The Counselor

Vóór mij komen twee jonge meiden zitten. Lekker onderuit, benen op de stoelen voor hen. En kwebbelen. Het zijn studentes en het lijkt alsof ik in een aflevering van Feuten terecht ben gekomen. Het lijkt dat ze elkaar pas ‘gevonden’ hebben want ze hebben het er over dat ze dit vaker moeten doen en wat doe je morgen, dan kunnen we misschien samen gaan studeren. “Ja, want ik loop wel achter, heb nog een hele hoop te doen. Maar ik begin meestal pas twee weken van tevoren, dus aanstaande maandag denk ik. Laatst zat ik in de Coffee Company, daar kun je heel goed studeren, met zo’n zacht muziekje op de achtergrond”. “Fucking chill”, zegt de ander, “ik kan er ook niet tegen als het helemaal stil is, zoals op de universiteit. Maar kun je daar dan wel de hele tijd zitten met maar één kopje koffie?”. “Nou, ze zeiden er niets van, maar het was ook niet zo druk”. Ze kwebbelen verder over feesten en een bekende van ze. “Ze weer heeft zitten tongen, terwijl ze nog zo had gezegd dat ze dat niet zou doen. Ze was echt starnakel gisteren.” Starnakel. Dat woord heb ik denk ik nog nooit eerder in een conversatie gehoord. Ik ken de betekenis, maar het woord klinkt enorm oubollig in de oren. Of is het nu weer ‘fucking chill’ om te gebruiken?

Ook ‘fucking chill’ is het begin van The Counselor, waarin Malkina (Cameron Diaz) in yoga-zit op een handdoek op het dak van haar zwarte Porsche zit. Ze heeft grote gouden oorbellen, spiegelend zilver gelakte nagels en een outfit van leder (hoed, hesje, broek en laarzen). Haar coupe is asymmetrisch en haar make up ‘to the point’. Ze heeft een verrekijker waarmee ze haar jachtluipaard in actie ziet. Die is aan het jagen op een haas. Reiner (Javier Bardem) maakt een cocktail met kersjes aan een prikker vanuit de welgevulde kofferbak. Een wonderlijk schouwspel dat alleen door verveelde, puissant rijke mensen kan worden bedacht. Als toeschouwer stap je deze wereld binnen. Neem je een kijkje in de keuken van wat criminelen blijken te zijn. Maar in deze keuken wordt voornamelijk gepraat en is de actie minimaal. Dus volgen we gesprekken tussen de hoofpersonen. Tussen Malkina en Reiner. Tussen Reiner en zijn vriend en raadgever The Counselor (Michael Fassbender), die met hem een eenmalige drugsdeal wil regelen. Tussen The Counselor en Westray (Brad Pitt), die als tussenpersoon zaakjes regelt, maar als de nood aan de man komt, overal zijn handen vanaf kan trekken. Tussen The Counselor en Laura (Penélope Cruz), zijn lief, die niet wil weten hoe duur de diamanten ring is die ze van hem heeft gehad en ook geen vragen stelt over zijn praktijken. Op de achtergrond is de actie, het drugstransport, de intrige, het verraad, het valse spel dat door maar één iemand kan worden gewonnen. Er komen een hoop voortekens voorbij, zoals uitleg over de ‘bolito’ (een soort mechanisch wurgkoord) en heel veel waarschuwingen over de afgrijselijke praktijken van de Mexicaanse drugskartels. Een gewaarschuwd mens telt voor twee zou je denken. Maar hebzucht maakt kennelijk blind en doof. Verder wordt er veel hoogdravend gepraat over seks en morele kwesties.

Er komen aardige quotes voorbij, zoals wanneer The Counselor de zoon van Ruth (Rosie Perez) belooft vrij te kopen voor $ 400,-. “I owe you”, zegt ze. “Yes, you do”, antwoordt hij. “I can pay you back, give you a blow-job”, zegt Ruth. “Then you still owe me $ 380,-“, zegt hij gevat. Of als Reiner tegen Malkina zegt dat ze een koude opmerking maakt, waarop ze riposteert: “thruth has no temperature”. Maar waar het om gaat, wie nou wie naait en waarom, wordt eigenlijk nergens echt boeiend of intrigerend. Het is immers een modderpoel vol abjecte personen waar je geen gevoelens bij krijgt. Dat is de waarheid en die is even temperatuurloos als de film.