Tim Christensen is een muzikale held. Acht keer eerder heb
ik hem en zijn band live mogen aanschouwen en altijd was het meer dan de moeite
waard. Toch heb ik vanavond niet zo’n zin in zijn concert. Of laat ik zeggen,
in ‘n concert. Hij speelt trouwens voor het eerst in Nederland solo, wat me ook
niet echt doet watertanden. Maar niet gaan is natuurlijk ook geen optie en het
zal best wel leuk worden. Het zaaltje is in ieder geval top. Bitterzoet is
klein en intiem. Een podium van drie turven hoog. Ik heb daar Scout
Niblett ooit gezien, ook in haar eentje, maar dat is ze wel vaker. Het is
wel de ideale omgeving voor zo’n solo act.
Afgesproken met vrienden bij de bushalte en op naar Amsterdam.
Het is een klein wandelingetje van het Centraal Station naar de Spuistraat 2,
alwaar we even voor 20:00 uur aankomen en we in de kleine rij voor de deur
aansluiten. Op het moment dat de deur open gaat voegen nog twee vrienden zich
bij ons. Via een klein doolhofje van trappen naar beneden, hoekie om, garderobe,
hoekie om en trappen naar boven komen we in de zaal waar we een strategische
positie innemen, rechts op de verhoging, zodat niemand ons het zicht op de
muzikale Deen kan ontnemen. En dan is het wachten. En wachten. Tot hij opeens
het podium op komt lopen om iets van kwart over negen.
En binnen enkele klanken weet ik dat het goed zit. De man,
zijn gitaar, zijn stem. Meer is er ook niet nodig. Hij begint met een oud Dizzy
Mizz Lizzy nummer, Barbwired Baby’s Dream,
waaruit zijn songschrijversmeesterschap blijkt. Dit heerlijk vuige hardrocknummer
heeft hij gestript van alle tierlantijntjes en de uitgeklede versie staat als
een huis. Dat is eigenlijk zo met alle nummers die hij vanavond ten gehore zal
brengen. Hij speelt ook een aantal bekende liedjes van andere artiesten, die
hij soms een geheel nieuw arrangement heeft gegeven, zoals de prachtige versie
van Getting Better van The Beatles,
geschreven door Tim’s held Paul McCartney. Dat anderen zijn versies dan weer oppikken,
blijkt uit een mooi verhaal dat Tim ons vertelt over zijn versie van het nummer
Next To Me van Emeli Sandé, dat hij via één van
zijn ‘living room sessions’
aan ons kenbaar maakte. De Duitse versie van het programma The Voice maakte dankbaar
gebruik van zijn werk!
Afgezien van het feit dat het puur genieten is van alleen al
de prachtige muziek vanavond, laat Tim een andere kant van zichzelf zien door
heel veel te praten. Het zijn grappige, ontroerende en interessante
achtergrondverhalen van de man die leeft voor zijn muziek. Zo vertelt hij dat
hij voor het album Honeyburst maar liefst drie maanden bezig was met het opnemen van
de eerste song (Whispering At The Top Of My Lungs).
Toen eindelijk die eerste stap was gezet ging hij feest vieren met zijn
producer en drinken, en nog meer drinken… En onder invloed van die drank
dachten ze, waarom niet nog diezelfde avond nòg een nummer opnemen. Binnen een
uur was Jump The Gun geboren! Beide
nummers laat hij horen vanavond. Er volgen meer verhalen, zoals het feit dat
Paul McCartney wakker werd met Yesterday
in zijn hoofd en dacht dat het een nummer van iemand anders was, maar uiteindelijk
bleek het echt zijn eigen nummer. Tim had een soortgelijke ervaring alleen liep
dat iets anders af. Omdat niemand kon zeggen of het van iemand anders was,
dacht Tim dat het zijn eigen song wel moest zijn, nam het op en het werd
vastgelegd op zijn album. Op weg naar de platenmaatschappij om de eerste cd te
halen hoort hij in zijn auto het nummer waarvan hij dacht dat hij het zelf had
verzonnen! Van Abba. Dus niet tegen Björn en Benny vertellen, drukt hij ons op
het hart als hij het prachtige Superior
ten gehore brengt.
Er volgen nog veel meer nummers, zoals Right Next To The Right One,
Isolation
Here I Come en het zielstergend mooie Surfing The Surface over een
onmogelijke liefde. Nog een cover ook, van Depeche Mode, alweer ontsprongen uit
één van die huiskameropnames, waaruit een ware EP is ontstaan. Ook hier een
mooi verhaal bij, over hoe een aantal die-hard Depeche Mode fans zich niet zo
aardig hadden geuit op internet over zijn versie, maar dat hij onlangs een
concert van de band bezocht, Martin Gore mocht ontmoeten en hem zelfs zijn
versie voor mocht spelen. Martin was onder de indruk en Tim kon online twee
middelvingers in de lucht steken tegen de negatievelingen. Enjoy The Silence. Een
verhaal dat veel zegt over Tim zelf. Dat onze muzikale held ook zelf muzikale
helden heeft en als fan zijn bewondering (op muzikale wijze) toont en wel
degelijk geraakt wordt door negatief commentaar. Het onderstreept ook de
setting waarin we ons vanavond bevinden, de zeer intieme sfeer, alsof we bij
Tim in zijn huiskamer staan, op persoonlijke uitnodiging gekomen. Formidable, zou Stromae zeggen.
De innemende Deen laat ons nog weten dat hij ooit een nummer heeft geschreven
voor de Nederlandse band Direct en hij laat ons nu zijn origineel horen, met de tekst zoals
hij die had bedoeld. Voor de eerste keer, “so bare with me”. Er volgen nog meer
nummers uit het rijke oeuvre van de man en er wordt genoten, meegezongen en
stilgestaan bij het feit dat dit een zeer bijzondere avond is. Dat Amsterdam
een speciaal plekje in zijn hart heeft merken we door de vele toegiften die nog
volgen. Het publiek schreeuwt om nummers. Van gemeend (Secrets On Parade, ook een persoonlijke favoriet van mij die hij
helaas niet zal spelen) tot ludiek (Great
Balls Of Fire) en als iemand Yesterday roept, zegt hij ‘really?’
en begint hij het toch te spelen. Als dank zingen we een groot deel van de song
zelf en hij laat dit ook dankbaar welgevallen.
Aan alles komt een eind. Helaas in dit geval. De keuze is om
de cirkel rond te maken en te eindigen met een nummer van de band waar het voor
hem allemaal mee begon en waar hij ook de avond mee begon. Hij bedankt ons en
zet Silverflame in.
Laat ik dan ook de cirkel rond maken en het voor altijd in
mijn hoofd prenten dat, ook al heb ik een keertje geen zin, een concert van Tim
Christensen zal altijd de moeite waard zijn en ik ben nu juist blij dat hij dit
optreden solo heeft gedaan, want het was een unieke, openhartige, knusse,
sfeervolle en hoogstaande muzikale belevenis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten