Rush

Als ik naar de film ga probeer ik er vaak meer dan één te zien. Probleem is dan niet alleen dat er meerdere films moeten zijn die ik wil bekijken, het is voornamelijk moeilijk om het zo in te delen dat ik ze zie zonder dat er heel veel tijd tussen zit. Donderdag is premièredag. Dus dan zoek ik vaak nieuwe films op. Dit keer sluiten Het Diner en Carrie met slechts vijftien minuten ertussen mooi op elkaar aan. Laat er nu nog een film zijn die ik graag wil zien, die dan weer twintig minuten later begint. Moet ik wel alleen snel lopen van de Munt naar het Leidseplein, maar dat is geen probleem. Ruim op tijd haal ik mijn kaartje en zoek ik mijn plekje op. De bekende reclames komen voorbij (gelukkig niet meer die van dat biermerk en de ijsklompen, want die kwam mijn neus uit) en daarna volgen de trailers. Een primeur is echter dat de trailer van The Counselor maar liefst twee keer voorbij komt! Foutje in de programmering.

Rush is het verhaal van de vete tussen de twee Formule 1 giganten Niki Lauda (Daniel Brühl) en James Hunt (Chris Hemsworth). Het begint met het onheil dat plaats gaat vinden op het circuit van de Nürburgring, waarna de film terug gaat in de tijd dat Hunt nog Formule 3 reed en hij voor het eerst Niki in zijn vizier krijgt. Regisseur Ron Howard weet op meeslepende wijze het verschil tussen beide personen in beeld te brengen. Lauda racete met zijn hoofd en Hunt met zijn hart. Lauda wist als geen ander zijn auto tot in perfectie af te laten stellen, zorgde goed voor zichzelf, focuste altijd op de race en het doel: de overwinning. Hunt was een losbol die gewoon verdomd goed kon auto rijden en soms onverantwoorde risico’s nam, ingegeven door passie, niet door helder nadenken. Hun karakter dicteert ook hun persoonlijke leven waarin de stabiliteit en berekendheid van Lauda tegenover de emotionele ups en downs van Hunt staan. De races worden met veel flair en energie in beeld gebracht, waarbij je af en toe het gevoel hebt dat je terug gaat in de tijd (met wat korrelige beelden van races die ze perfect hebben nagemaakt).

Emerson Fittipaldi, Clay Regazzoni, Jody Scheckter, Jacques Laffite, Mario Andretti, Jacky Ickx… Het zijn namen uit mijn jeugd. Ik had een poster aan de muur hangen van Formule 1 auto’s. De mooiste vond ik die zwarte (John Player Special) en die wit/rode (Marlboro). Geen idee om welk merk het ging. Geen idee wie de snelste was. Maar bovenstaande namen klonken exotisch, spraken tot mijn verbeelding. En Niki Lauda, met dat verbrande gezicht die toch gewoon verder ging met racen, afschrikwekkend en mateloos intrigerend tegelijkertijd.

Ron Howard weet wel hoe hij een film moet maken. Dat is hier niet anders. Hij brengt de helden die ik voornamelijk in mijn hoofd had zien racen tot leven in deze ‘biopic’. Grappig is dat hij met de twee coureurs ook twee focus punten creëert, die afwisselend de gunst van de kijker krijgen. Dan ga je weer mee met Lauda, dan weer met Hunt. Het zal waarschijnlijk aan je eigen karakter liggen met wie je het meeste meeleeft, maar beide maken iets in je los.

De rivaliteit tussen de mannen vindt zijn hoogtepunt in het verschrikkelijke ongeluk dat Lauda krijgt op die beruchte Nürburgring. Vanaf dat moment pakt de film je nog steviger vast en de hel waar Lauda doorheen moet om weer te herstellen is verschrikkelijk en zijn doorzettingsvermogen ongelooflijk.

Het is perfect Hollywood entertainment. Daar is niets mis mee. Maar als ik heel eerlijk ben en Rush vergelijk met de documentaire Senna, dan raakte die laatste me echt. Je leert daarin de Braziliaanse coureur goed kennen, verpand je hart aan hem en als hij aan het einde van de documentaire op het circuit van Imola die fatale bocht in gaat wil je uitroepen: doe het niet!, alsof je zijn lot eigenhandig nog kan veranderen.