarbij voelt
het wat onaf aan, wat goed mogelijk is omdat de reeks zoals gezegd nog niet voltooid
is.
Een gemiste kans, want ik denk dat als Sfarr zich had
toegelegd op de eerste twee delen, waarin de kat, de rabbijn en de dochter
centraal staan met de interessante reflecties over het geloof en de mens, hij er
met het juiste ritme en een goede dosering de kracht van de boeken had kunnen
evenaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten