Tijdens een filmfestival werd J.T. Petty’s debuutfilm Soft For Digging getoond. We raakten aan
de praat. Hij was alweer bezig met een nieuw project dat gebaseerd was op een
jeugdervaring, waarin een buurman jarenlang allerlei buurtbewoners in hun huizen
had begluurt en er opnames van had gemaakt. Toen ze de man te pakken kregen,
wilde niemand getuigen omdat opnames uit hun privésfeer dan openbaar zouden
worden. Dat en de combinatie met de film Peeping
Tom die grote indruk had gemaakt deed hem besluiten op onderzoek te gaan
naar echt gevaarlijke films. Films die te maken hebben met parafilie. Petty kwam al snel
terecht bij filmmakers als Fred Vogel,
bekend van zijn August Underground
serie en Maskhead.
“We just want to spread our
sickness into the world”. Een quote waarin ik me wel kan vinden. Ook Bill Zebub komt aan het woord en hij
vertelde dat zijn uitermate low budget films vooral bedoeld zijn voor
perverselingen die er bij aan hun gerief kunnen komen. Ook scream queen Debbie D. doet haar zegje. Ze heeft in veel
films van Bill Zebub gespeeld en praat over zogenaamde ‘custom tapes’, films
die naar de wens van de klant in elkaar worden gezet. W.A.V.E. productions is zo’n
bedrijfje dat daarin voorziet. Debbie
zegt: “I think we’re all a little bit off”. Speak for yourself, zeg ik…
Om zijn documentaire te onderbouwen heeft Petty ook interviews
gedaan met een seksuoloog, forensisch psychiater en Carol J.
Clover, die professor is in (o.a.) filmstudie en een bekend boek heeft
geschreven genaamd Men, Women, and Chainsaws: Gender in the Modern Horror Film. Ze
meldt dat men door parafilie de vrouw objectiveert. Ze beweert ook dat
slasherfilms gemaakt zijn voor nerds, die nu vanuit hun veilige luie stoel
thuis eindelijk zien hoe die populaire mooie meiden die hen altijd hebben
gedist, als eerste over de kling worden gejaagd of worden misbruikt. Ze kruipen
in de rol van de aanvaller die nu eens niet de kwetsbare positie heeft. Een
standaardwerk als Henry: Portrait Of A Serial
Killer is een belangrijk ijkpunt geweest vanwege het voyeuristische
element, als Henry en Otis samen de opnames bekijken van hun eigen moordpartij.
In dit filmpje zie je
mijn ontmoeting met Michael Rooker en hoe ik hem mijn eigen film overhandig. Een
ander element in de beleving van extreme (horror)films kan zijn dat je terug
verlangt naar het niveau van sensitiviteit dat je had toen je nog maar 15 jaar
oud was en voor het eerst een enge film zag.
Het is inderdaad om de kick dat ik mijn films maak. De S&Man serie. Ik heb
al heel wat episodes
gemaakt. Het zou fijn zijn als meer mensen zouden zien wat ik doe, wat ik heb
gemaakt. Vandaar mijn interesse om mee te werken aan de documentaire van Petty.
Maar ik heb hem wel eerst uitgecheckt. Hij en zijn crew. Hij leek me oprecht en
mijn drang naar waardering zorgde voor de medewerking die ik heb verleend. Ik
gaf hem verschillende episodes van mijn filmreeks, waarin ik telkens één meisje
achtervolg op straat en haar uiteindelijk vermoord. Dat laatste gaat dan op
verschillende manieren. Het is wel altijd even uitvogelen waar de camera moet
staan om het beste shot te krijgen. Het ging echter vervelend worden dat Petty
bleef doorzeuren over de actrices uit mijn films en of hij er eentje kon
interviewen. Het moet allemaal niet te dichtbij komen. Dus toen heb ik de
medewerking maar opgezegd. Het moet geen last worden. Het mag mijn films op
geen enkele manier in gevaar brengen.
Deel 15 is nu net af en ik heb alweer een nieuw meisje op
het oog voor een volgende episode. Ze werkt als kassière bij een supermarkt. Ik
ben al een paar keer langs haar kassa geweest met wat boodschappen. De eerste
opnames heb ik ook al. Dat ze op haar fiets naar huis gaat. Maar zien waar en
hoe het schip strandt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten